اختلالات طیف اوتیسم بر چگونگی درک کودک و معاشرت وی با سایرین اثر گذاشته و منجر به مشکلاتی در تکامل تعاملات، ارتباطات و رفتارهای اجتماعی وی می شود.

برخی کودکان در اوایل نوزادی علائم ASD را نشان می دهند. ممکن است برخی کودکان در چند ماه یا چند سال اول زندگی خود سالم باشند اما پس از مدتی ناگهان منزوی و یا پرخاشگر شده و یا مهارت های زبانی که تا کنون کسب کرده اند را از دست می دهند.

هر کودک مبتلا به اوتیسم می تواند شدت و روند رفتاری منحصر بفردی از عملکرد کم تا زیاد داشته باشد. شدت بیماری بر اساس اختلالات روابط اجتماعی و رفتارهای محدود و تکراری و نیز نحوه اثر این عوامل بر توانایی عملکرد فرد تعیین می شود.

از آنجایی که در هر کودک ترکیب ویژه ای از علائم بروز می کند، تعیین شدت بیماری مشکل است. برخی از علائم، واکنش ها و رفتارهای اوتیسم در اینجا بیان می شود:

روابط و تعاملات اجتماعی
•    عدم پاسخ به صدا زدن اسم وی، گویی که نمی بیند و یا نمی شنود.
•    مقاومت به نوازش و یا بروز احساسات، به نظر می رسد که تنهایی را ترجیح می دهد.
•    برقراری ارتباط ضعیف چشمی و فقدان حرکات صورت.
•    صحبت نکردن، با تأخیر سخن گفتن و یا از دست دادن توانایی بیان کلمات و جملاتی که قبلاً بکار می برده است.
•    عدم توانایی در شروع مکالمه و یا ادامه آن، گاهی فقط برای بیان درخواست و یا نامیدن اشیاء صحبت می کند.
•    صحبت کردن با ریتم یا صدای غیرطبیعی، ممکن است از صدای مشابه آواز و یا مشابه ربات استفاده کند.
•    ممکن است برخی کلمات را تکرار کند یا عبارات را کلمه به کلمه ادا کند اما نحوه استفاده از آنها را نمی داند.
•    به نظر می رسد سؤالات ساده یا دستورالعمل ها را درک نمی کند.
•    احساسات یا عواطف خود را ابراز نکرده و به نظر می رسد آنها را درک نمی کند.
•    به هیچ شیء یا وسیله ای اشاره نکرده یا علاقه ای از خود نشان نمی دهد.
•    رویکرد نامناسب در تعاملات اجتماعی به گونه ای منفعلانه، پرخاشگر یا مخِل.

الگوی رفتاری
•    انجام حرکات تکراری مثل تکان خوردن، چرخیدن یا بالا و پایین آوردن دست ها و یا انجام کارهایی مثل کوبیدن سر خود، که می تواند خطرناک باشد.
•    داشتن یک سری عادات خاص و یا کارهای روتین که در صورت بروز تغییر اندک در آنها دچار آشفتگی می شود.
•    حرکت پیوسته.
•    مقاومت در برابر تغییرات یا عدم همکاری.
•    عدم هماهنگی حرکات یا داشتن الگوهای حرکتی نامتعارف مثل دستپاچگی و یا راه رفتن بر روی انگشت شست پا، و یا داشتن زبان بدن نامتعارف و اغراق آمیز.
•    ممکن است شیفته جزئیات یک شیء مثل چرخ های در حال گردش یک ماشین اسباب بازی شود، اما یک تصویر بزرگ را درک نمی کند.
•    ممکن است به طور غیر معمولی به نور، صدا یا لمس حساس باشد ولی نسبت به درد بی اعتنا است.
•    ممکن است با تمرکز یا شور نامتعارفی به یک شیء یا حرکتی زُل بزند.
•    ممکن است ترجیحات غذایی غیرمعمولی از جمله خوردن غذاهای محدود و یا خوردن غذاهای با بافت مشخص داشته باشد.

یادگیری دانش یا مهارت در بیشتر کودکان مبتلا به اوتیسم آهسته است و برخی از آنها علائمی از کم هوشی (درجه هوش کمتر از نرمال) دارند. سایر کودکان مبتلا به اوتیسم هوش نرمال یا بالایی دارند و سریع یاد می گیرند اما در برقراری ارتباط و بکارگیری دانسته هایشان در زندگی روزمره و موقعیت های اجتماعی مشکل دارند. تعداد کمی از کودکان مبتلا به اوتیسم دانا و عالِم هستند، آنها در حوزه های مختلف از جمله هنر، ریاضی یا موسیقی مهارت های استثنایی دارند.

همزمان با رشد، ارتباط این کودکان با سایرین بیشتر شده و اختلالات رفتاری آنها کمتر می شود. معمولاً کودکانی که مشکلات حاد در آنها کمتر است، در نهایت به زندگی نرمال و یا نزدیک به نرمال می رسند. اما سایر مبتلایان همچنان با مهارت های گفتاری یا اجتماعی مشکل داشته و دوران نوجوانی آنها توأم با مشکلات رفتاری شدیدتری است.
 

اختلالات طیف اوتیسم هیچ علت مشخصی ندارد. با توجه به پیچیدگی اختلال و تفاوت شدت بیماری و علائم آن، اوتیسم می تواند علل مختلفی داشته باشد. هم عوامل ژنتیکی و هم محیطی در آن نقش دارند:

•    مشکلات ژنتیکی. چندین ژن مختلف در اختلال طیف اوتیسم درگیر هستند. اوتیسم در برخی کودکان می تواند با اختلالات ژنتیکی از جمله سندرم رِت (Rett syndrome) یا سندرم ایکس شکننده مرتبط باشد. در برخی دیگر، تغییرات ژنتیکی می تواند کودک را مستعد اختلال اوتیسم کند و یا عوامل خطر محیطی ایجاد نماید. البته برخی از ژن ها می توانند بر تکامل مغز و یا نحوه ارتباط سلول های مغزی اثر گذاشته و یا شدت بیماری را تعیین کنند. به نظر می رسد برخی مشکلات ژنتیکی موروثی باشند در حالی که برخی دیگر خودبخود به وجود می آیند.

•    عوامل محیطی. در حال حاضر محققین به دنبال کشف این موضوع هستند که آیا عوامل محیطی مثل عفونت ویروسی، عوارض بارداری یا آلودگی هوا می توانند محرکی برای شروع اختلالات طیف اوتیسم باشند یا نه؟

ارتباطی بین واکسن و اوتیسم وجود ندارد

یکی از بزرگترین مباحث در اختلال طیف اوتیسم، بررسی وجود ارتباط بیماری و واکسن های دوران کودکی به ویژه واکسن سرخک- اوریون- سرخجه است. علیرغم تحقیقات گسترده، هیچ مطالعه قابل اعتمادی ارتباط این دو را نشان نداده است.

چشم پوشی از واکسیناسیون می تواند کودک را در معرض خطر ابتلاء و انتقال بیماری های جدی از جمله سیاه سرفه، سرخک یا اوریون قرار می دهد.

اختلالات طیف اوتیسم بر کودکان تمام نژادها و ملیت ها اثر می گذارد ولی برخی عوامل شانس ابتلاء به بیماری را افزایش می دهند، که این عبارتند از:

•    جنیست کودک. شانس ابتلاء به اوتیسم در پسران 4 برابر بیشتر از دختران است.

•    سابقه خانوادگی. در خانواده هایی که یک کودک مبتلا به اوتیسم دارند، شانس تولد نوزاد مبتلا به اوتیسم بیشتر است. وجود مشکلات کوچک در مهارت های ارتباطی و اجتماعی و یا بروز برخی رفتارهای خاص اوتیسم در والدین یا خویشاوندانی که کودک مبتلا به اوتیسم دارند، غیرمعمول نیست.

•    سایر اختلالات. کودکانی که بیماری های خاصی دارند شانس بیشتری برای ابتلاء به اختلال اوتیسم یا علائم مشابه آن دارند. مثال هایی از اینگونه مشکلات عبارتست از: توبراسکلروزیس که در آن تومورهای خوش خیم در مغز رشد می کنند، اختلال نورولوژیکی سندرم تورت (Tourette syndrome)، سندرم رِت که یک اختلال ژنتیکی است که منحصراً در دختران رخ می دهد و منجر به کندی رشد سر، ناتوانی های ذهنی و از دست دادن توانایی استفاده هدفمند از دستها می شود.

•    نوزادان خیلی نارس. احتمال ابتلاء به اوتیسم در نوزادانی که پیش از هفته 26 بارداری به دنیا می آیند بیشتر است.

•    سن والدین. بین اوتیسم و سن والدین ارتباط مستقیمی وجود دارد اما مطالعات بیشتری برای اثبات وجود این ارتباط لازم است.

مسئول مراقب سلامت نوزاد در جلسات منظمی مشکلات تکاملی وی را بررسی می کند.

آنچه می توانید انجام دهید

پیش از اینکه کودک خود را نزد پزشک ببرید لازم است:
•    لیستی از داروهای مصرفی را تهیه کنید. لیستی از ویتامین ها، گیاهان دارویی و داروهای بدون نسخه و نیز دوز داروهایی که کودک شما مصرف می کند، را تهیه نمایید.
•    لیستی از تمام تغییراتی که شما و سایرین در رفتارهای کودکتان مشاهده کرده اید، تهیه نمایید.
•    لیستی از تمام مشاهدات بزرگسالان و مربیان، مثل مربیان مهد کودک، خویشاوندان و معلمین تهیه کنید. اگر کودکتان در مصاحبه یا برنامه های مدرسه مورد ارزیابی قرار گرفته است، نتایج آنها را با خود همراه داشته باشید.
•    نقاط عطف تکاملی کودکتان را ثبت کنید.
•    از حرکات و رفتارهای ناهنجار کودکتان فیلم بگیرید.
•    سعی کنید زمانی که سایر فرزندانتان شروع به صحبت کردند و یا سایر نقاط عطف تکاملی دیگر را بخاطر بسپارید و با پزشکتان در میان بگذارید.
•    برای توصیف چگونگی بازی و تعاملات کودک با سایرین، خواهر و برادر یا والدین آماده  باشید.

لیستی از سؤالاتی را که می خواهید از پزشک بپرسید، تهیه کنید که می تواند شامل چنین مواردی باشد:
•    راهی برای تأیید تشخیص بیماری وجود دارد؟
•    اگر فرزندم اوتیسم داشته باشد، آیا راهی برای تعیین شدت بیماری وی وجود دارد؟
•    ممکن است در طول زمان چه تغییراتی را در فرزندم مشاهده کنم؟
•    چه درمان ها یا مراقبت هایی برای کودک لازم است؟
•    چه داروهایی و چه میزان از آنها به طور منظم برای کودک لازم است؟
•    چه حمایت هایی برای خانواده هایی که کودکان مبتلا به اوتیسم دارند، وجود دارد؟
•    چگونه می توانم اطلاعات بیشتری در مورد بیماری کسب کنم؟

در صورتی که متوجه مسئله یا موضوعی نشدید حتماً سؤال کنید.

آنچه از پزشک معالج انتظار می رود

ممکن است پزشک چند سؤال از شما بپرسد. آمادگی در پاسخگویی به آنها سبب می شود وقت بیشتری برای پرداختن به مسائلی که بیشتر مد نظر شماست، باقی بماند. ممکن است پزشک سؤال کند:

•    کدام رفتار کودک سبب شد به اینجا مراجعه نمایید؟
•    چه زمانی برای اولین بار متوجه این علائم و نشانه ها در کودکتان شدید؟ آیا سایرین هم متوجه این نشانه ها شدند؟
•    این رفتارها همیشگی هستند یا گاهی بروز می کنند؟
•    آیا کودک شما علائم دیگری هم که به نظر با اوتیسم بی ارتباط باشد مثل مشکلات گوارشی، دارد؟
•    آیا مورد خاصی وجود دارد که علائم کودکتان را بهبود بخشد؟
•    آیا مورد خاصی وجود دارد که علائم کودکتان را بدتر کند؟
•    اولین باری که کودک شروع به خزیدن کرد، در چند ماهگی بود؟ اولین کلمه ای که بیان کرد، چه بود؟
•    آیا فرزندتان تأخیر تکلم دارد؟
•    چند نمونه از فعالیت های محبوب فرزندتان را بیان کنید؟ آیا کسی هست که کودک به او علاقه نشان دهد؟
•    تعامل و ارتباط کودکتان با شما، خواهر و برادر و یا سایر کودکان چگونه است؟ آیا کودکتان به کسی علاقه دارد، ارتباط چشمی برقرار می کند، لبخند می زند یا با بقیه بازی می کند؟
•    آیا متوجه تغییری در سطح ناکامی کودک در عرصه اجتماعی شده اید؟
•    آیا در خویشاوندانتان تاریخچه ابتلاء به اوتیسم، تأخیر در تکلم، سندرم رِت، اختلال وسواس، اضطراب یا سایر اختلالات خلق و خو داشته اید؟
 

کودکان الگوی رشد خودشان را دارند و بسیاری از آنها از منحنی های رشدی که در برخی کتب یافت می شوند، پیروی نمی کنند. اما کودکان مبتلا به اوتیسم معمولاً در سال اول زندگی علائمی از تأخیر تکامل را نشان می دهند.

اگر به کودک خود در خصوص ابتلاء به اوتیسم شک دارید با پزشک خود مشورت کنید. علائم اختلال اوتیسم می تواند با سایر اختلالات تکاملی مرتبط باشد. هر چه درمان سریعتر آغاز شود، اثر بخشی آن بیشتر خواهد بود.

ممکن است پزشک برای تشخیص تأخیر مهارت های شناختی، گفتاری و اجتماعی در کودک، انجام تست های تکاملی را پیشنهاد کند، در صورتی که فرزند شما:

•    در 6 ماهگی در پاسخ به لبخند یا شادی عکس العمل نشان ندهد.
•    در 9 ماهگی از صداها یا حرکات صورت تقلید نکند.
•    در 12 ماهگی غان و غون نکرده و یا صداهای دیگری از خود در نیاورد.
•    در 14 ماهگی حرکاتی مثل اشاره کردن را انجام ندهد.
•    در 16 ماهگی چند کلمه مجزا را بیان نکند.
•    در 18 ماهگی بازی وانمود و باور (pretend and make believe) را انجام ندهد.
•    در 24 ماهگی عبارات دو کلمه ای را بیان نکند.
•    مهارت های زبانی یا اجتماعی که قبلاً آموخته بود را فراموش کند.
 

روش های تشخیصی:

مسئول مراقب سلامت نوزاد در جلسات منظمی مشکلات تکاملی و نشانه های آن را بررسی می کند. اگر کودکتان علامتی از اختلالات طیف اوتیسم نشان دهد، برای ارزیابی های جامع بالینی به متخصص درمان کودکان مبتلا به اوتیسم مثل روانشناس اطفال، نورولوژیست اطفال یا  متخصص بیماری های تکاملی اطفال ارجاع داده می شود.

از آنجایی که شدت اختلالات طیف اوتیسم گسترده است، تشخیص آن مشکل است. تست قطعی پزشکی برای تعیین این اختلال وجود ندارد. اما متخصص اوتیسم می تواند:

•    کودک را معاینه کرده و سؤالاتی در خصوص تعاملات اجتماعی، مهارتهای ارتباطاتی و رفتاریِ تکامل و یا تغییر یافته در طول زمان می پرسد.
•    تست هایی برای بررسی گفتار، زبان، سطح تکاملی و مسائل اجتماعی و رفتاری انجام می دهد.
•    تعاملات و ارتباطات اجتماعی ساختار یافته ای را برای کودک اجرا کرده و به نحوه عملکرد وی امتیاز می دهد.
•    برای تشخیص بیماری از سایر متخصصین کمک می گیرد.
•    آزمایشات ژنتیکی را برای تعیین وجود اختلالات ژنتیکی مثل سندرم ایکس شکننده توصیه می کند.

معمولاً زمانی که تأخیر واضحی در مهارت های زبانی یا تعاملات اجتماعی کودک وجود داشته باشد، علائم اوتیسم سریع تر آشکار می شود. تشخیص و مداخله زود هنگام بسیار کمک کننده است و می تواند تکامل مهارتی یا گفتاری را بهبود ببخشد.

معیارهای تشخیصی برای اختلالات طیف اوتیسم

برای تشخیص اختلالات طیف اوتیسم باید کودک معیارهای راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی (DSM) که توسط انجمن روانپزشکی آمریکا منتشر شده است را داشته باشد. این راهنما برای تشخیص مشکلات ذهنی توسط مراقبین سلامت روان و برای بازپرداخت هزینه توسط شرکت های بیمه مورد استفاده قرار می گیرد.

اختلالات طیف اوتیسم عبارتست از مشکلاتی در تعاملات اجتماعی و مهارت های ارتباطی، الگوهای رفتاری محدود و تکرار شونده، علایق و فعالیت هایی که سبب اختلال در عملکرد اجتماعی، کاری یا سایر حوزه ها می شود:

• مهارت های اجتماعی و ارتباطی مختل شده

•    ارتباطات اجتماعی و عاطفی در حوزه اجتماعی. برای مثال عدم توانایی مشارکت در گفتگوهای طبیعی، کاهش توانایی به اشتراک گذاشتن تجربه ها یا عواطف خود با سایرین و یا عدم توانایی در شروع یا پاسخگویی در تعاملات اجتماعی.

•    رفتارهای ارتباطی غیر

کلامی که برای تعاملات اجتماعی بکار گرفته می شود. برای مثال، سختی استفاده یا درک راهنماهای غیر کلامی، مشکل در برقراری ارتباط چشمی، مشکل در استفاده و درک زبان بدن، فقدان کامل بیان حالات صورت.
•    ایجاد، حفظ و درک روابط. برای مثال مشکل در تطابق رفتارها با موقعیت های اجتماعی مختلف، مشکل در بازی های خیالی یا دوست یابی و یا عدم علاقه و تمایل به دیگران.

• الگوهای رفتاری تکراری و محدود شونده

برای داشتن معیارهای اوتیسم، کودک باید حداقل دو تا از این معیارها را داشته باشد:

•    حرکات بدنی، استفاده از اشیاء یا گفتار غیرطبیعی یا تکرار شونده. برای مثال، چرخش یا تکان دادن بدن، کشیدن انگشتان پا یا این سو و آن سو کردن اشیاء، تقلید صداها یا عبارات به صورت کلمه به کلمه بدون درک چگونگی استفاده از آنها.

•    پافشاری بر یکنواختی، عادات سخت یا الگوهای رفتارهای کلامی یا غیر کلامی مرسوم. برای مثال، بر اثر تغییرات کوچک دچار تنش های شدید می شود و انتظار دارد فعالیت ها و پاسخ های کلامی همیشه به یک شکل انجام شوند یا هر روز یک مسیر مشخص را طی می کند.

•    علاقه به اشیاء یا موضوعاتی که در شدت، جزئیات یا تصویر ناهنجار هستند. برای مثال، چسبیدن به اشیاء غیر متعارف یا بخشی از یک شیء، طیف علایق بسیار محدود و یا علایقی که بسیار تکراری هستند.

•    حساسیت بیش از حد یا عدم حساسیت به پیام های ادراکی و یا داشتن علاقه غیر طبیعی به جنبه های ادراکی محیط. برای مثال، تفاوت آشکار در درد یا دما، پاسخ منفی به صداها یا ساختارهای خاص، بوئیدن یا لمس بیش از حد اشیاء یا بروز علاقه به نور یا حرکت.

روش های درمانی:

برای اختلالات طیف اوتیسم هیچ درمانی وجود ندارد و یک درمان برای تمام افراد مناسب نیست. طیف وسیعی از درمان ها و مداخلات مبتنی بر خانه یا مدرسه می تواند خسته کننده باشد.

هدف از درمان، به حداکثر رساندن توانایی کودک با استفاده از کاهش علائم اوتیسم و حمایت از تکامل و یادگیری وی است. مسئول مراقب سلامت می تواند به شما در یافتن منابع موجود در محل زندگیتان کمک کند. گزینه های درمانی می تواند شامل چنین مواردی باشد:

•    درمان های رفتاری و ارتباطی. بسیاری از برنامه ها طیف وسیعی از مشکلات اجتماعی، گفتاری و رفتاری مرتبط با اوتیسم را مد نظر قرار می دهند. بعضی از برنامه ها بر کاهش مشکلات رفتاری تمرکز کرده و مهارت های جدید را آموزش می دهند. برخی دیگر از برنامه ها بر نحوه عملکرد کودکان در موقعیت های اجتماعی یا چگونگی برقراری ارتباط بهتر با سایرین تمرکز می کنند. هر چند کودکان مبتلا به اوتیسم هیچ گاه بهبود نمی یابند اما می توانند عملکرد مناسب را یاد بگیرند.

•    درمان های آموزشی. کودکان مبتلا به اوتیسم معمولاً به برنامه های آموزشی ساختار یافته بخوبی پاسخ می دهند. برنامه های موفق معمولاً شامل تیمی از متخصصین و طیف وسیعی از فعالیت ها برای بهبود مهارت های اجتماعی، ارتباطی و رفتاری هستند. کودکان پیش دبستانی که مداخلات رفتاری فردی و منظمی دریافت می کنند، پیشرفت خوبی دارند.

•    درمان های خانوادگی. والدین و سایر اعضاء خانواده می توانند چگونگی بازی و تعامل با این کودکان را بیاموزند به گونه ای که مهارت های ارتباط اجتماعی آنها بهبود یابد، مشکلات رفتاریشان مدیریت شود و مهارت های زندگی و ارتباطات را بیاموزند.

مدیریت سایر مشکلات پزشکی

ممکن است کودکان مبتلا به اختلالات طیف اوتیسم مشکلات و بیماری های دیگری نیز از جمله تشنج، اختلالات خواب، بدغذایی یا ناراحتی های گوارشی داشته باشند. از پزشک کودک درباره چگونگی مدیریت همزمان این مشکلات سؤال کنید.

درباره دارو یا مکمل های جدیدی که کودک دریافت می کند به مسئول مراقب سلامت وی اطلاع دهید. برخی داروها و مکمل ها ممکن است با هم تداخل داشته باشند و سبب عوارض جانبی جدی شوند.

ممکن است نوجوانان و بزرگسالان مبتلا به اوتیسم با تغییرات بدن، افزایش هوشیاری اجتماعی و تغییر و تحولات مشکل داشته باشند. اغلب اوقات، این بیماران سایر اختلالات سلامت روان از جمله اضطراب و افسردگی را نیز تجربه می کنند. مسئول مراقب سلامت، گروه های حمایتی و نیز مؤسسات سرویس دهنده می توانند به شما کمک کنند.

هیچ دارویی قادر به بهبود علائم اصلی اختلالات طیف اوتیسم نیست، اما برخی داروها می توانند به کنترل علائم بیماری کمک کنند. برای مثال، داروهای ضد افسردگی می تواند برای اضطراب تجویز شود و یا داروهای مسکن اعصاب برای درمان مشکلات رفتاری شدید بکار گرفته شود. در صورتی که کودک بیش فعال است، سایر داروها می توانند مورد استفاده قرار گیرند.

پرورش و مراقبت از کودک مبتلا به اوتیسم می تواند هم به لحاظ جسمی و هم روانی خسته کننده و طاقت فرسا باشد. عمل به این پیشنهادات می تواند کمک کننده باشد:

•    یافتن تیمی از متخصصین قابل اعتماد. لازم است درباره آموزش و درمان کودک خود تصمیم های مهمی اتخاذ نمایید. تیم مراقبتی با همکاری و هماهنگی مسئول مراقب سلامت، شامل مددجویان آشنا به اوتیسم، معلمین و پزشکانی است که می توانند در شناسایی منابع در دسترس در محل زندگیتان به شما کمک کنند. در خصوص مشارکت تیم با مسئولی که می تواند در دسترسی به خدمات مالی و برنامه های دولتی کمک کند، سؤال کنید.

•    برای خود و سایر اعضاء خانواده وقت بگذارید. مراقبت از کودک مبتلا به اوتیسم می تواند استرس زیادی را بر روابط فردی و خانواده تحمیل کند. برای دوری از فرسودگی کاری، زمانی را برای استراحت، ورزش یا لذت بردن از فعالیت های مورد علاقه خودتان اختصاص دهید.

•    سایر خانواده هایی که کودک مبتلا به اوتیسم دارند را بیابید. سایر خانواده هایی که با این بیماری دست و پنجه نرم می کنند، می توانند توصیه های مفیدی به شما ارائه دهند. برخی جوامع برای والدین و خواهر و برادر افراد مبتلا به اوتیسم، گروه های حمایتی تشکیل داده است.

•    آگاهی خود را درباره این اختلال افزایش دهید. نکات ناگفته و تصورات غلط بسیاری درباره اوتیسم وجود دارد. درک واقعیت و آموختن نکات صحیح درباره اوتیسم به درک بهتر شما از کودکتان کمک می کند. به مرور زمان، با دیدن رشد و یادگیری کودک و حتی ابراز احساسات وی به اینکار تشویق می شوید.

•    جلسات ملاقات با مسئول مراقب سلامت را ضبط کنید. ممکن است کودک شما ملاقات، ارزیابی و جلسات بسیاری با تیم مراقبی خود داشته باشد. تهیه فایل منظمی از این جلسات و گزارشات آنها می تواند به تصمیم گیری در خصوص نحوه درمان و پایش پیشرفت کودکتان کمک کند.

•    اطلاعات خود را درباره تکنولوژی ها و درمان های جدید به روز کنید. تحقیقات برای کشف رویکردهای جدید جهت کمک به کودکان مبتلا به اوتیسم ادامه دارد.
 

درمان های جایگزین:

از آنجایی که اختلالات طیف اوتیسم غیر قابل درمان است، بسیاری از والدین به دنبال درمان های جایگزین و مکمل هستند؛ اما تحقیقی برای نشان دادن اثربخشی این درمان ها انجام نشده است. ممکن است شما بطور ناخواسته سبب تشدید رفتارهای منفی شوید. برخی از درمان های جایگزین بالقوه خطرناک هستند.

درباره شواهد علمی هر یک از درمان هایی که برای کودک خود در نظر می گیرید، با پزشک مشورت نمایید. مثال هایی از انواع درمان های جایگزین و مکمل عبارتست از:

•    درمان های ابتکاری. برخی والدین در کنار مداخلات پزشکی و آموزشی از درمان با هنر یا موسیقی نیز استفاده می کنند که بر کاهش حساسیت کودک به صدا یا لمس کردن تمرکز می کنند.

•    درمان های مبتنی بر احساسات. این درمان ها بر اساس این تئوری ایجاد شده اند که مبتلایان به اوتیسم دچار اختلالات پردازش احساسات هستند که منجر به بروز برخی از مشکلات این افراد از جمله مشکل در حس لامسه، تعادل و شنوایی می شود. پزشکان از ضربه زدن ملایم، فشار دادن انگشتان پا و یا سایر ابزارها برای تحریک این احساسات و تنظیم سیستم اعصاب حسی استفاده می کنند. اختلال پردازش حسی یک تشخیص قطعی ندارد و حتی مشخص نیست که آیا مبتلایان به اوتیسم چنین مشکلی دارند یا خیر. محققین اثربخشی چنین درمان هایی را نشان نداده اند اما استفاده از آنها در کنار سایر درمان ها می تواند فوایدی داشته باشد.

•    رژیم های غذایی ویژه. چندین استراتژی رژیم درمانی برای درمان اوتیسم پیشنهاد شده است اما برای بررسی اثر این رژیم ها بر علائم و نشانه های اوتیسم لازم است تحقیقات بیشتری صورت بگیرد. برای کسب اطلاعات بیشتر می توانید با یک متخصص تغذیه مشورت نمایید.

•    درمان شلاته کننده. این درمان برای حذف جیوه و سایر فلزات سنگین از بدن بکار می رود. با این حال، هیچ ارتباط شناخته شده ای بین جیوه و اختلالات طیف اوتیسم شناخته نشده است. شواهد علمی از درمان شلاته کننده برای اوتیسم حمایت نمی کنند، ضمن اینکه این درمان می تواند خطرناک هم باشد. در برخی از موارد، کودکان درمان شده با درمان شلاته کننده جان خود را از دست داده اند.

•    طب سوزنی. این درمان با هدف بهبود علائم اوتیسم انجام می شود. با این حال، اثر بخشی طب سوزنی در اوتیسم هنوز تأیید نشده است.
 

راهی برای پیشگیری از بروز اختلالات طیف اوتیسم وجود ندارد، اما مهارت های اجتماعی و کلامی کودکان می تواند بهبود یابد. کودکان مبتلا به اوتیسم در طول زمان معمولاً به یادگیری و جبران مشکلات خود ادامه می دهند اما این ادامه نیازمند حمایت است.

اگر اختلالات طیف اوتیسم در کودکتان تشخیص داده شد برای استراتژی درمانی مناسب با پزشک مشورت کنید. بخاطر داشته باشید که ممکن است پیش از یافتن درمان مناسب مجبور شوید چندین درمان مختلف را امتحان کنید.