علائم و نشانه های استئومیلیت عبارتند از:
•    تب یا لرز
•    تحریک پذیری یا بیحالی در کودکان
•    درد در ناحیه عفونت
•    تورم، گرمی و قرمزی در محل عفونت

برخی اوقات استئومیلیت علائم و نشانه ای ندارد یا علائم آن به صورتی است که امکان تشخیص را مشکل می سازد.

اغلب موارد استئومیلیت توسط باکتری استافیلوکوک ایجاد می شود. این باکتری نوعی میکروب است که بر روی پوست یا در بینی افراد (حتی افراد سالم) وجود دارد.

میکروب می تواند از طرق مختلف وارد استخوان شود:
•    از طریق جریان خون. میکروب ها در سایر قسمت های بدن (برای مثال، از پنومونی یا عفونت مجاری ادراری) می توانند از طریق جریان خون به استخوان برسند. در کودکان استئومیلیت اغلب در مناطق نرمتر استخوان که صفحات رشد نامیده شده و در دو انتهای استخوان های بلند بازو و پاها قرار دارند، روی می دهد.

•    از طریق عفونت هایی که در نزدیکی استخوان قرار دارند. وجود سوراخ در جراحت های شدید می تواند سبب انتقال عفونت به قسمت های عمیق درون بدن شود. اگر چنین جراحت هایی عفونی شوند، میکروب می تواند به استخوان مجاور انتقال یابد.

•    آلودگی مستقیم. این وضعیت زمانی روی می دهد که یک استخوان به شدت شکسته و قسمت هایی از آن از پوست خارج شود. آلودگی مستقیم همچنین می تواند در طول عمل جراحی به منظور جایگزینی مفاصل یا بهبود شکستگی ها روی دهد.
 

استخوان ها به طور معمول نسبت به عفونت مقاوم هستند. عواملی که استخوان ها را آسیب پذیر ساخته و سبب بروز استئومیلیت می شوند عبارتند از:

جراحت یا جراحی ارتوپدی
شکستگی شدید استخوان یا وجود جراحت عمیق منجر به ورود عفونت به استخوان یا بافت های اطراف می شود. جراحی به منظور ترمیم استخوان های شکسته یا جایگزین کردن مفاصل فرسوده نیز می تواند به طور تصادفی سبب ورود میکروب به استخوان شود. گزش عمیق حشرات نیز می تواند سبب ورود عفونت به داخل بدن شود.

اختلالات گردش خون
هنگامی که رگ های خونی آسیب دیده یا مسدود می شوند، توانایی بدن در توزیع سلول های از بین برنده عفونت که مانع گسترش عفونت می شوند، مختل می شود. در این زمان ممکن است یک جراحت کوچک به یک زخم عمیق تبدیل شده که می تواند بافت های عمقی و استخوان را در معرض عفونت قرار دهد.

بیماری هایی که سبب  اختلال در گردش خون می شوند عبارتند از:
•    کنترل ضعیف دیابت
•    بیماری شریان محیطی که اغلب در ارتباط با استعمال سیگار است
•    بیماری سلول داسی شکل

مشکلاتی که نیاز به کاتتر داخل وریدی دارند
شرایطی وجود دارند که نیازمند استفاده از لوله های پزشکی به منظور ایجاد ارتباط بین جهان خارج با اندام های داخلی بدن هستند. این لوله ها ممکن است راه ورود میکروب به داخل بدن بوده و سبب افزایش خطر بروز عفونت شوند. این امر می تواند سبب  بروز استئومیلیت شود.

این لوله ها در موارد زیر به کار می روند:
•    دیالیز
•    کاتترهای ادراری
•    لوله های داخل وریدی که به صورت طولانی مدت به کار می روند
 

اختلال در سیستم ایمنی بدن
در صورت اختلال در سیستم ایمنی بدن، شما در معرض خطر استئومیلیت قرار دارید. عواملی که ممکن است سبب سرکوب سیستم ایمنی شوند عبارتند از:
•    شیمی درمانی
•    کنترل ضعیف دیابت
•    پیوند عضو
•    دریافت داروهای کورتیکواستروئید یا داروهایی که مهارکننده فاکتور نکروز تومور (TNF) هستند

به دلایل نامشخص، به نظر می رسد افراد مبتلا به ایدز در معرض افزایش خطر استئومیلیت قرار ندارند.

مواد مخدر
افرادی که مواد مخدر تزریق می کنند در معرض خطر استئومیلیت قرار دارند، زیرا آنها معمولاً از سوزن غیراستریل استفاده کرده و قبل از تزریق پوست خود را ضدعفونی و استریل نمی کنند.
 

عوارض استئومیلیت عبارتند از:
•    مرگ استخوان (استئونکروز). عفونت در استخوان می تواند مانع گردش خون در استخوان شده و منجر به مرگ استخوان گردد. استخوان شما بعد از جراحی التیام یافته و قسمت های کوچک استخوان از بین رفته حذف می گردند. اگر قسمت های بزرگی از استخوان از بین روند، ممکن است نیاز به قطع اندام جهت جلوگیری از گسترش عفونت وجود داشته باشد.

•    آرتریت سپتیک (عفونی). در برخی موارد، عفونت در استخوان می تواند به داخل مفصل مجاور گسترش یابد.

•    اختلال رشد. در کودکان، شایع ترین محل برای استئومیلیت مناطق نرمتر است که صفحات رشد نامیده شده و در دو انتهای استخوان های بلند بازو و پاها قرار دارند. رشد طبیعی ممکن است در استخوان های عفونی مختل شود.

•    سرطان پوست. اگر استئومیلیت منجر به یک زخم شود که چرک از آن تخلیه می شود، پوست ناحیه مجاور در معرض خطر سرطان سلول های سنگفرشی قرار می گیرد.

درحالیکه شما ممکن است با بروز علائم و نشانه ها به پزشک خانوادگی خود مراجعه نمایید، پزشک ممکن است شما را به متخصص بیماری های عفونی یا یک جراحی ارتوپدی ارجاع دهد.

چه اقداماتی شما می توانید انجام دهید
•    از هر گونه محدودیت آگاه باشید. در زمان ملاقات با پزشک در مورد هر آنچه باید انجام دهید از جمله محدودیت های رژیم غذایی سوال کنید.
•    علائم خود را یادداشت نمایید. حتی علائمی را که ممکن است بی ارتباط به دلیل مراجعه شما به پزشک به نظر برسند را نیز یادداشت کنید.
•    لیستی از تمام داروها، ویتامین ها و مکمل هایی که استفاده می کنید، تهیه نمایید.
•    سوالات خود را بنویسید.

سوالاتی که در مورد استئومیلیت می توانید از پزشک بپرسید عبارتند از:
•    علت احتمالی بروز علائم من چیست؟
•    آیا علل احتمالی دیگری برای بروز این علائم وجود دارد؟
•    چه نوع آزمایشاتی باید انجام دهم؟ آیا انجام این آزمایشات نیازمند آمادگی خاصی است؟
•    چه درمانی را توصیه می کنید؟
•    آیا انجام عمل جراحی ضروری خواهد بود؟
•    عوارض جانبی حاصل از درمان چیست؟
•    من به بیماری های دیگری مبتلا هستم. چگونه می توانم تمامی این بیماری ها را کنترل کنم؟
•    آیا درمان جایگزینی برای داروهای تجویز شده توسط شما وجود دارد؟
•    آیا بروشور یا مطالب چاپ شده ای در این رابطه وجود دارد؟ شما چه وبسایتی را توصیه می کنید؟

چه انتظاری از پزشک داشته باشید
در طول معاینه فیزیکی پزشک ممکن است وجود حساسیت، تورم یا گرما را در اطراف استخوان عفونی احساس کند. سوالاتی که پزشک ممکن است از شما بپرسد عبارتند از:

•    اولین بار علائم شما از چه زمانی آغاز شد؟
•    آیا شما تب یا لرز دارید؟
•    چه عواملی سبب بهبودی یا تشدید علائم شما می شوند؟
•    آیا شما اخیراً خراش یا جراحتی داشته اید؟
•    آیا شما اخیراً عمل جراحی انجام داده اید؟
•    آیا شما تعویض مفصل انجام داده اید؟ یا به منظور ترمیم استخوان شکسته عمل جراحی داشته اید؟
•    آیا شما به دیابت مبتلا هستید؟ آیا به زخم پای دیابتی مبتلا هستید؟

اگر شما به درد استخوانی که در حال تشدید شدن است و تب مبتلا هستید به پزشک مراجعه نمایید. اگر به علت وضعیت پزشکی یا جراحی یا جراحت در معرض خطر عفونت قرار داشته و متوجه وجود علائم عفونت در خود شده اید بلافاصله باید به پزشک مراجعه کنید.

 روش های تشخیصی:

پزشک ممکن است جهت تشخیص استئومیلیت و نوع میکروبی که سبب بروز عفونت شده، دستور انجام آزمایشاتی را دهد.

آزمایش خون

آزمایش خون میزان بالای گلبول های سفید خون و سایر عوامل نشان دهنده بروز عفونت در بدن را نشان می دهد. آزمایش خون نمی تواند ابتلای شما به استئومیلیت را نشان دهد اما می تواند به پزشک در تصمیم گیری برای انجام سایر آزمایشات و روش های تشخیصی کمک کند.

تصویربرداری
•    اشعه X. اشعه X می تواند وجود آسیب در استخوان را نشان دهد. بااین حال، ممکن است بعد از چند هفته که از بروز استئومیلیت گذشت، آسیب در تصویربرداری قابل رویت باشد.

•    سی تی (CT) اسکن. CT تصویری متقاطع از اندام های داخلی فرد ایجاد می کند.

•    تصویربرداری رزونانس مغناطیسی (MRI). با استفاده از امواج رادیویی و میدان مغناطیسی قوی، MRI می تواند تصاویر دقیقی از استخوان ها و بافت های نرم اطراف آن ایجاد کند.

بیوپسی استخوان (نمونه برداری از استخوان)

بیوپسی استخوان استاندارد طلایی برای تشخیص استئومیلیت است. زیرا می تواند نوع میکروبی که سبب بروز عفونت در استخوان شده است را مشخص کند. شناسایی نوع میکروب به پزشک در انتخاب آنتی بیوتیک مناسب کمک کند. بیوپسی باز نیازمند بیهوشی و عمل جراحی جهت دسترسی به استخوان است. در برخی موارد، جراح یک سوزن بلند را از طریق پوست وارد استخوان کرده و بیوپسی را انجام می دهد. این فرآیند نیازمند بی حسی موضعی است.

روش های درمانی:

جراحی

با توجه به شدت عفونت، جراحی استئومیلیت شامل یک یا تعداد بیشتری از روش های زیر می شود:

•    تخلیه منطقه عفونی شده. باز کردن منطقه اطراف استخوان آلوده به جراح جهت تخلیه چرک یا مایعات تجمع یافته در اثر عفونت کمک می کند.

•    حذف استخوان و بافت آسیب دیده. در یک روش به نام دبریدمان جراح تا حد امکان استخوان آسیب دیده را حذف می کند. بافت های اطراف نیز که علائم عفونت را نشان می دهند ممکن است برداشته شوند.

•    بازگرداندن جریان خون به استخوان. جراح فضای خالی ایجاد شده به وسیله روش دبریدمان را با یک قطعه استخوان یا بافت های دیگر همانند پوست یا ماهیچه از سایر قسمت های بدن پر می کند. برخی اوقات پرکننده های موقت استفاده می شوند تا زمانی که شما به اندازه کافی جهت پیوند استخوان یا پیوند بافت بهبود یابید. پیوند به بدن شما به منظور ترمیم رگ های خونی آسیب دیده و تشکیل استخوان جدید کمک می کند.

•    قطع عضو. به عنوان آخرین راه حل، ممکن است جراح جهت جلوگیری از گسترش بیشتر عفونت اقدام به قطع عضو آسیب دیده نماید.

درمان با اکسیژن پرفشار

در افراد مبتلا به استئومیلیت که به سختی درمان می شوند، درمان با اکسیژن پرفشار می تواند به فراهم ساختن اکسیژن بیشتر برای استخوان و بهبودی کمک کند.

متداول ترین درمان برای استئومیلیت آنتی بیوتیک و جراحی به منظور حذف قسمت های عفونی یا از بین رفته استخوان است. معمولاً بستری شدن در بیمارستان مورد نیاز است.

بیوپسی از استخوان می تواند منجر به تشخیص نوع میکروب ایجاد کننده عفونت شده و به پزشک در انتخاب آنتی بیوتیک مناسب کمک کند. آنتی بیوتیک ها معمولاً از طریق ورید بازو و برای حداقل 6-4 هفته تجویز می شود. عوارض جانبی ممکن است شامل تهوع، استفراغ و اسهال باشد. همچنین ممکن است یک دوره آنتی بیوتیک خوراکی برای عفونت های شدیدتر مورد نیاز باشد.

اگر به شما گفته شده که در معرض خطر عفونت قرار دارید با پزشک خود درباره روش های پیشگیری از بروز عفونت صحبت کنید. کاهش خطر عفونت می تواند منجر به کاهش خطر بروز استئومیلیت شود. درصورتیکه زخم یا جراحتی در بدن دارید محل مورد نظر را بلافاصله تمیز کرده و بانداژ نمایید. زخم های خود را به طور منظم از نظر بروز علائم عفونت بررسی نمایید.