روش های تشخیصی:
امروزه نسبت به گذشته کیست های پانکراس به علت بهبود تکنولوژی تصویربرداری بیشتر تشخیص داده می شوند. بسیاری از کیست های پانکراس طی اسکن شکم به علل دیگر کشف می شوند.
بزرگترین چالش در طول تشخیص بیماری این است که آیا کیست سرطانی است یا خیر. روش های زیر برای تشخیص بیماری و انتخاب درمان مناسب مورد استفاده قرار می گیرند:
• سابقه پزشکی. وجود سابقه آسیب به شکم یا پانکراتیت می تواند نشان دهنده وجود کیست پانکراس باشد.
• سی تی اسکن. این روش تصویربرداری اطلاعات دقیقی در مورد ساختار کیست پانکراس فراهم می کند.
• ام آر آی MRI. این روش تصویربرداری جزئیات دقیقی در مورد کیست پانکراس فراهم می کند.
• اندوسکوپی اولتراسوند. در طی این روش جزئیات دقیقی در مورد کیست به دست می آید و مایع داخل کیست به منظور بررسی توسط آزمایشگاه از نظر وجود سرطان جمع آوری می شود.
خصوصیات و محل قرارگیری کیست به همراه سن و جنس بیمار می تواند به پزشک در تشخیص نوع کیست کمک کند.
روش های درمانی:
تمام کیست های پانکراس باید پیگیری شوند. کیست های کوچکتر از 10 میلی متر می تواند بعد از 1 سال توسط سی تی اسکن تصویربرداری شوند. درصورتی که این کیست ها پایدار بودند باید با تکرر کمتر این تصویربرداری تکرار شود. معمولاً کیست های بزرگتر از 10 میلی متر نیاز به اندوسکوپی اولتراسوند به طور منظم دارند.
درناژ (تخلیه کردن کیست)
ممکن است نیاز باشد کیستی که سبب بروز علائم آزاردهنده می شود یا در حال بزرگ شدن است، تخلیه شود. یک لوله کوچک قابل انعطاف (اندوسکوپ) از طریق دهان به معده و روده کوچک رفته و با یک سوزن اقدام به تخلیه کیست می کند.
جراحی
ممکن است به منظور حذف کیست های بزرگ که سبب بروز درد یا سایر علائم می شوند، نیاز به انجام جراحی باشد. به طور کلی سایر انواع کیست های پانکراس به علت وجود خطر سرطان نیاز به جراحی دارند.