مننژیت

Meningitis

مننژیت التهاب غشاء اطراف مغز و نخاع (مننژ) است. تورم همراه با مننژیت اغلب با علائم و نشانه های این بیماری از جمله سردرد، تب و سفتی گردن شروع می شود.

بیشتر موارد مننژیت در آمریکا در اثر عفونت های ویروسی ایجاد می شوند، اگرچه عفونت های باکتریایی و یا قارچی نیز می توانند منجربه بروز مننژیت شوند. بسته به علت عفونت، مننژیت ممکن است در طی چندین هفته به طور خود به خودی درمان شود و یا ممکن است مرگبار باشد و نیاز به آنتی بیوتیک درمانی اورژانسی داشته باشد.

اگر فکر می کنید که خودتان و یا یکی از اعضای خانواده تان مبتلا به مننژیت هستید فوراً به پزشک مراجعه کنید. درمان به موقع مننژیت باکتریایی می تواند از عوارض جدی آن جلوگیری کند.
 

ممکن است علائم و نشانه های اولیه مننژیت با آنفلوآنزا اشتباه گرفته شود. علائم و نشانه های مننژیت ممکن است در طی چندین ساعت و یا یکی دو روز ایجاد شود.

 

علائم و نشانه هایی که ممکن است در هر فرد بزرگتر از 2 سال رخ دهد عبارتند از:
•    تب بالای ناگهانی
•    سردرد شدید که به راحتی از سایر انواع سردرد قابل تشخیص است.
•    سفتی گردن
•    تهوع و استفراغ همراه با سردرد
•    تشنج
•    خواب آلودگی و یا با دشواری بیدار شدن
•    حساسیت به نور
•    عدم تمایل به خوردن و آشامیدن
•    بثورات پوستی، در برخی موارد مانند مننژیت مننژوکوکال

 

علائم در نوزادان
ممکن است نوزادان و شیرخواران علائم و نشانه های کلاسیکی مانند سردرد و سفتی گردن را نداشته باشند. در عوض علائم و نشانه های مننژیت در این گروه سنی شامل موارد زیر است:
•    تب بالا
•    گریه مداوم
•    خواب آلودگی و یا تحریک پذیری بیش از حد
•    عدم فعالیت و یا کندی
•    تغذیه نامناسب
•    یک برآمدگی در قسمت نرم بالای سر نوزاد (فونتانل)
•    سفتی در بدن و گردن نوزاد

 

نوزادان مبتلا به مننژیت به سختی آرام می شوند و زمانیکه بلندشان می کنید حتی ممکن است بیشتر گریه کنند.
 

معمولاً مننژیت ناشی از عفونت ویروسی است، اما عفونت باکتریایی نیز می تواند منجر به آن شود. در موارد نادرتر عفونت قارچی نیز می تواند علت مننژیت باشد. به دلیل آنکه عفونت باکتریایی خیلی جدی تر است و می تواند مرگبار باشد ، شناسایی منبع عفونت یک بخش مهم از برنامه ی درمانی است.

 

مننژیت باکتریایی:

مننژیت باکتریایی حاد زمانی رخ می دهد که باکتری وارد جریان خون می شود و پس از آن به مغز و نخاع مهاجرت می کند. همچنین این نوع مننژیت  می تواند زمانی رخ دهد که باکتری مستقیماً به مننژ حمله کند که این می تواند ناشی از عفونت گوش و یا سینوس ها و یا شکستگی جمجمه و یا در موارد نادرتر بعد از برخی از جراحی ها رخ دهد.

 

تعدادی از گونه های باکتریایی که می توانند منجر به مننژیت باکتریایی حاد شوند. شایع ترین آنها عبارتند از:

•   استرپتوکوکوس پنومونیا (پنوموکوکوس). این باکتری شایعترین علت مننژیت در نوزادان، کودکان و بزرگسالان در آمریکا است. این باکتری علت بسیار شایع ذات الریه، عفونت گوش و یا عفونت سینوس ها است. جهت کاهش بروز این عفونت واکسن وجود دارد.

 

•   نایسریا مننژیتیدیس (مننژوکوکوس). این باکتری نیز عامل دیگر ابتلا به مننژیت باکتریایی است. مننژیت منینژوکوکال معمولاً زمانی رخ می دهد که باکتری از عفونت دستگاه تنفسی فوقانی وارد جریان خون می شود. این عفونت به میزان زیادی مسری است. این باکتری به طور عمده نوجوانان و جوانان را درگیر می کند، و می تواند باعث بروز اپیدمی در خوابگاه های دانشجویی، مدارس شبانه روزی و پایگاه های نظامی شود. جهت کاهش بروز این عفونت نیز واکسن وجود دارد.

 

•  آنفلوآنزا هموفیلوس (هموفیلوس). باکتری آنفلوآنزا هموفیلوس نوع b عامل ایجاد مننژیت باکتریایی در کودکان است. اگرچه واکسن آن (که به عنوان بخشی از برنامه ی معمول واکسیناسیون کودکان در آمریکا است) تعداد مبتلایان به این نوع مننژیت را به میزان زیادی کاهش داده است.

 

•  لیستریا مونوسیتوژن (لیستریا). این نوع باکتری در پنیرهای نرم، هات داگ و گوشت ها یافت می شود. خوشبختانه، اکثر افراد سالم که با لیستریا مواجه می شوند به بیماری مبتلا نمی گردند. اگرچه زنان باردار، نوزادان، سالمندان و افراد با ضعف سیستم ایمنی بیشتر در معرض ابتلا به این بیماری قرار دارند. لیستریا می تواند از جفت عبور کند و ابتلا به عفونت در اواخر بارداری ممکن است موجب به دنیا آمدن نوزاد مرده گردد و یا اینکه کودک مدت کوتاهی بعد از تولد بمیرد. افراد دارای سیستم ایمنی ضعیف (ناشی از بیماری یا تاثیر داروها)، آسیب پذید تر هستند.

 

مننژیت ویروسی:

هر ساله، ویروس ها نسبت به باکتری ها مسبب تعداد بیشتری از موارد ابتلا به مننژیت هستند. مننژیت ویروسی معمولاً خفیف است و اغلب به خودی خود برطرف می شود. یک گروه از ویروس ها، تحت عنوان انتروویروس ها مسئول بیشتر موارد ابتلا به مننژیت ویروسی در آمریکا هستند. این ویروس ها در اواخر تابستان و اوایل پاییز پخش می شوند. ویروس هایی مانند ویروس هرپس سیمپلکس، HIV، اوریون، ویروس نیل غربی و سایرین می توانند موجب بروز  مننژیت ویروسی شوند.

 

مننژیت قارچی:

مننژیت قارچی نسبتاً نادر است و موجب بروز مننژیت مزمن می شود. گاهی اوقات ممکن است مشابه مننژیت حاد باکتریایی باشد. اگرچه این شکل از مننژیت از فردی به فرد دیگر قابل سرایت نیست. مننژیت کریپتوکوکال شایعترین فرم قارچی این بیماری است که افراد دارای ضعف سیستم ایمنی مانند مبتلایان به ایدز را درگیر می کند. اگر این بیماری با داروهای ضد قارچ درمان نشود مرگ آفرین خواهد بود.

در سال 2012، مننژیت قارچی خبرساز شد، چراکه تزریق کورتیکو استروییدهای آلوده به این قارچ موجب شیوع گسترده ی این بیماری شد.

 

سایر علل مننژیت:

همچنین ممکن است مننژیت در اثر عوامل غیر عفونی مانند واکنش های شیمیایی، آلرژی های دارویی، برخی از انواع سرطان ها و بیماری های التهابی مانند سارکوئیدوز ایجاد شود.


 


عوامل خطر مننژیت عبارتند از:
 

•    عدم واکسیناسیون. اگر شما و یا فرزندتان برنامه ی واکسیناسیون کودکان و یا بزرگسالان را به طور کامل انجام نداده باشید ، خطر ابتلا به مننژیت در شما بالاتر است.


•    سن. بیشتر موارد ابتلا به مننژیت ویروسی در کودکان کمتر از 5 سال رخ می دهد. مننژیت باکتریایی معمولاً افراد زیر 20 سال را در گیر می کند، بویژه کسانی را که در محل های عمومی زندگی می کنند.


•    زندگی در محل های عمومی. دانشجویانی که در خوابگاه ها زندگی می کنند، کارکنان پایگاه های نظامی و یا کودکان مدارس شبانه روزی یا محل های مراقبت از کودک، بیشتر در معرض ابتلا به مننژیت منینژوکوکال قرار دارند. این افزایش خطر ابتلا احتمالاً به این دلیل است که باکتری از طریق مجاری تنفسی پخش می شود  و در اجتماعات بزرگ سریع تر گسترش می یابد.


•    بارداری. اگر باردار هستید  شما در معرض ابتلا به لیستریوزیز هستید – عفونت ایجاد شده توسط باکتری لیستریا – که این خود می تواند عامل ابتلا به مننژیت باشد. اگر مبتلا به لیستریوزیز هستید، کودک متولد نشده ی شما نیز در معرض خطر است .


•    به خطر افتادن سیستم ایمنی. عواملی که ممکن است سیستم ایمنی شما را به خطر بیاندازند از جمله ایدز، الکلیسم، دیابت و استفاده از داروهای سرکوب کننده ی سیستم ایمنی آسیب پذیری شما در برابر مننژیت را نیز افزایش می دهند. برداشتن طحال (بخش مهم سیستم ایمنی بدن) نیز خطر ابتلا را افزایش می دهد.
 


عوارض مننژیت می تواند جدی باشد. هرچه مدت زمان ابتلای شما و یا فرزندتان به بیماری بیشتر باشد، خطر تشنج و آسیب های عصبی دائمی  مانند موارد زیرافزایش می یابد:
•    افت شنوایی
•    مشکل حافظه
•    ناتوانی در یادگیری
•    آسیب مغزی
•    مشکلات روده ای
•    تشنج
•    نارسایی کلیه
•    شوک
•    مرگ
 


بسته به عامل بوجود آورنده، مننژیت می تواند مرگ آفرین نیز باشد. اگر با فرد مبتلا به مننژیت باکتریایی مواجه شدید و علائم در شما ظاهر شد، سریعاً به اورژانس مراجعه کنید و پرسنل پزشکی را مطلع کنید که شما به مننژیت مبتلا شده اید. اما اگر در مورد ابتلای خود مطمئن نیستید و می خواهید به پزشک مراجعه کنید، در اینجا بیان می کنیم که چگونه برای مراجعه به پزشک آماده شوید.

 

آنچه شما می توانید انجام دهید
•    از محدودیت های قبل و بعد از مراجعه به پزشک آگاه باشید.زمانی که از پزشکتان وقت می گیرید، از وی بپرسید که آیا کاری هست که نیاز باشد قبل از مراجعه و زودتر انجام دهید، به عنوان مثال محدودیت رژیم غذایی.
•    علائم خود از جمله تغییرات خلق و خو، افکار و رفتار را یادداشت کنید. بنویسید که هریک از علائم چه زمانی ظاهر شده است و اینکه آیا علائمی مشابه با سرماخوردگی و یا آنفلوآنزا دارید یا خیر.
•    اطلاعات شخصی کلیدی خود از جمله مسافرت های اخیرتان و یا تماستان با حیوانات را یادداشت کنید . اگر دانشجو هستید، پزشکتان در مورد وجود علائم و نشانه های مشابه در هم اتاقی و یا هم خوابگاهی های شما سوال خواهد کرد. همچنین پزشک در مورد تاریخچه ی واکسیناسیونتان نیز سوال خواهد کرد.
•    یک لیست از تمام داروها، ویتامین ها و یا مکمل های خود تهیه کنید.
•    یکی از اعضای خانواده و یا دوستانتان را به همراه خود ببرید. مننژیت می تواند یک اورژانس پزشکی باشد . کسی را با خود ببرید که بتواند صحبت های پزشکتان را به خاطر بسپارد و اگر نیاز به درمان فوری داشتید بتواند همراه شما بماند.
•    سوالاتی را که می خواهید از پزشکتان بپرسید یادداشت کنید.


 

سوالاتی را که می توانید در مورد مننژیت از پزشک بپرسید عبارتند از:
•    به چه آزمایشاتی نیاز است؟
•    چه درمان هایی را توصیه می کنید؟
•    آیا من در معرض خطر عوارض طولانی مدت بیماری هستم؟
•    اگر بیماری من با آنتی بیوتیک درمان نشود، چه چیزی به درمان من کمک می کند؟
•    آیا بیماری من مسری است ؟ نیاز است که قرنطینه شوم؟
•    خطرش برای خانواده ام چیست؟ آیا نیاز است داروهای پیشگیری کننده مصرف کنند؟
•    آیا جایگزین کلی برای داروهایی که برای من تجویز کرده اید وجود دارد؟

 

چه انتظاری از پزشک داشته باشید
ممکن است پزشک از شما سوالاتی را بپرسد، از جمله آنها:
•    برای اولین بار چه زمانی علائم در شما ظاهر شد؟
•    شدت علائمتان چه قدر است؟ آیا در حال وخیم تر شدن هستند؟
•    آیا چیزی هست که باعث بهبود علائمتان شود؟
•    آیا تا به حال با فرد مبتلا به مننژیت مواجه شده اید؟
•    آیا در خانواده کس دیگری هست که علائم مشابه شما را داشته باشد؟
•    سابقه ی واکسیناسیون شما چیست؟
•    آیا از هیچ یک از داروهای سرکوب کننده سیستم ایمنی استفاده می کنید؟
•    آیا مشکل بالینی دیگری دارید مثلا آلرژی نسبت به داروها ؟

 

آنچه را که در این بین می توانید انجام دهید
زمانیکه برای وقت گرفتن با پزشکتان تماس می گیرید، نوع و شدت علائمتان را برای وی شرح دهید . اگر پزشک به شما گفت که نیاز نیست فوراً مراجعه کنید، تا زمان ملاقتتان استراحت کنید.

به میزان زیادی مایعات بنوشید و جهت کاهش تب و بدن درد استامینوفن مصرف کنید. از مصرف آسپرین و داروهای ضد التهاب غیر استروییدی اجتناب کنید، چرا که برای افراد مبتلا به مننژیت درمان نشده ایمن نیستند. همچنین از مصرف داروهایی که هوشیاری شما را کاهش می دهند نیز اجتناب کنید . به مدرسه و یا سرکار نروید.
 


فوراً به پزشک مراجعه کنید اگر خودتان و یا یکی از اعضای خانواده تان دارای علائم و نشانه های مننژیت ازجمله موارد زیر هستید:

 •  تب

 •  سردرد شدید و بی امان

•  گیجی

 •  تهوع

•  سفتی گردن

 

مننژیت ویروسی ممکن است بدون درمان نیز بهبود یابد، اما مننژیت باکتریایی شدید است و می تواند به سرعت ایجاد شود و نیاز به آنتی بیوتیک درمانی سریع دارد تا شانس بهبود کامل بیماری افزایش یابد. به تاخیر انداختن درمان در مننژیت باکتریایی سبب افزایش خطر آسیب مغزی دائمی و یا مرگ می شود. علاوه بر این، مننژیت باکتریایی می تواند ظرف چند روز منجر به مرگ شود.

بدون مراجعه به پزشک و انجام تست مایع نخاعی، هیچ راهی جهت تشخیص اینکه مننژیت شما و یا فرزندتان از چه نوعی است وجود ندارد. همچنین اگر یکی از اعضای خانواده تان و یا فردی که با وی سروکار دارید مبتلا به مننژیت است، حتماً با پزشکتان مشورت کنید. ممکن است جهت جلوگیری از ابتلا به عفونت نیاز به مصرف دارو داشته باشید.
 


روش های تشخیصی:

پزشک و یا متخصص اطفال می تواند بر اساس تاریخچه پزشکی، معاینه ی فیزیکی و تست های تشخیصی ویژه، بیماری مننژیت را تشخیص دهد. در طول معاینه پزشک علائم عفونت در اطراف سر، گوش ها، گلو و پوست اطراف نخاع شما را بررسی می کند. ممکن است شما و یا فرزندتان آزمایشات زیر را انجام دهید:


•    کشت خون. خون گرفته شده از ورید به آزمایشگاه فرستاده می شود و در ظرف های مخصوصی قرار می گیرد تا مشاهده شود که میکروارگانیسم ها بویژه باکتری ها در آن رشد می کنند و یا خیر. همچنین ممکن است نمونه خون بر روی اسلاید قرار بگیرد و به آن رنگ اضافه شود و سپس در زیر میکروسکوپ باکتری های آن بررسی می شود.


•    تصویربرداری. اشعه ی X و سی تی اسکن سر، سینه و سینوس ها، احتمالاً تورم و التهاب را نشان می دهند. همچنین این تست ها به پزشک شما کمک می کنند تا به دنبال عفونت در سایر قسمت های بدن شما باشد، عفونت هایی که ممکن است با مننژیت مرتبط باشند.


•    (Spinal tap (lumbar puncture (پونکسیون کمری یا بررسی مایع نخاعی). تست تشخیصی مننژیت نیاز به بررسی مایع مغزی نخاعی دارد. این مایع در طی روش Spinal tap جمع آوری می شود. در افراد مبتلا به مننژیت، غالباً در مایع مغزی نخاعی به میزان کمی قند (گلوکز) به همراه افزایش تعداد گلبول های سفید خون و نیز افزایش پروتئین نشان داده می شود. آنالیز مایع مغزی نخاعی همچنین به پزشک کمک می کند تا دقیقاً باکتری ایجاد کننده ی بیماری را شناسایی کند. اگر پزشک به مننژیت ویروسی مشکوک باشد، ممکن است تست بر پایه DNA را که تحت عنوان تست polymerase chain reaction (PCR) amplification شناخته می شود در خواست کند و یا تست جهت بررسی آنتی بادی های علیه ویروس های خاص را جهت شناسایی علت اختصاصی مننژیت درخواست کند. این تست ها به تشخیص و درمان مناسب کمک می کنند.
 

 

 

درمان به نوع مننژیتی که شما و یا فرزندتان مبتلا هستید بستگی دارد.
 

مننژیت باکتریایی

جهت اطمینان یافتن از بهبود مننژیت حاد باکتریایی و کاهش خطر عوارض آن مانند تورم مغزی و تشنج، به درمان سریع با آنتی بیوتیک داخل وریدی و داروهای کورتونی نیار است. آنتی بیوتیک و یا ترکیب آنتی بیوتیکی که پزشک انتخاب می کند به نوع باکتری ای که باعث عفونت شده است بستگی دارد. ممکن است پزشک تا زمانیکه علت دقیق مننژیت شما مشخص شود، طیف وسیعی از آنتی بیوتیک ها را تجویز کند.  

همچنین ممکن است نیاز باشد عفونت سینوس ها و یا ماستوییدها (استخوان های پشت گوش خارجی که با گوش میانی مرتبط هستند) تخلیه شود.

 

مننژیت ویروسی

آنتی بیوتیک ها نمی توانند مننژیت ویروسی را درمان کنند و بیشتر افراد به طور خود به خودی در طی چندین هفته درمان می شوند . درمان موارد خفیف مننژیت ویروسی معمولا عبارتند از:
•    استراحت
•    دریافت زیاد مایعات
•    داروهای ضد درد بدون نسخه جهت کاهش تب و تسکین دردهای بدن                        

اگرعلت مننژیت شما ویروس هرپس است، داروهای ضد ویروس نیز موجود است.

 

سایر انواع مننژیت

اگر علت مننژیت شما مشخص نیست، ممکن است پزشک تا زمان مشخص شدن علت بیماری درمان ضد ویروسی و آنتی بیوتیکی را شروع کند.

مننژیت قارچی با داروهای ضد قارچ درمان می شود. البته این داروها عوارض جانبی جدی دارند، به همین خاطر ممکن است تازمانی که آزمایشگاه تایید کند که علت بیماری قارچ است، درمان با این داروها شروع نشود. مننژیت مزمن بر اساس علت زمینه ای آن که غالباً قارچی است درمان می شود.

مننژیت غیرعفونی که به علت واکنش های آلرژیک و یا بیماری خود ایمنی است، احتمالاً توسط داروهای کورتونی درمان می شود. ممکن است در برخی موارد به هیچ درمانی نیاز نباشد چراکه ممکن است بیماری به خودی خود برطرف شود. در مننژیت مرتبط با سرطان تنها به درمان خود سرطان نیاز است.

 


 


داروهای مرتبط

مننژیت به طور معمول ناشی از عفونت مسری است. باکتری ها و ویروس های متداولی که می توانند موجب بروز مننژیت شوند، ممکن است از طریق سرفه، عطسه، روبوسی و یا خوردن از ظروف سایرین، مسواک زدن و یا سیگار کشیدن گسترش یابند. اگر با فرد مبتلا به این بیماری کار و یا زندگی می کنید خطر ابتلا در شما بیشتر است.

 

این اقدامات می توانند در پیشگیری از مننژیت مفید باشند:
•    شستن دست ها. شستن دست ها در جلوگیری از مواجهه با عوامل عفونی حائز اهمیت است. به فرزندان خود آموزش دهید تا همیشه دستان خود را بشویند، بویژه در زمان قبل از غذا، بعد از دستشویی رفتن، بودن در محیط های شلوغ و یا تماس داشتن با حیوانات خانگی. به کودکان نشان دهید که چگونه دستان خود را به خوبی بشویند.


•    داشتن بهداشت مناسب. نوشیدنی ها، غذاها، نی، ظروف غذا و مسواک را به صورت اشتراکی استفاده نکنید. به کودکان و نوجوانان نیز آموزش دهید که از اشتراکی استفاده کردن این موارد پرهیز کنند.


•    حفظ سلامت بدن. از طریق داشتن استراحت کافی، ورزش منظم و داشتن رژیم غذایی سالم با خوردن میوه، سبزیجات و غلات کامل، سیستم ایمنی خود را حفظ کنید.


•    جلوی دهان خود را بگیرید. در زمان سرفه و یا عطسه کردن جلوی بینی و دهان خود را بگیرید.  


•    اگر باردار هستید، مراقب غذاهایی که می خورید باشید. در صورتیکه باردار هستید از طریق پختن گوشت ها تا دمای 165 درجه فارنهایت (74 درجه سانتی گراد) و همچنین اجتناب از خوردن پنیرهای تهیه شده از شیرهای غیر پاستوریزه، خطر ابتلا به لیستریوز را در خود کاهش دهید .

 

ایمن سازی

برخی از باکتری های مسبب مننژیت توسط واکسن های زیر قابل پیشگیری هستند:
•  واکسن آنفلوآنزا هموفیلوس نوع b. در آمریکا کودکان به طور روتین این واکسن را به عنوان بخشی از برنامه ی واکسیناسیون که از 2 ماهگی شروع می شود دریافت می کنند. این واکسن همچنین برای برخی از بزرگسالان نیز توصیه می شود از جمله افراد مبتلا به بیماری کم خونی داسی شکل، ایدز و یا افرادی که فاقد طحال هستند.


•  واکسن کنژوگه پنوموکوکال (PCV7). این واکسن نیز بخشی از برنامه ی منظم واکسیناسیون برای کودکان زیر 2 سال در آمریکا هست. علاوه بر این، این واکسن برای کودکان بین سنین 2 تا 5 سالی که در معرض خطر بیماری پنوموکوکال قرار دارند، از جمله کودکان مبتلا به بیماری قلبی و یا ریوی و یا سرطان نیز توصیه می شود.


•  واکسن نایسریا مننژیتیدیس زیر گروه B مننژوکوکال (MenB). این واکسن به پیشگیری از بیماری مننژوکوکال ایجاد شده توسط زیرگروه B کمک می کند. مرکز پیشگیری و کنترل بیماری ها واکسیناسیون را برای افراد بالاتر از 10 سال که در معرض خطر مننژیت زیر گروه B قرار دارند توصیه می کند ازجمله آنها، افرادی که که طحالشان آسیب دیده است و یا برداشته شده است و یا افراد با شرایط بالینی ویژه که سیستم ایمنیشان درگیر شده است. همچنین این واکسن می تواند جهت محافظت کوتاه مدت در برابر اکثر گونه های مننژوکوکال زیر گروه B، به نوجوانان و یا افراد جوان 16 تا 23 سال و همچنین هر فردی که به علت شیوع بالای بیماری در جامعه اش در معرض خطر است توصیه گردد.


•  واکسن هموفیلوس آنفلوآنزا نوع b و نایسریا مننژیتیدیس سروگروپ C و Y.  واکسن Hib-MenCY برای کودکان زیر 19 سال توصیه می شود اما برای کودکان زیر 6 هفته که در معرض خطر بالای ابتلا به بیماری مننژوکوکال قرار دارند توصیه نمی گردد. این شامل کودکان با نقص عملکرد نخاع و کمخونی داسی شکل می شود. این واکسن در 4 دوز داده می شود، در سن 2 ماهگی، 4 ماهگی، 6 ماهگی و بین 12 تا 15 ماهگی.


•  واکسن پلی ساکارید پنوموکوکال (PPSV). کودکان بزرگتر و بزرگسالانی که به محافظت در برابر باکتری پنوموکوکال نیاز دارند ممکن است این واکسن را دریافت کنند . مرکز کنترل و پیشگیری از بیماری ها واکسن PPSV را برای بزرگسالان بیشتر از 65 سال، افراد جوانتر و کودکان دارای ضعف سیستم ایمنی و یا بیماری مزمن مانند بیماری قلبی، دیابت، کمخونی داسی شکل و یا  افرادی که طحالشان را برداشته اند  توصیه می کند.


•  واکسن کنژوگه مننژوکوکال (MCV4). مرکز کنترل و پیشگیری از بیماری ها تک دوز MCV4 را برای کودکان 11 تا 12 سال و دوز بالاتر را در سن 16 سالگی توصیه می کند. اگر واکسن برای اولین بار بین سنین 13 تا 15 سالگی داده می شود، دوز بالاتر باید بین سنین 16 تا 18 سالگی داده شود. و اگر اولین دوز برای سن 16 سال یا بالاتر داده می شود، دیگر نیازی به دوز بالاتر نیست.

این واکسن همچنین می تواند به کودکان جوانتر که در معرض بالای ابتلا به مننژیت باکتریایی هستند و یا کسانی که با افراد مبتلا به این بیماری تماس دارند، داده شود. استفاده از این واکسن برای کودکان 9 ماهه نیز تایید شده است.  


 


طراحی وب سایت و  میزبانی وب :  پیشرو سامانه آراد