روش های تشخیصی:
غربالگری سرطان پوست
از پزشک خود سوال کنید که آیا باید به صورت دوره ای از نظر سرطان پوست مورد بررسی قرار گیرید. شما و پزشکتان ممکن گزینه های غربالگری زیر را مورد استفاده قرار دهید:
• معاینه پوست توسط افراد آموزش دیده. در طول این معاینه، پزشک پوست شما را از سر تا پا مورد بررسی قرار می دهد.
• انجام معاینات پوست در منزل. برای این معاینه، خود شما در زمینه بررسی خال ها، کک مک ها و سایر علائم پوستی آموزش می بینید. بدین منظور بهترین روش این است که شما در مقابل یک آینه قدی ایستاده و توسط یک آینه دستی مناطقی که مشاهده آنها دشوار است را بررسی کنید. جلو، پشت و دو طرف دست ها و پاهای خود را بررسی کنید. علاوه براین، کشاله ران، پوست سر، ناخن انگشتان، کف پاها و فضای بین انگشتان را بررسی کنید.
• برخی گروه ها معاینه دوره ای پوست توسط پزشک و خود فرد را توصیه می کنند. سایر گروه ها معاینه جهت غربالگری سرطان پوست را توصیه نمی کنند زیرا مشخص نیست که غربالگری سبب افزایش طول عمر شود. در عوض، یافتن یک خال غیرطبیعی ممکن است به بیوپسی (نمونه برداری) ختم شود. در صورتیکه خال سرطانی نباشد، بیوپسی منجر به درد، اضطراب و هزینه غیرضروری می شود. با پزشک خود در مورد ضرورت غربالگری برای خودتان سوال کنید.
تشخیص ملانوما
گاهی اوقات ممکن است سرطان به سادگی با نگاه کردن به پوست کشف شود اما تنها راه برای تشخیص دقیق ملانوما بیوپسی یا نمونه برداری است. در این روش، تمام یا بخشی از خال یا ناحیه مشکوک برداشته شده و یک پاتولوژیست نمونه را آنالیز می کند. روش های بیوپسی برای تشخیص ملانوما عبارتند از:
• بیوپسی پانچ. در این بیوپسی، پزشک از یک ابزار با تیغه های مدور استفاده می کند. این تیغه در اطراف خال مشکوک قرار گرفته و یک قطعه مدور از پوست جدا می کند.
• بیوپسی اکسیژنال Excisional. در این روش، کل خال همراه با مقدار کمی از پوست به ظاهر سالم، برداشته می شود.
• بیوپسی اینسیژنال Incisional. با یک بیوپسی اینسیژنال، فقط قسمتی از ناحیه غیرطبیعی برداشته می شود.
نوع بیوپسی به شرایط شما بستگی دارد. پزشکان ترجیح می دهند که با استفاده از بیوپسی پانچ یا اکسیژنال، کل ناحیه مشکوک را بردارند. بیوپسی اینسیژنال ممکن است هنگامی استفاده شود که امکان استفاده از سایر تکنیک ها وجود نداشته باشد.
مراحل ملانوما
بعد از تشخیص ملانوما، در گام بعدی باید مشخص شود که سرطان در چه مرحله ای قرار دارد. اقداماتی که پزشک برای تعیین مرحله ملانوما انجام می دهد، عبارتند از:
• تعیین ضخامت. ضخامت ملانوما به دقت، در زیر میکروسکوپ و با استفاده از یک ابزار مخصوص (میکرومتر) اندازه گیری می شود. تعیین ضخامت ملانوما به پزشک در تصمیم گیری برای درمان کمک می کند. به طور کلی، تومور بزرگتر، نشان دهنده بیماری جدی تر است.
• تعیین گسترش یافتن ملانوما. برای تعیین این امر که آیا ملانوما به غدد لنفاوی مجاور، گسترش یافته است، ممکن است جراح اقدام به بیوپسی غدد کند. در این روش یک ماده حاجب به ناحیه ای که ملانوما برداشته شده است، تزریق می شود. ماده حاجب به داخل غدد لنفاوی مجاور جریان می یابد. اولین غدد لنفاوی که ماده حاجب را دریافت کند، برداشته شده و از نظر وجود سلول های سرطانی بررسی می شود. اگر این غده لنفاوی سرطانی نبود، ملانوما گسترش نیافته است. حتی اگر اولین غده لنفاوی سرطانی نباشد، هنوز هم سرطان می تواند عود کند یا گسترش یابد.
مراحل ملانوما با استفاده از اعداد رومی I تا IV مشخص می شود. در مرحله I ملانوما کوچک است و احتمال موفقیت درمان زیاد است. اما اعداد بالاتر نشان دهنده شانس کمتر برای درمان کامل است. در مرحله IV سرطان به اندام های دیگر مانند ریه ها یا کبد گسترش یافته است.
روش های درمانی:
بهترین درمان برای شما به اندازه و مرحله سرطان، سلامتی عمومی و ترجیحات شخصی شما بستگی دارد.
درمان ملانوما در مراحل اولیه
درمان ملانوما در مرحله اولیه معمولاً شامل جراحی جهت برداشتن ملانوما است. یک ملانومای بسیار نازک ممکن است به طور کامل طی بیوپسی برداشته شده و نیاز به درمان بیشتر نداشته باشد. در غیر این صورت، جراح بافت سرطانی را همراه با پوست سالم اطراف آن و یک لایه از بافت زیر آن برمی دارد. برای افراد مبتلا به مرحله اولیه ملانوما، این روش ممکن است تنها درمان مورد نیاز باشد.
درمان ملانوما که به ارگان های دیگر گسترش یافته است
اگر ملانوما به اندام های دیگر گسترش یافته باشد، گزینه های درمانی عبارتند از:
• جراحی به منظور حذف غدد لنفاوی آسیب دیده. اگر ملانوما به غدد لنفاوی مجاور گسترش یافته باشد، جراح ممکن است غدد لنفاوی مذکور را بردارد. درمان اضافی قبل یا بعد از جراحی ممکن است مورد نیاز باشد.
• شیمی درمانی. در شیمی درمانی داروهایی جهت از بین بردن سلول های سرطانی مورد استفاده قرار می گیرند. شیمی درمانی می تواند به صورت داخل وریدی، به شکل قرص یا هر دو انجام شود. همچنین شیمی درمانی می تواند در ورید دست یا پا و طی فرآیندی به نام پرفیوژن مجزای اندام انجام شود. در طی این فرآیند، خون دست یا پای شما برای مدت کوتاهی اجازه انتقال به مناطق دیگر بدن را نمی یابد. بنابراین داروهای شیمی درمانی مستقیماً به ناحیه اطراف ملانوما رفته و سایر قسمت های بدن تحت تاثیر قرار نمی گیرند.