ملانوما

Melanoma

ملانوما، جدی ترین نوع سرطان پوست بوده و سلول هایی را که تولید کننده رنگدانه ملانین بوده (ملانوسیت ها) و ایجاد کننده رنگ پوست هستند، درگیر می سازد. ملانوما همچنین می تواند در چشمان شما و به ندرت در اندام های داخلی مانند روده ایجاد شود.

علت دقیق تمام انواع ملانوما مشخص نیست، اما مواجهه با اشعه ماوراءبنفش (UV) نور خورشید یا استفاده از تخت ها و اتاقک های برنزه می تواند خطر بروز ملانوما را افزایش دهد. محدود کردن مواجهه با UV می تواند به کاهش خطر ملانوما کمک کند.

به نظر می رسد که خطر ملانوما در افراد زیر 40 سال به ویژه زنان در حال افزایش است. شناخت علائم هشداردهنده سرطان پوست می تواند به کشف تغییرات سرطانی قبل از گسترش سرطان کمک کند. اگر ملانوما به سرعت تشخیص داده شود می تواند با موفقیت درمان شود.
 

ملانوما در هر جایی از بدن می تواند ایجاد شود. اغلب در مناطقی که در معرض نور خورشید قرار دارند مانند پشت، پاها، بازوها و صورت ایجاد می شود. ملانوما می تواند در مناطقی که بسیار کم در معرض نور خورشید قرار دارند مانند کف پا و کف دست نیز ایجاد شود. این ملانومای پنهان در افراد با پوست تیره تر، شایع تر است.

 

علائم اولیه ملانوما عبارتند از:
•    تغییر در خال های بدن
•    ایجاد مناطق رنگی غیرطبیعی در پوست

 

خال های طبیعی
خال های طبیعی به طور کلی دارای یک رنگ یکنواخت (مانند قهوه ای مایل به زرد، قهوه ای یا سفید) هستند که با یک لبه مشخص از پوست شما جدا شده اند. آنها بیضی شکل یا گرد بوده و معمولاً قطری کوچکتر از حدود 6 میلی متر دارند. بیشتر افراد 45-10 خال دارند. بسیاری از این خال ها تا سن 40 سالگی ایجاد می شوند، اگرچه ممکن است در طول زمان ظاهر خال ها تغییر کند و برخی حتی ممکن است با افزایش سن ناپدید شوند.

 

مشخصات خال های غیرطبیعی که نشان دهنده سرطان هستند، عبارتند از:
•    ظاهر نامتقارن.
•    نامنظم بودن لبه خال.
•    تغییر رنگ خال.
•    افزایش قطر خال.
•    ایجاد هرگونه تغییر و تحول در خال.

 

سایر تغییرات مشکوک در خال عبارتند از:
•    خارش
•    تراوشات یا خونریزی

 

خال های سرطانی (بدخیم) تا حد زیادی در ظاهر متفاوت هستند. برخی ممکن است همه تغییرات ذکر شده در بالا را نشان دهند درحالیکه برخی ممکن است فقط یک یا دو ویژگی غیرطبیعی را داشته باشند.

 

ملانومای پنهان
ملانوما می تواند در مناطقی از پوست که به مقدار کم در معرض نور خورشید قرار دارند (مانند فضای بین انگشتان و کف دست ها، کف پاها، پوست سر یا ناحیه تناسلی) نیز بروز کند. گاهی اوقات به این شرایط به عنوان ملانومای پنهان اشاره می شود زیرا در مناطقی که توسط بیشتر افراد بررسی نمی شود، رخ می دهد. در افراد با پوست تیره تر، امکان بروز ملانومای پنهان بیشتر است.

 

ملانومای پنهان عبارتند:
•    آکرال لنتیجینوس ملانوما یک فرم نادر ملانوما است که زیر ناخن پا یا ناخن دست ایجاد می شود. این فرم ملانوما همچنین ممکن است بر روی کف دست ها یا کف پاها ایجاد شود. این بیماری بیشتر در میان سیاه پوستان و افراد با پوست تیره تر شایع است.


•    ملانوما در دهان، دستگاه گوارش، مجاری ادراری یا واژن. این فرم ملانوما در غشای مخاطی بینی، دهان، مری، مقعد، مجرای ادراری و واژن رخ داده و شناسایی آن دشوار است زیرا به راحتی می تواند با سایر بیماری ها اشتباه گرفته شود.


•    ملانوما در چشم. این فرم ملانوما در یووه آ (لایه ای که زیر صلبیه چشم قرار دارد) بروز می کند. ملانوما سبب تغییرات بینایی شده و ممکن است در طی معاینه چشم تشخیص داده شود.
 

ملانوما در سلول های تولید کننده ملانین پوست (ملانوسیت ها) که در ایجاد رنگ پوست نقش دارند، بروز می کند. به طور معمول، در پوست سلول های جدید سالم سبب انتقال سلول های مسن تر به سمت سطح پوست می شوند. در سطح پوست سلول های مسن می میرند و سرانجام می ریزند. اما زمانی که DNA برخی سلول ها آسیب ببیند، سلول های جدید به صورت کنترل نشده رشد کرده و سرانجام یک توده سلولی سرطانی شکل می گیرد. چگونگی آسیب DNA در سلول های پوست و بروز ملانوما مشخص نیست.

این احتمال وجود دارد که ترکیبی از  عوامل، مانند عوامل محیطی و ژنتیکی در بروز ملانوما نقش داشته باشند. با این حال، پزشکان بر این باورند که مواجهه با اشعه ماوراءبنفش خورشید و تخت ها و لامپ های برنزه، علت اصلی ملانوما می باشند. اشعه ماوراءبنفش، علت تمام انواع ملانوما، به ویژه آنهایی که در مناطقی ایجاد می شوند که در معرض نور خورشید قرار ندارند، نمی باشد. این امر نشان می دهد که عوامل دیگری ممکن است در بروز ملانوما نقش داشته باشند.
 


عواملی که ممکن است خطر ملانوما را افزایش دهند، عبارتند از:
•    پوست روشن. وجود ملانین کمتر در پوست به معنای محافظت کمتر در برابر اشعه ماوراءبنفش است. اگر شما موی قرمز یا بلوند، چشم های روشن و کک مک دارید یا به راحتی آفتاب سوخته می شوید، احتمالاً نسبت به افراد با رنگ تیره بیشتر در معرض خطر ملانوما قرار دارید. اما ملانوما در میان افراد با رنگ تیره مانند سیاه پوستان نیز رخ می دهد.


•    سابقه آفتاب سوختگی. یک آفتاب سوختگی شدید می تواند خطر ملانوما را در افراد بزرگسال افزایش دهد.


•    مواجهه بیش از حد با نور ماوراءبنفش. مواجهه با اشعه ماوراءبنفش حاصل از خورشید یا تخت های برنزه، می تواند سبب افزایش خطر سرطان پوست از جمله ملانوما شود.


•    زندگی در نزدیک استوا یا ارتفاعات. در مناطق استوایی اشعه خورشید مستقیم تر است و افرادی که در نزدیک استوا زندگی می کنند نسبت به افرادی که در عرض های جغرافیایی بالاتر زندگی می کنند، مقادیر بیشتری از اشعه ماوراءبنفش دریافت می کنند.


•    داشتن تعداد زیادی خال یا خال های غیرمعمول. داشتن بیش از 50 خال عادی در بدن نشان دهنده افزایش خطر ملانوما است. همچنین، داشتن یک نوع خال غیرمعمول سبب افزایش خطر ملانوما می شوند. این نوع خال، خال دیسپلاستیک نامیده می شود که دارای لبه های نامنظم و مخلوطی از چند رنگ است.


•    سابقه خانوادگی ملانوما. اگر یکی از بستگان نزدیک شما (مانند والدین، فرزند یا خواهر و برادر) به ملانوما مبتلا باشند، شانس ابتلا به ملانوما در شما نیز افزایش می یابد.


•    ضعف سیستم ایمنی. خطر ابتلا به سرطان پوست در افراد مبتلا به ضعف سیستم ایمنی افزایش می یابد. این افراد شامل بیماران مبتلا به ایدز و افراد دریافت کننده پیوند عضو هستند.
 


اگر متوجه هر نوع تغییر نگران کننده در پوست خود شدید، با پزشک خانواده یا یک پزشک عمومی مشورت نمایید. با توجه به وضعیت شما و نتایج آزمایشات، ممکن است شما به یک پزشک متخصص در زمینه بیماری های پوست (درماتولوژیست) یا پزشک متخصص در زمینه سرطان (انکولوژیست) ارجاع داده شوید.

از آنجاکه زمان ملاقات با پزشک محدود است، بهتر است برای این ملاقات از قبل آماده شده باشید. در اینجا اطلاعاتی وجود دارد که به شما برای آماده شدن برای ملاقات با پزشک کمک می کند.

 

شما چه اقداماتی می توانید انجام دهید
•    از هر گونه محدودیت قبل از انجام ملاقات آگاه شوید. در زمان ملاقات با پزشک در مورد هر آنچه باید انجام دهید مانند محدودیت های رژیم غذایی سوال کنید.
•    هر گونه علائم خود، حتی علائمی که ممکن است بی ارتباط به علت مراجعه شما به پزشک به نظر برسند، را بنویسید.
•    لیستی از تمام داروها و مکمل های مصرفی تهیه کنید.
•    یکی از اعضای خانواده یا دوستانتان را به عنوان همراه ببرید. گاهی به خاطر سپردن تمام اطلاعات دشوار است. فرد همراه شما ممکن است هر آنچه شما فراموش کرده اید را به خاطر آورد.
•    سوالات خود را یادداشت کنید.
زمان ملاقات شما با پزشک محدود است، بنابراین تهیه یک لیست از سوالات به شما در استفاده از زمان کمک می کند.

 

برخی سوالات اساسی که می توانید از پزشک خود بپرسید، عبارتند از:
•    آیا من به ملانوما مبتلا هستم؟
•    ملانومای من تا چه حد بزرگ است؟
•    ملانومای من تا چه حد عمیق است؟
•    آیا ملانوما در بدن من به سایر نقاط گسترش می یابد؟
•    نیاز به انجام چه آزمایشاتی دارم؟
•    چه گزینه های درمانی برای من وجود دارد؟
•    آیا هر نوع درمانی می تواند ملانوما را در بدن من درمان کند؟
•    اثرات جانبی بالقوه برای هر یک از گزینه های درمانی چیست؟
•    بهترین درمان برای من چیست؟
•    در طی چه مدتی می توانم در مورد گزینه درمانی، تصمیم گیری نمایم؟
•    آیا من باید به یک متخصص مراجعه کنم؟ هزینه درمان چقدر خواهد بود و آیا بیمه این هزینه را پوشش می دهد؟
•    آیا بروشور یا اطلاعات چاپ شده وجود دارد که به من در این زمینه کمک کند؟ چه وبسایتی را پیشنهاد می کنید؟
 


درصورتیکه متوجه تغییرات غیرطبیعی در پوست خود شدید، به پزشک مراجعه نمایید.


روش های تشخیصی:

غربالگری سرطان پوست

از پزشک خود سوال کنید که آیا باید به صورت دوره ای از نظر سرطان پوست مورد بررسی قرار گیرید. شما و پزشکتان ممکن گزینه های غربالگری زیر را مورد استفاده قرار دهید:


•    معاینه پوست توسط افراد آموزش دیده. در طول این معاینه، پزشک پوست شما را از سر تا پا مورد بررسی قرار می دهد.


•    انجام معاینات پوست در منزل. برای این معاینه، خود شما در زمینه بررسی خال ها، کک مک ها و سایر علائم پوستی آموزش می بینید. بدین منظور بهترین روش این است که شما در مقابل یک آینه قدی ایستاده و توسط یک آینه دستی مناطقی که مشاهده آنها دشوار است را بررسی کنید. جلو، پشت و دو طرف دست ها و پاهای خود را بررسی کنید. علاوه براین، کشاله ران، پوست سر، ناخن انگشتان، کف پاها و فضای بین انگشتان را بررسی کنید.


•    برخی گروه ها معاینه دوره ای پوست توسط پزشک و خود فرد را توصیه می کنند. سایر گروه ها معاینه جهت غربالگری سرطان پوست را توصیه نمی کنند زیرا مشخص نیست که غربالگری سبب افزایش طول عمر شود. در عوض، یافتن یک خال غیرطبیعی ممکن است به بیوپسی (نمونه برداری) ختم شود. در صورتیکه خال سرطانی نباشد، بیوپسی منجر به درد، اضطراب و هزینه غیرضروری می شود. با پزشک خود در مورد ضرورت غربالگری برای خودتان سوال کنید.

 

تشخیص ملانوما

گاهی اوقات ممکن است سرطان به سادگی با نگاه کردن به پوست کشف شود اما تنها راه برای تشخیص دقیق ملانوما بیوپسی یا نمونه برداری است. در این روش، تمام یا بخشی از خال یا ناحیه مشکوک برداشته شده و یک پاتولوژیست نمونه را آنالیز می کند. روش های بیوپسی برای تشخیص ملانوما عبارتند از:


•    بیوپسی پانچ. در این بیوپسی، پزشک از یک ابزار با تیغه های مدور استفاده می کند. این تیغه در اطراف خال مشکوک قرار گرفته و یک قطعه مدور از پوست جدا می کند.


•    بیوپسی اکسیژنال Excisional. در این روش، کل خال همراه با مقدار کمی از پوست به ظاهر سالم، برداشته می شود.


•    بیوپسی اینسیژنال Incisional. با یک بیوپسی اینسیژنال، فقط قسمتی از ناحیه غیرطبیعی برداشته می شود.


نوع بیوپسی به شرایط شما بستگی دارد. پزشکان ترجیح می دهند که با استفاده از بیوپسی پانچ یا اکسیژنال، کل ناحیه مشکوک را بردارند. بیوپسی اینسیژنال ممکن است هنگامی استفاده شود که امکان استفاده از سایر تکنیک ها وجود نداشته باشد.

 

مراحل ملانوما

بعد از تشخیص ملانوما، در گام بعدی باید مشخص شود که سرطان در چه مرحله ای قرار دارد. اقداماتی که پزشک برای تعیین مرحله ملانوما انجام می دهد، عبارتند از:


•    تعیین ضخامت. ضخامت ملانوما به دقت، در زیر میکروسکوپ و با استفاده از یک ابزار مخصوص (میکرومتر) اندازه گیری می شود. تعیین ضخامت ملانوما به پزشک در تصمیم گیری برای درمان کمک می کند. به طور کلی، تومور بزرگتر، نشان دهنده بیماری جدی تر است.


•    تعیین گسترش یافتن ملانوما. برای تعیین این امر که آیا ملانوما به غدد لنفاوی مجاور، گسترش یافته است، ممکن است جراح اقدام به بیوپسی غدد کند. در این روش یک ماده حاجب به ناحیه ای که ملانوما برداشته شده است، تزریق می شود. ماده حاجب به داخل غدد لنفاوی مجاور جریان می یابد. اولین غدد لنفاوی که ماده حاجب را دریافت کند، برداشته شده و از نظر وجود سلول های سرطانی بررسی می شود. اگر این غده لنفاوی سرطانی نبود، ملانوما گسترش نیافته است. حتی اگر اولین غده لنفاوی سرطانی نباشد، هنوز هم سرطان می تواند عود کند یا گسترش یابد.

مراحل ملانوما با استفاده از اعداد رومی I تا IV مشخص می شود. در مرحله I ملانوما کوچک است و احتمال موفقیت درمان زیاد است. اما اعداد بالاتر نشان دهنده شانس کمتر برای درمان کامل است. در مرحله IV سرطان به اندام های دیگر مانند ریه ها یا کبد گسترش یافته است.

 

روش های درمانی:

بهترین درمان برای شما به اندازه و مرحله سرطان، سلامتی عمومی و ترجیحات شخصی شما بستگی دارد.

 

درمان ملانوما در مراحل اولیه

درمان ملانوما در مرحله اولیه معمولاً شامل جراحی جهت برداشتن ملانوما است. یک ملانومای بسیار نازک ممکن است به طور کامل طی بیوپسی برداشته شده و نیاز به درمان بیشتر نداشته باشد. در غیر این صورت، جراح بافت سرطانی را همراه با پوست سالم اطراف آن و یک لایه از بافت زیر آن برمی دارد. برای افراد مبتلا به مرحله اولیه ملانوما، این روش ممکن است تنها درمان مورد نیاز باشد.

 

درمان ملانوما که به ارگان های دیگر گسترش یافته است

اگر ملانوما به اندام های دیگر گسترش یافته باشد، گزینه های درمانی عبارتند از:
•    جراحی به منظور حذف غدد لنفاوی آسیب دیده. اگر ملانوما به غدد لنفاوی مجاور گسترش یافته باشد، جراح ممکن است غدد لنفاوی مذکور را بردارد. درمان اضافی قبل یا بعد از جراحی ممکن است مورد نیاز باشد.


•    شیمی درمانی. در شیمی درمانی داروهایی جهت از بین بردن سلول های سرطانی مورد استفاده قرار می گیرند. شیمی درمانی می تواند به صورت داخل وریدی، به شکل قرص یا هر دو انجام شود. همچنین شیمی درمانی می تواند در ورید دست یا پا و طی فرآیندی به نام پرفیوژن مجزای اندام انجام شود. در طی این فرآیند، خون دست یا پای شما برای مدت کوتاهی اجازه انتقال به مناطق دیگر بدن را نمی یابد. بنابراین داروهای شیمی درمانی مستقیماً به ناحیه اطراف ملانوما رفته و سایر قسمت های بدن تحت تاثیر قرار نمی گیرند.

 

 

اگر ملانوما به اندام های دیگر گسترش یافته باشد، گزینه های درمانی عبارتند از:
•    درمان بیولوژیک. درمان بیولوژیک از سیستم ایمنی بدن شما جهت مبارزه با سرطان استفاده می شود. در این درمان ها از مواد تولید شده توسط بدن یا مواد مشابه که در آزمایشگاه تولید شده اند، استفاده می شود. اثرات جانبی این درمان ها مشابه آنفلوآنزا و شامل لرز، خستگی، تب، سردرد و درد عضلانی است. در این نوع درمان از اینترفرون و اینترلوکین-2 استفاده می شود. (Ipilimumab (Yervoy داروی دیگری است که از سیستم ایمنی شما برای مبارزه با ملانوما استفاده می کند. Ipilimumab  برای درمان ملانومای پیشرفته که به اندام های دیگر گسترش یافته، مورد استفاده قرار می گیرد.


•    درمان هدف دار. در درمان هدف دار از داروهایی استفاده می شود که مولکول های خاص در سلول های سرطانی را هدف قرار می دهند. Vemurafenib و dabrafenib داروهای درمان هدف دار هستند که برای درمان ملانومای پیشرفته که با جراحی درمان نمی شوند یا ملانومایی که به سراسر بدن گسترش یافته، به کار می روند. این داروها در درمان ملانومایی موثر هستند که یک موتاسیون ژنتیکی خاص داشته باشند.

 

 


داروهای مرتبط

بهترین نکته درباره ملانوما این است که بسیاری از موارد سرطان پوست با به رعایت نکات ذیل قابل پیشگیری هستند:


•    از مواجهه با آفتاب در وسط روز خودداری کنید. برای بسیاری از افراد در آمریکای شمالی، اشعه های خورشید بین ساعات 10 صبح تا 4 بعد از ظهر بسیار قوی هستند. برای فعالیت های بیرون از منزل، حتی در زمستان و روزهای ابری، سایر ساعات روز را انتخاب نمایید. شما در کل سال اشعه ماوراءبنفش را جذب می کنید و ابر از شما به میزان کمی در برابر آسیب این تشعشعات محافظت می کند. اجتناب از نور خورشید در ساعات وسط روز از آفتاب سوختگی و برنزه شدن که سبب آسیب پوست و افزایش خطر بروز سرطان پوست می شود، پیشگیری  می کند. مواجهه با نور خورشید در طول زمان می تواند سبب بروز سرطان پوست شود.


•    در طول سال از کرم ضد آفتاب استفاده کنید. کرم ضد آفتاب نمی تواند تمام اشعه ماوراءبنفش مضر را حذف نماید، اما در محافظت کلی در برابر نور خورشید مفید است. از یک کرم ضد آفتاب با SPF حداقل 15 استفاده کرده و هر 2 ساعت یکبار آن را تجدید نمایید. آکادمی درماتولوژی آمریکا استفاده از یک کرم ضد آفتاب مقاوم در برابر آب با SPF حداقل 30 را توصیه می کند.


•    به اندازه کافی لباس بپوشید. کرم ضد آفتاب نمی تواند به طور کامل از شما در برابر اشعه ماوراءبنفش محافظت کند. بنابراین پوست خود را با یک لباس تیره که دست ها و پاهای شما را می پوشاند و یک کلاه محافظت کنید. استفاده از عینک آفتابی را فراموش نکنید. از عینک هایی استفاده کنید که در برابر هر دو نوع اشعه ماوراءبنفش (UVA و UVB) از شما محافظت می کنند.


•    از برنزه شدن توسط تخت های برنزه بپرهیزید. این تخت ها اشعه ماوراءبنفش منتشر می کنند و می توانند خطر بروز سرطان پوست را افزایش دهند.


•    به تغییرات پوست خود توجه کنید. به طور منظم پوست خود را از نظر ایجاد تغییرات در خال ها، کک مک و ... بررسی کنید. به کمک آینه، صورت، گردن، گوش ها و پوست سر خود را بررسی کنید. قفسه سینه، تنه، بالا و زیر دست ها و بازوها، جلو و پشت پاها شامل کف پا و بین انگشتان و ناحیه تناسلی خود را مورد بررسی قرار دهید.
 


طراحی وب سایت و  میزبانی وب :  پیشرو سامانه آراد