علائم و نشانه های اختلالات خوردن بسته به نوع آن متفاوت می باشند:

انورکسیا نروزا:

وقتی فردی مبتلا به انورکسیا نروزا است ذهنش به شدت درگیر غذا و لاغر بودن است و گاهی اوقات این مشغله ذهنی در عمل تا سرحد گرسنگی کشنده پیش می رود.

علائم و نشانه های انورکسیا نروزا عبارتند از:

• رد کردن غذا و انکار گرسنگی
• ترس شدید از اضافه  وزن و چاقی
• تصویر ذهنی غلط یا منفی از خود
• ورزش کردن بسیار شدید
• خلق و خوی یکنواخت و یا فقدان عواطف
• درگیری ذهنی بیش از حد در رابطه با غذا
• کناره گیری از اجتماع
• ظاهر لاغر
• سرگیجه، ضعف و غش
• وجود موهای کرکی و نرم در سطح بدن (کرک جنینی)
• قاعدگی نامنظم و یا عدم قاعدگی (آمنوره)
• یبوست
• درد شکمی
• پوست خشک
• سرد شدن های مکرر بدن
• ضربان قلب نامنظم (آریتمی)
• فشارخون پایین
• از دست دهی آب بدن (دهیدراتاسیون)

بولیمیا نروزا:

زمانیکه فردی مبتلا به بولیمیاست، دارای دوره های افراط در مصرف غذا  و جبران کردن آن می باشد. بدین معنا که در طول این دوره ها، فرد در مدت زمان کوتاهی مقادیر زیادی غذا خورده و بعد برای رها شدن از کالری اضافی که دریافت کرده به استفراغ عمدی و یا فعالیت بدنی شدید روی می آورد. در واقع معمولاً فرد مبتلا به این عارضه وزن نرمالی داشته و یا مقدار ناچیزی اضافه وزن دارد.

علائم و نشانه های بولیمیا عبارتند از:

• خوردن تا مرز درد و ناراحتی شکمی و معمولاً با غذاهای پرچرب و شیرین
• استفراغ عمدی
• استفاده از ملین
• فعالیت بدنی شدید
• تمرکز ناسالم و بیش از حد بر وزن و شکل بدن
• تصور ذهنی به شدت منفی و غلط از بدن خود
• رفتن به دستشویی بعد از غذا خوردن و یا در حین وعده غذایی
• احساس عدم کنترل رفتارهای غذایی خود
• اجابت مزاج غیرطبیعی و معمولاً دچار یبوست گشتن
• لثه ها و دندان های آسیب دیده
• غدد بزاقی ورم کرده در ناحیه گونه ها
• وجود زخم در دهان و حلق
• از دست دهی آب بدن (دهیدراتاسیون)
• ضربان قلب نامنظم (آریتمی)
• زخم، جای زخم (اسکار) و یا پینه در ناحیه قوزک و یا دستها
• قاعدگی نا منظم و یا عدم قاعدگی (آمنوره)
• روزه داری (عدم غذا خوردن برای ساعات طولانی) و یا داشتن رژیم های لاغری مداوم
• استعمال مواد مخدر یا الکل

اختلال غذا خوردن افراطی:

زمانیکه فردی مبتلا به نارسایی خوردن افراطی باشد، مرتباً مقادیر بسیار زیادی غذا می خورد. حتی زمانیکه گرسنه نیست به خوردن ادامه می دهد (حتی بعد از اینکه احساس پری و سیری ناراحت کننده ای نیز به وی دست می دهد). بعد از پرخوری فرد به رژیم سخت و خوردن وعده های محدود غذایی روی می آورد و سیکل جدیدی از افراط گری را به راه می اندازد. در این نارسایی فرد می تواند وزن نرمالی داشته باشد و یا دچار اضافه وزن و چاقی باشد.

علائم و نشانه های نارسایی خوردن افراطی عبارتند از:

• خوردن تا سر حد درد و ناراحتی شکمی
• خوردن مقادیر زیادی غذا در طول اپیزودهای پرخوری افراطی (مقادیری که بسیار بیشتر از یک وعده یا میان وعده غذایی معمولی  هستند.)
• غذا خوردن سریع در طول اپیزود های پرخوری افراطی
• احساس خارج از کنترل بودن رفتارهای غذایی
• غذا خوردن های مکرر به صورت تنهایی و در خفا
• احساس افسردگی، ناراحتی و انزجار از میزان غذای خورده شده

علت دقیق اختلالات خوردن ناشناخته است. همچون دیگر بیماری های ذهنی و روانی دلایل بیشماری می تواند برای آن وجود داشته باشد. علل احتمالی اختلالات خوردن عبارتند از:

• ژنتیک و بیولوژی. این احتمال وجود دارد که ژن ها در مستعدسازی برخی افراد در ابتلا به اختلالات خوردن نقش داشته باشند. افرادی  که در خانواده درجه یک خود- پدر، مادر، خواهر و برادر- فردی مبتلا به اختلالات خوردن دارند، بیش از دیگران احتمال ابتلا به نارسایی خوردن در آنها بیشتر است و بدین شکل عامل ژنتیک پیشنهاد می شود. به علاوه شواهدی وجود دارند که نشان می دهند سروتونین به عنوان یک نروترنسمیتر طبیعی مغز در رفتارهای خوردن اثرگذار است.

• سلامت روحی و روانی. افراد مبتلا به اختلالات خوردن مشکلات عاطفی و روحی داشته اند که منتهی به نارسایی خوردن در آنها شده است. این دسته از افراد معمولاً دچاره اعتماد به نفس پایین، کمال گرایی، رفتارهای آنی و بدون فکر، عدم کنترل عصبانیت، درگیری های خانوادگی و روابط تعارضی هستند.

• جامعه. غالباً محیط فرهنگی غرب و کشورهای مدرن تمایل به لاغری را ترویج می کنند. در چنین فرهنگ هایی موفقیت و رفاه با لاغر بودن برابری می کند. فشارهای مشابه و مدل ها و بازیگرانی که در رسانه های عمومی می بینند، تمایل به لاغری را تقویت می کنند، به ویژه در میان دختران جوان.

برخی از شرایط منجر به افزایش خطر ابتلا به اختلالات خوردن می شوند. از جمله فاکتورهای خطر به موارد زیر می توان اشاره کرد:

• جنسیت (زن بودن). دختران نوجوان و زنان جوان درمقایسه با پسران نوجوان و مردان جوان ، در ابتلا به اختلالات خوردن مستعد تر هستند.

• سن. اگرچه امکان ابتلا به اختلالات خوردن در طیف وسیع سنی وجود دارد (از پیش از بلوغ تا بعد از بزرگسالی)، ولیکن این نوع اختلالات در طول دوران نوجوانی و اوایل دهه 20 سالگی معمول تر هستند.

• تاریخچه خانوادگی. احتمال ابتلا به اختلالات خوردن به طور معناداری در افرادی که والدین و یا خواهر و برادر مبتلا به این نوع اختلالات را داشته اند، بیشتر است.

• اثر محیط خانوادگی. افرادی که احساس عدم امنیت و اطمینان در خانواده خود دارند، آن دسته از افرادی که والدین و خواهر و برادر بیش از حد منتقد داشته و یا خانوده ظاهر آنها را به مسخره می گیرند، در معرض ابتلا به نارسایی خوردن قرار دارند.

• نارسایی های روحی. افراد دچار افسردگی، اضطراب و یا وسواس بیش از دیگران در معرض ابتلا به نارسایی خوردن قرار دارند.

• اثرات رژیم لاغری. افرادی که تحت رژیم غذایی وزن کم می کنند با نظرات مثبتی از جانب دیگران مواجه می شوند، تغییرات ظاهری شان نیز آنها را تحت تاثیر قرار می دهد. چنین شرایطی می تواند منتهی به رعایت رژیم غذایی برای مدتهای بسیار طولانی تر شود و نهایتاً منتج به نارسایی خوردن گردد.

• تغییر موقعیت. نقل مکان به دانشگاه در شهری دیگر، اسباب کشی، از دست دادن شغل، برهم خوردن یک رابطه و تغییرات از این دست منجر به ایجاد فشار روحی شده که قابلیت ابتلا به اختلالات خوردن در فرد را افزایش خواهند داد.

• فعالیت های ورزشی، هنری و شغلی. ورزشکاران، بازیگران، شخصیت های تلویزیونی، رقصنده ها و مدل ها خطر بالای ابتلا به اختلالات خوردن را دارند. به ویژه نارسایی خوردن در بین رقصنده های باله، ورزشکاران رشته ژیمناستیک، دونده ها و کشتی گیرها رایج و معمول است. والدین و مربی ها سهواً و با تشویق ورزشکاران جوان به کاهش وزن آنها را به سمت نارسایی خوردن سوق می دهند.

اختلالات خوردن منجر به طیف وسیعی از عوارض مختلف می شوند که برخی از آنها تهدید کننده زندگی هستند. هرچه نارسایی خوردن شدید تر بوده و طولانی تر باشد، فرد عوارض جدی تر و شدیدتری را تجربه خواهد کرد. عوارض نارسایی خوردن عبارتند از:

• مرگ
• بیماری قلبی
• افسردگی
• رفتارها و افکار خودکشی
• قطع سیکل های قاعدگی (آمنوره )
• ضایعات استخوانی
• بازماندن از رشد
• تشنج
• مشکلات گوارشی
• اختلالات روده ای
• آسیب های کلیوی
• پوسیدگی های شدید دندانی
• دیابت نوع 2
• بیماری های مرتبط با کیسه صفرا

به طور کلی تیم درمان اختلالات خوردن شامل پزشک، روانپزشک، روانشناس و  متخصص تغذیه است و همگی در زمینه اختلالات خوردن  دارای تجربه هستند.

در این قسمت توصیه هایی کمک کننده در رابطه با آماده سازی برای جلسه ویزیت با پزشک و انتظارات فرد از تیم پزشکی را بیان می داریم. 

اقداماتی که شما می توانید انجام دهید

• هرنوع علائمی را که تجربه می کنید یادداشت نمایید. از جمله هر نوع علائمی که غیرمرتبط با علت تشکیل جلسه ویزیت با پزشک به نظر می آیند.
• اطلاعات کلیدی شخصی خود را یادداشت نمایید، از جمله هر نوع استرس عمده و یا تغییرات اخیر در زندگیتان.
• لیستی از داروهای دریافتی خود تهیه نمایید. از جمله هر نوع ویتامین و یا مکملی که دریافت می کنید.
• در صورت امکان از یکی از دوستان یا اعضای خانواده تان بخواهید که شما را همراهی کند. چرا که گاهی اوقات به یاد آوردن تمامی اطلاعات و مسائل مطرح شده در طول جلسه ویزیت مشکل بوده و کسی که شما را همراهی کرده است در به یاد آوردن مسائل فراموش شده شما را یاری خواهد رساند. همچنین یکی از اعضای خانواده قادر خواهد بود شکل کاملتری از زندگی خانوادگی تان را برای پزشک  ترسیم کند.
• سوالات خود را یادداشت نمایید. بدین نحو هیچ سوالی را برای پرسیدن از پزشک فراموش نخواهید کرد.

برخی از سوالات احتمالی عبارتند از:

• چه نوع تست ها و آزمایشاتی باید انجام دهم؟ آیا این تستها نیاز به اقدامات پیش زمینه ای دارند؟
• شرایطی که من به آن دچار شده ام کوتاه مدت است یا طولانی مدت؟
• چه درمان هایی امکان پذیر است و شما کدامیک را پیشنهاد می کنید؟
• آیا من باید به عنوان بخشی از درمان  وزن اضافه کنم؟
• آیا دوران پریود من مجدداً آغاز خواهد شد؟
• آیا بروشور ، پمفلت و یا جزوه مکتوبی وجود دارد که بتوانم با خود به منزل برده و مطالعه کنم؟ چه وب سایتی را برای بازدید پیشنهاد می کنید؟

علاوه بر سوالاتی که آماده کردید، هر زمان مطلبی را متوجه نشدید، در رابطه با سوال کردن  تردید نکنید.

آنچه باید از پزشک انتظار داشت

پزشک و یا دیگر اعضای تیم پزشکی  سوالاتی را از شما خواهند پرسید، از قبیل:

• چه مدت است که نگران وزن خود هستید؟
• آیا ورزش می کنید ؟ هر چند وقت یکبار ورزش می کنید و هربار چه مدت برای ورزش کردن وقت صرف می کنید؟
• آیا راه دیگری برای وزن کم کردن پیدا کرده اید؟
• آیا دچار علائم جسمانی شده اید؟
• آیا تاکنون به دلیل احساس پری و سیری ناخوشایند، اقدام به استفراغ عمدی کرده اید؟
• آیا دیگران در رابطه با لاغری بیش از حد شما ابراز نگرانی کرده اند؟
• آیا غالباً به غذا فکر می کنید؟
• آیا پیش آمده که مخفیانه غذا بخورید؟
• آیا تاکنون فردی از اعضای خانواده شما مبتلا به علائم اختلالات خوردن بوده است و یا پزشک تشخیص نارسایی خوردن برای وی داده است؟

به دلیل قدرت زیاد اختلالات خوردن ، کنترل و مدیریت آن توسط شخص مبتلا  کار مشکل و سختی است. در حقیقت اختلالات خوردن می توانند زندگی فرد را تحت کنترل درآورند. تمام وقت در مورد غذا فکر می کند، به طور دردناکی ساعات طولانی را وقت صرف این می کند که چه بخورد و تا سرحد خستگی به ورزش کردن می پردازد. احساس شرمندگی، ناراحتی، ناامیدی، خستگی، تحریک پذیری و اضطراب می کند. همچنین دچار گروهی از مشکلات جسمانی در پی اختلالات خوردن خواهد شد از جمله آریتمی قلبی، خستگی، مشکلات روده ای و سرگیجه. چنانچه هر یک از مشکلات فوق را تجربه کردید و یا فکر میکنید دچار علائم اختلالات خوردن شده اید، به دنبال کمک های درمانی باشید.

متاسفانه بسیاری از افراد مبتلا به اختلالات خوردن در برابر درمان مقاومت می کنند. چنانچه نگران فردی هستید که یکی از عزیزانتان محسوب می شود، به وی اصرار کنید که با یک پزشک مشورت کند. حتی اگر فرد مورد علاقه تان آمادگی تایید ابتلا به عارضه مرتبط با غذا را نداشته باشد بازهم شما قادر خواهید بود با اظهار ناراحتی  وهمکاری خود تا حدی راهگشا واقع شوید. همچنین ممکن است لازم باشد که در رابطه با نگرانی خود با پزشک فرزندتان تماس بگیرید. برای درمان شما را به یک روانپزشک مجرب نیز ارجاع خواهند داد.

به خاطر داشته باشید که بسیاری اوقات توضیح دادن در مورد نارسایی خوردن، اختلالات خوردن، و یا تجربه رژیم گیاه خواری و دیگر مدل های غذا خوردن به فرزندان کار ساده ای نیست. به علاوه بسیاری از دختران و پسران به منظور کاهش وزن تحت رژیم غذایی قرار می گیرند ولیکن بعد از مدتی رژیم خود را کنار گذاشته و آن را دنبال نمی کنند. چنانچه شما یکی از والدین هستید مراقب باشید رژیم های غذایی مقطعی را با اختلالات خوردن اشتباه نگیرید. از طرف دیگر مواظب الگوهای غذا خوردن و عقاید غذاخوردن فرزند خود باشید الگوهایی که می توانند نشانه ای از یک رفتار غذایی ناسالم و محرک ایجاد کننده هر یک از اختلالات خوردن باشند. 

عوامل خطری که دوستان و خانواده باید مورد توجه قراد دهند:

• حذف وعده های غذایی
• بهانه تراشیدن برای نخوردن غذا
• تنها استفاده از برخی غذاهای خاص، معمولاً آن دسته از مواد غذایی کم کالری و کم چرب
• قبول غذاهای سفت و جامد، و یا عجیب غذا خوردن مانند تیکه تیکه کردن غذا در قطعات بسیار کوچک و یا تف کردن غذا پس از جویدن آن
• استادانه برای دیگران غذا درست کردن و لی خود از آن نخوردن
• کناره گیری از فعالیت های اجتماعی معمول
• نگرانی مداوم در رابطه با چاقی و یا غر زدن در رابطه با آن
• تصور ذهنی اشتباه از بدن خود به عنوان مثال شکایت کردن از چاق بودن در صورتیکه لاغر است
• امتناع از غذا خوردن در جمع
• چک کردن های مکرر خود در آینه برای مشاهده هر گونه نقص و یا تغییری در شکل بدن
• پوشیدن لباس های گشاد، شل و یا لایه لایه
• به طور مکرر خوردن مقادیر زیادی از مواد غذایی شیرین و یا پرچرب
• استفاده از مکمل های غذایی و یا داروهای گیاهی به منظور کاهش وزن 

روش های تشخیصی:

تشخیص نارسایی خوردن بر اساس نشانه ها، علائم و عادات غذا خوردن می باشد. زمانیکه پزشکان مشکوک به احتمال ابتلای فردی به نارسایی خوردن می شوند، یکسری تست ها و آزمایشات را تجویز می کنند. این تست ها کمک به تشخیص دقیق تر کرده و عوارض احتمالی مرتبط را مورد ارزیابی قرار می دهند. شما برای تشخیص هم پزشک و هم یک روانپزشک را ویزیت می کنید.

ارزیابی های جسمانی 

این نوع تستها و آزمایشات عبارتند از:

• ارزیابی های آنتروپومتری. شامل اندازه گیری قد، وزن و نمایه توده بدن. سنجش علائم حیاتی مانند ضربان قلب، فشارخون و درجه حرارت بدن. بررسی پوست از لحاظ خشکی و دیگر مشکلات، گوش دادن به صدای قلب و شش ها و معاینه شکم.

• تست های آزمایشگاهی. شامل تست کامل شمارش سلول های خونی (CBC) و تست های اختصاصی تر دیگری به منظور بررسی سطوح الکترولیت ها و پروتئین، و نیز در جهت بررسی عملکرد کبد، کلیه و تیروئید. همچنین ممکن است آزمایش ادرار نیز انجام شود.

• تست های دیگر. در برخی موارد از اشعه X به منظور بررسی شکستگی های استخوانی، پنومونی و مشکلات ریوی و یا مشکلات قلبی استفاده می کنند. این امکان وجود دارد که از الکتروکاردیوگرام نیز به منظور بررسی وجود آریتمی و اختلالات قلبی استفاده کنند. همچنین در برخی موارد از شما تست تراکم استخوان نیز می گیرند.

• ارزیابی های روحی-روانی علاوه بر آزمایشات و تستهای جسمانی، تحت یکسری ارزیابی های کامل روحی- روانی نیز قرار خواهید گرفت. روانپزشک سوالاتی در رابطه با عادات غذا خوردن، اعتقادات و باورهای غذایی تان خواهد پرسید. سوالات تمرکز بر تاریخچه رژیم گرفتن های شما، اشتهای کاذب، عذاب وجدان ناشی از خوردن غذا و اقدامات پاکسازی و فعالیت های ورزشی شما دارند. پزشکتان می خواهد بداند شما تصویر بدنی خود را چگونه می بینید و اینکه فکر می کنید دیگران تصویر بدنی شما را چگونه می بینند. ممکن است پرسشنامه ای را برای تکمیل به شما دهند.

معیار های تشخیص

برای اینکه تشخیص نارسایی خوردن در شما را دهند، لازم است که شرایط شما با یکسری معیار ها مطابقت داشته باشد؛ معیارهایی که در دستورالعمل آماری و تشخیصی نارسایی ذهنی (DSM) قید شده و توسط انجمن روانپزشکی آمریکا تنطیم شده اند. هر یک از نارسایی های خوردن معیارهای تشخیصی خاص خود را دارند. روانپزشک به بررسی علائم و نشانه های شما می پردازد، آنها را با معیار های تشخیصی نارسایی های مختلف مقایسه کرده و نهایتاً نوع نارسایی شما را تشخیص می دهد. برخی افراد تمامی معیار های تشخیصی برای یک نارسایی خوردن را ندارند ولیکن همچنان مبتلا به آن نارسایی خاص هستند و به اقدامات درمانی تخصصی در جهت کنترل آن نیاز دارند.

روش های درمانی:

درمان نارسایی خوردن بستگی به نوع آن دارد. ولیکن به طور کل درمان شامل روان درمانی، آموزش تغذیه و دارودرمانی می شود. چنانچه شرایط فرد تهدید کننده زندگی او باشد، نیاز به بستری شدن اورژانسی در بیمارستان می باشد تا وضعیت سلامتی وی تثبیت شود.

روان درمانی

روان درمانی های انفرادی به یادگیری در زمینه چگونگی تغییر عادات غلط غذایی به عادات سالم کمک می کنند. شما یاد می گیرید چگونه غذا خوردن و خلق و خوی خود را کنترل کنید. به شما مهارت هایی در حل مشکل و راهکارهای سالم برای مقابله با موقعیت های استرس زا را  یاد می دهند. همچنین روان درمانی در بهبود روابط و نیز بهبود خلق و خوی شما موثر است. نوعی روان درمانی که رفتار درمانی نامیده می شود به طور معمول در درمان نارسایی های خوردن به کار می رود به ویژه در درمان بولیمیا و نارسایی پرخوری افراطی. گروه درمانی نیز در برخی افراد کمک کننده است.

درمان بر مبنای خانواده نیزدرمانی موثر در کودکان و بزرگسالان مبتلا به اختلالات خوردن می باشد. این نوع درمان با این فرض شروع می شود که فرد مبتلا به نارسایی خوردن به هیچ وجه قادر به تصمیم گیری صحیح در رابطه با سلامتی خویش نیست و به کمک از جانب خانواده احتیاج دارد. قسمت مهمی از درمان بر مبنای خانواده شامل اطمینان حاصل کردن آنها از پیگیری الگوهای غذایی سالم و وزن گرفتن فرد مبتلا میشود. این نوع درمان می تواند کمک به حل شدن درگیری های خانوادگی و پشتیبانی تشویقی از جانب اعضای خانواده کند.

بازگرداندن وزن و آموزش تغذیه

چنانچه به دلیل نارسایی خوردن دچار لاغری مفرط شده اید، اولین هدف درمانی برای شما بازگشت به وزن سالم می باشد. در هر وزنی که باشید ،یک متخصص تغذیه و تیم درمانی اش اطلاعاتی در رابطه با یک برنامه غذایی سالم به شما خواهند داد و در طراحی رژیمی به منظور افزایش وزن به شما کمک خواهند کرد و عادات غذایی نرمال و سالم را نیز به شما آموزش خواهند داد. چنانچه مبتلا به پرخوری افراطی باشید، تحت نظارت برنامه های کاهش وزن قرار گرفتن برایتان بسیار مفید خواهد بود.

بستری شدن در بیمارستان

 چنانچه دچار مشکلات جدی شده و یا مبتلا به انورکسیا بوده و در برابر خوردن و یا افزودن وزن مقاومت  کنید پزشک دستور بستری شدن خواهد داد. بستری شدن با هدف درمان های جسمانی و روحی روانی می باشد. برخی از کلینیک های تخصصی مخصوص درمان اختلالات خوردن موجود می باشند. برخی از پزشکان به جای بستری شدن، برنامه های روزانه را پیشنهاد می کنند. برنامه های تخصصی در اختلالات خوردن ،درمان های فشرده تر در مدت زمان طولانی تر را شامل می شوند. 

دارویی برای درمان اختلالات خوردن وجود ندارد ولیکن دارو درمانی درکنترل پرخوری و یا کاهش درگیری ذهنی بیش از حد در رابطه با غذا کمک کننده است. داروهایی مانند ضد افسردگی ها و ضد اضطراب ها نیز در درمان علائم افسردگی و اضطراب مفید واقع می شوند؛ این دو علائمی هستند که به طور مکرردر اختلالات خوردن دیده میشوند.

زمانیکه شما مبتلا به نارسایی خوردن هستید، مراقبت و برآوردن نیازهای سلامت فردی از اولویت های شما نیست. ولیکن باید بدانید که مراقبت از خود به شما کمک میکند که در طول و بعد از درمان احساس بهتری داشته باشید و در بهبود سلامت کلی بسیار کمک کننده است.

سعی کنید مراحل زیر را بخشی از برنامه روتین روزانه خود نمایید:

• به برنامه درمانی خود متعهد باشید. در تمام جلسات درمانی حضور داشته و هیچ یک را حذف نکنید و سعی کنید از برنامه غذایی خود منحرف نشوید.

• در رابطه با دریافت مکمل های ویتامین و مینرال باپزشک خود مشورت کنید تا مطمئن شوید تمامی مواد مغذی ضروری و مورد نیاز بدنتان تامین میشود.

• خود را از ارتباط با اعضای خانواده و دوستان جدا نکنید، اینها کسانی هستند که خواهان سلامتی شما هستند و بهترین ها را از صمیم قلب برایتان آرزو می کنند.

• با پزشک خود صحبت کنید تا به شما در صورت امکان فعالیت بدنی مناسبی را پیشنهاد کند.

• کتاب های کمک کننده خودآموز بخوانید، کتابهایی که توصیه های کاربردی مناسبی را پیشنهاد می کنند. در رابطه با کتاب انتخابی خود با پزشکتان مشورت کنید.

• با کشش و تمایل به وزن کردن و یا چک کردن مکرر خود در آینه مقاومت کنید. درغیر این صورت میل به حفظ عادات غذایی ناسالم گذشته را به آسانی تقویت خواهید کرد.

درمان های جایگزین:

معمولاًزمانیکه افراد به درمان های جایگزین روی می آورند به منظور بهبود سلامتی شان این کار را می کنند ولیکن این مسئله در مورد افراد مبتلا به اختلالات خوردن صدق نمی کند. در این دسته از افراد درمان های جایگزین هم نتایج مثبت و هم نتایج منفی در برخواهد داشت:

• جنبه منفی

محصولات گیاهی و مکملهای غذایی فراوانی با هدف سرکوب کردن اشتها و یا کاهش وزن وجود دارند و ممکن است این محصولات به طرز ناصحیحی توسط افراد مبتلا به اختلالات خوردن مورد استفاده قرار گیرند. بسیار از افراد مبتلا به اختلالات خوردن از این نوع محصولات استفاده کرده اند. این محصولات می توانند تداخلات خطرناکی با دیگر داروها مانند داروهای آرام بخش یا دیورتیک ها داشته باشند داروهایی که معمولاً در افراد مبتلا به اختلالات خودرن مورد استفاده قرار می گیرند.

به علاوه مکمل ها و داروهای گیاهی کاهنده وزن به نوبه خود عوارض جانبی جدی ای را به همراه دارند مانند آریتمی یا بی نظمی ضربان قلب، لرزش، بی خوابی، توهم ، تهوع، سرگیجه و اضطراب. در رابطه با ریسک های احتمالی استفاده از مکمل ها و داروهای گیاهی کاهش وزن، با پزشک خود به گفتگو بپردازید.

• جنبه مثبت

اگرچه تاکنون به خوبی به مطالعه اثربخشی یوگا در درمان بیماران مبتلا به نارسایی خوردن پرداخته نشده است ولیکن برخی از محققین معتقدند که یوگا به عنوان بخشی از درمان مفید خواهد بود. یوگا با افزایش حس عزت نفس و نیز بهبود آرامش ذهنی کمک کننده خواهد بود.

حمایت و پشتیبانی:

علاوه بر درمان های تخصصی می توانید از مهارتهای زیر استفاده ببرید:

• عزت نفس خود را افزایش دهید. در فعالیت های مورد علاقه خود شرکت کنید. این نوع فعالیت ها میتوانند شامل یادگیری یک مهارت جدید، لذت بردن از یک سرگرمی و یا شرکت در فعالیت های گروهی اجتماعی باشند.
• واقع بین باشید. توصیف اغراق آمیز رسانه ها دررابطه با میزان وزن نرمال و یا اندام ایده آل را باور نکنید.
• از رژیم گرفتن و یا حذف وعده های غذایی دست بکشید. رژیم های سخت منجر به شکل گیری عادات غلط غذا خوردن شده ، مقابله با استرس را مشکل می سازند.
• وزن سالم برای بدن خود را به خود یادآوری کنید. به ویژه زمان های که با تصاویر تحریک کننده پرخوری افراطی مواجه می شوید.
• به سراغ وب سایتهای طرفداری کننده از اختلالات خوردن نروید. چراکه ممکن است این سایت ها شمارا ترغیب به حفظ عادات غلط و خطرناک کنند و یا منجر به عود بیماری تان شوند.
• موقعیت های خطرساز را شناسایی کنید. موقعیت هایی که منجر به شکل گیری افکار و رفتارهای ایجاد کننده نارسایی می شوند را بشناسید. دراین صورت می توانید برنامه ای برای مقابله با آنها ترتیب دهید.
• از بین بازیگران و مدل ها یک مدل مثبت و سالم برای خود پیدا کنید، حتی اگر پیدا کردن چنین مدلی کار راحتی نباشد. به خاطر داشته باشید که مدل ها و بازیگران بسیار لاغری که در مجله های معروف می بینیم بدن های سالمی را ندارند.  
• قبول کنید که شما بهترین قضاوت کننده در ارزیابی عادات غذایی خود و یا میزان وزن سالم خود نیستید.
•  احساسات و عقاید خود را روزانه یادداشت کنید. در این صورت نسبت به احساسات و عملکردهای خود و نیز چگونگی ارتباطشان آگاه می شوید. 

اگرچه راه مطمئنی برای پیشگیری از اختلالات خوردن وجود ندارد ولیکن می توانید برخی اقدامات کمک کننده را برای در پیشگیری از ابتلا به اختلالات خوردن در عزیزان خود انجام دهید:

• از پزشک فرزند خود کمک بخواهید. در جلسه ویزیت، متخصصین اطفال به خوبی قادر خواهند بود تا شاخص های اولیه یک نارسایی خوردن را تشخیص داده و از پیشرفت آن به بیماری کامل پیشگیری به عمل آورند. متخصص اطفال  در طول جلسات روتین ویزیت سوالاتی از فرزندتان می پرسد، سوالاتی در رابطه با عادات غذا خوردن کودک و میزان رضایت او از ظاهرش. این جلسات شامل بررسی نمایه توده بدن(BMI)  و میزان وزن او نیز می شوند. بررسی هایی که پزشک و شما را از هرنوع تغییر معناداری آگاه می سازند.

• عادات غذایی سالم را ترویج کنید .عادات غذایی خانواده بر ارتباط فرزندتان با غذا تاثیرگذار خواهد بود. با هم غذا خوردن این فرصت را به شما می دهد تا عادات غذاخوردن سالم را به او آموزش داده و وی را از خطرات رژیم های سخت و غلط آگاه سازید.

• چگونگی استفاده فرزندتان از کامپیوتر را نظارت کنید. از آنجاییکه وب سایتهایی فراوانی وجود دارند که انورکسیا را به عنوان یک انتخاب در سبک زندگی (و نه یک اختلال خوردن) معرفی می کنند، بسیار حائز اهمیت است که استفاده های فرزند خود از کامپیوتر را کنترل کرده و تحت نظر داشته باشید . بدین منظور می توانید کامپیوتر را در جای قابل دیدی در خانه نگهداری کنید و یا می توانید به صورت دوره ای صفحه مربوط به بازبینی سایت های مشاهده شده در گذشته را مشاهده کنید تا متوجه شوید فرزندتان به سراغ چه سایت هایی  رفته است.

•   فرزند شما در هر فرم و سایزی که باشد، شما باید تصویری سالم از بدن و وزن را در ذهن او ترسیم کنید. به او اطمینان دهید که شکل اندام بدن می تواند تغییر کند. فرزند خود و دیگر اعضای خانواده را از مسخره کردن کودکان و بزرگسالانی که چاق هستند منع کنید. چنین آموزه ها و احتراماتی کمک به ایجاد عزت نفس و انعطاف پذیری در فرزند شما می کند تا بتواند مسیر پرفراز و نشیب نوجوانی را طی کند.

• چنانچه مشکوک به بروز مشکلی در یکی از اعضای خانواده یا دوستانتان شدید، ارتباط خود را با وی محکم تر کنید. چنانچه  در او متوجه عزت نفس پایین، پیروی از رژیم  سخت، پرخوری متناوب، انباشتن و جمع آوری غذا و یا عدم رضایت شدید از ظاهرش گشتید با وی به صحبت بپردازید، اگرچه ممکن است که قادر به پیشگیری از پیشرفت نارسایی خوردن نباشید ولیکن ارتباط دلسوزانه و مهربانانه او را ترغیب و تشویق به پیگیری درمان خواهد نمود.