روش های تشخیصی:
در طی معاینه فیزیکی، پزشک به دقت هر قسمت از بدن شما را که سبب بروز درد می شود، معاینه می کند. پزشک ممکن است به منظور تاثید تشخیص بیماری پاژه استخوان، دستور انجام تصویربرداری برداری به کمک اشعه X و آزمایش خون دهد.
تصویربرداری
تغییرات استخوانی معمول در بیماری پاژه ممکن است از راه های زیر کشف شوند:
• تصویربرداری با اشعه X. اولین نشانه های بیماری پاژه اغلب طی تصویربرداری هایی که به علل دیگر انجام می شوند، کشف می شود. اشعه X می تواند مناطقی از استخوان را که درگیر بیماری شده اند، نشان دهد.
• اسکن استخوان. در اسکن استخوان، مواد رادیواکتیو به بدن شما تزریق می شوند. این مواد به نقاطی از استخوان های شما که توسط بیماری پاژه تحت تاثیر قرار گرفته اند، می روند و امکان اسکن استخوان را فراهم می سازند.
تست های آزمایشگاهی
در افراد مبتلا به بیماری پاژه استخوان معمولاً میزان آلکالین فسفاتاز خون افزایش می یابد.
روش های درمانی:
اگر شما هیچ علائمی ندارید، ممکن است به درمان نیاز نداشته باشید. با این حال، اگر بیماری فعال است (به وسیله افزایش میزان آلکالین فسفاتاز مشخص می شود) و مناطق مهمی از بدن مانند جمجمه یا ستوان فقرات را تحت تاثیر قرار داده، ممکن است پزشک درمانی را به منظور پیشگیری از بروز عوارض توصیه نماید.
جراحی
در موارد نادر ممکن است نیاز به انجام جراحی باشد:
• کمک به درمان شکستگی ها
• جایگزینی مفاصل آسیب دیده در اثر آرتریت شدید
• کاهش فشار اعمال شده بر روی اعصاب
بیماری پاژه اغلب سبب تولید تعداد زیادی از رگ های خونی در استخوان مبتلا می شود. این تغییرات خطر از دست دادن شدید خون را در طی جراحی افزایش می دهد. در این شرایط ممکن است پزشک برای شما داروهایی جهت کاهش فعالیت بیماری تجویز کند تا در طی جراحی خون کمتری از دست دهید.