ممکن است سرطان پروستات در مراحل اولیه سبب علامت یا نشانه خاصی نشود. سرطان پروستات در مراحل پیشرفته می تواند منجر به علائم و نشانه هایی شود، از جمله:

•    سختی در ادرار
•    کاهش نیروی جریان خروجی ادرار
•    مشاهده خون در ادرار
•    مشاهده خون در مایع منی
•    دردهای عمومی در نواحی پایینی کمر، ران ها و یا لگن
•    احساس ناراحتی در نواحی لگنی
•    درد استخوانی
•    اختلال نعوظ آلت تناسلی
 

علت دقیق سرطان پروستات مشخص نیست. پزشکان می دانند که سرطان پروستات زمانی آغاز می شود که برخی سلول های پروستات غیرطبیعی می شوند. بروز جهش در DNA (ماده ژنتیکی) سلول ها سبب می شود رشد و تقسیم سلول ها نسبت به حالت نرمال بیشتر شود. زمانی که سلول های طبیعی از بین می روند، سلول های غیرطبیعی همچنان به بقاء خود ادامه می دهند.

تجمع سلول های غیر طبیعی تومور را تشکیل می دهد که می توانند رشد کرده و به بافت های اطراف حمله کند. سلول های غیرطبیعی می توانند به سایر بخش های بدن گسترش یابند (متاستاز دهند).
 

فاکتورهایی که خطر سرطان پروستات را افزایش می دهند، عبارتند از:
•    سن بالا. خطر سرطان پروستات با افزایش سن بیشتر می شود. بیشترین شیوع سرطان پروستات در مردان بالای 65 سال است.

•    نژاد سیاه پوست. مردان سیاه پوست نسبت به مردان سایر نژادها در معرض خطر بالاتری برای سرطان پروستات هستند. در مردان سیاه پوست، سرطان پروستات به احتمال بیشتری تهاجمی می شود و یا پیشرفت می کند. علت دقیق این امر مشخص نیست.

•    سابقه فامیلی سرطان سینه یا پروستات. اگر مردی در خانواده شما سرطان پروستات داشته باشد، خطر ابتلا در شما افزایش می یابد. همچنین اگر شما سابقه خانوادگی جهش های ژنتیکی BRCA1 و BRCA2 یا سابقه خیلی قوی سرطان سینه در زنان فامیل را دارید، خطر ابتلا به سرطان پروستات در شما افزایش می یابد.

•   چاقی. مردان چاقی که سرطان پروستات در آنها تشخیص داده می شود به احتمال بیشتری مبتلا به انواع پیشرفته سرطان هستند که درمان آنها مشکل تر است.
 

عوارض سرطان پروستات و درمان آن عبارتند از:
•    گسترش یافتن سرطان (متاستاز). سرطان پروستات می تواند به اندام های مجاور مثل مثانه گسترش یابد و یا از طریق جریان خون و لنف وارد استخوان ها یا سایر ارگان های بدن گردد. سرطان پروستاتی که به استخوان ها گسترش می یابد می تواند سبب درد و یا شکستگی استخوان ها گردد. زمانیکه سرطان پروستات به سایر نواحی بدن منتشر می شود، ممکن است باز هم به درمان پاسخ دهد و کنترل شود اما در برخی مواقع ممکن است درمان ناپذیر باشد.

•    بی اختیاری ادرار. هم سرطان پروستات و هم درمان آن می تواند منجر به بی اختیاری ادرار شود. درمان بی اختیاری ادرار به نوع آن، شدت و احتمال بهبود آن در طول زمان بستگی دارد. راهکارهای درمانی شامل دارودرمانی، کاتتر گذاری و جراحی است.

•    اختلال نعوظ. اختلال نعوظ می تواند نتیجه سرطان پروستات و یا درمان آن از جمله جراحی، پرتودرمانی و یا درمان های هورمونی باشد. دارودرمانی، وسایل مکش که به نعوظ کمک می کنند و نیز جراحی جهت درمان اختلال نعوظ در دسترس هستند.
 

اگر علائم و نشانه هایی دارید که شما را نگران می کرد، ابتدا به پزشک خانواده خود و یا یک پزشک عمومی مراجعه کنید. اگر پزشک در خصوص مشکلی در پروستات مشکوک شود، شما را به متخصص اورولوژی (متخصص دستگاه ادراری) ارجاع خواهد داد. اگر سرطان پروستات تشخیص داده شود به متخصص سرطان (آنکولوژیست) و یا متخصص در زمینه پرتودرمانی برای درمان سرطان (آنکولوژیست پرتودرمانی) ارجاع داده می شوید.

از آنجاییکه جلسه ملاقات کوتاه مدت است و از طرف دیگر مطالب زیادی برای بحث وجود دارد، بهتر است از قبل برای این جلسه آمادگی لازم را پیدا کنید. در اینجا اطلاعاتی برای کمک به آمادگی و آنچه از پزشک انتظار می رود، بیان می شود.

آنچه می توانید انجام دهید
•    از محدودیت های پیش از جلسه ملاقات با پزشک کسب اطلاع کنید. زمانیکه برای ملاقات با پزشک وقت تعیین می کنید، در مورد کارهایی که بایستی از قبل انجام دهید مثل محدودیت های رژیمی، سؤال کنید.
•    تمام علائمی را که تجربه کرده اید را یادداشت نمایید. علائمی که حتی به نظر با دلیل مراجعه شما به پزشک نیز بی ارتباط هستند را یادداشت نمایید.
•    اطلاعات فردی کلیدی را یادداشت کنید. شامل تمام استرس ها یا تغییرات اخیر زندگی.
•    لیستی از داروهای مصرفی خود تهیه نمایید. شامل داروها، ویتامین ها یا مکمل هایی که مصرف می کنید.
•    از یکی از اعضا خانواده و یا دوستان خود بخواهید که شما را همراهی کند. گاهی بخاطرسپاری تمام اطلاعاتی که در جلسه ملاقات بیان می شود مشکل است. شخصی که شما را همراهی می کند می تواند بخشی از اطلاعاتی که فراموش کرده اید را بیاد آورد.
•    سؤالاتی که می خواهید بپرسید را از پیش آماده کنید.

سوالاتی که می توانید از پزشک بپرسید

زمان ملاقات با پزشک محدود است، لذا لیستی از سؤالاتی که می تواند در بهره مندی بهتر از زمان کمک کننده باشد را آماده کنید. سؤالات را به ترتیب اهمیت لیست کنید. برخی سؤالات اساسی در مورد سرطان پروستات که باید از پزشک بپرسید عبارتند از:

•    آیا من مبتلا به سرطان پروستات هستم؟
•    سرطان پروستات من چقدر وسیع است؟
•    آیا سرطان به اندام های دیگری غیر از سرطان نیز انتشار یافته است؟
•    معیار گلیسون (معیاری برای طبقه بندی شدت سرطان پروستات) من چند است؟
•    سطح PSA (آنتی ژن اختصاصی پروستات) من چگونه است؟
•    آیا لازم است آزمایشات دیگری انجام دهم؟
•    راهکارهای درمانی برای من چیست؟
•    در میان راهکارهای درمانی کدامیک برای من مناسب تر است؟
•    آیا لازم است اکنون درمان را شروع کنم یا باید صبر کرده و اگر سرطان رشد کرد اقدام کنم؟
•    عوارض جانبی هریک از این درمان ها چیست؟
•    شانس درمان سرطان پروستات چقدر است؟
•    اگر یکی از دوستان یا آشنایان شما در موقعیت فعلی من بود، چه توصیه ای به او داشتید؟
•    آیا لازم است به یک متخصص دیگر مراجعه کنم؟  هزینه های درمانی من چقدر بوده و چه میزان را بیمه پوشش می دهد؟
•    آیا بروشور و یا برگه دیگری وجود دارد که با خود ببرم؟ کدام وب سایت ها را پیشنهاد می کنید؟

علاوه بر این سؤالات که پیش از جلسه ملاقات آماده کرده اید، سایر سؤالاتی که حین جلسه در ذهن شما ایجاد می شود را نیز بپرسید.

آنچه از پزشک انتظار دارید

احتمالاً پزشک از شما سؤالاتی خواهد پرسید. آمادگی برای پاسخ دادن به سؤالات اجازه می دهد زمان بیشتری را صرف مطالبی نمایید که مد نظر شماست. ممکن است پزشک سؤال کند:

•    چه زمانی متوجه اولین علائم شدید؟
•    علائم شما پایدار بود یا مقطعی؟
•    شدت علائم شما چگونه بود؟
•    چه عاملی سبب بهبود علائم شما می شود؟
•    چه عاملی سبب تشدید علائم شما می شود؟
 

در صورتی که علائم و نشانه هایی دارید که شما را نگران می کند به پزشک خود مراجعه نمایید. در ارتباط با خطرات و فواید غربالگری سرطان پروستات بحث هایی وجود دارد، همچنین مؤسسات پزشکی، توصیه های متفاوتی در این زمینه دارند. در خصوص غربالگری سرطان پروستات با پزشک خود مشورت نمایید. به طور کلی شما می توانید در خصوص آنچه برای شما بهتر است تصمیم بگیرید.
 

روش های تشخیصی:

غربالگری برای سرطان پروستات

بررسی مردان سالم فاقد علامت از نظر سرطان پروستات مورد بحث است. مؤسسات پزشکی با موضوع غربالگری موافق نیستند، حتی اگر مثمرثمر باشد. برخی مؤسسات پزشکی توصیه می کنند مردان بالای 50 سال در غربالگری سرطان پروستات شرکت کنند و مردانی که دارای عوامل خطر سرطان پروستات هستند باید زودتر اقدام نمایند. برخی از مؤسسات هم برخلاف این توصیه می کنند. شرایط ویژه خود و همچنین فواید و خطرات غربالگری را با پزشکتان مطرح نمایید. به طور کلی شما باید تصمیم بگیرید که غربالگری سرطان پروستات برای شما مناسب است یا خیر. تست های غربالگری پروستات عبارتند از:

•    معاینه دقیق مقعد (DRE: Digital rectal exam). در طی این تست جهت بررسی پروستات، پزشک دستکش پوشیده و انگشت خود را چرب کرده و وارد مقعد می کند چرا که پروستات در مجاورت رکتوم قرار گرفته است. اگر پزشک در بررسی خود متوجه هر گونه ناهنجاری در بافت، شکل و یا اندازه غده شود، لازم است آزمایشات بیشتری صورت بگیرد.

•    تست آنتی ژن اختصاصی پروستات (PSA). یک نمونه خون از ورید دست شما گرفته شده و به منظور PSA مورد آنالیز قرار می گیرد، PSA ماده ای است که به طور طبیعی توسط غده پروستات تولید می شود. وجود مقادیر اندکی از PSA در خون طبیعی است. با این حال، اگر مقادیر بالاتری از PSA در خون دیده شود، ممکن است نشانه ای از عفونت، التهاب، بزرگی و یا سرطان پروستات باشد.

تست PSA در ترکیب با DRE به تشخیص سرطان های پروستات در مراحل اولیه کمک میکند اما مطالعات اثر این تست ها را حفظ بقاء فرد تأیید نمی کنند. برای همین، در خصوص تست های غربالگری سرطان هنوز بحث هایی وجود دارد.

تشخیص سرطان پروستات

اگر ناهنجاری در تست PSA یا DRE دیده شود، ممکن است پزشک برای تعیین اینکه آیا سرطان پروستات دارید یا خیر، تست های دیگری را پیشنهاد کند، از جمله:

•    سونوگرافی (فراصوت). اگر سایر تست ها لزوم توجهات بیشتری را بطلبد، ممکن است پزشک برای بررسی های بیشتر پروستات، از سونوگرافی ترانس رکتال استفاده نماید. یک پروب کوچک (میله معاینه) با شکل و اندازه سیگار را وارد رکتوم می کند. این پروب از امواج فراصوت برای ایجاد تصویر از غده پروستات استفاده می کند.

•    جمع آوری نمونه هایی از بافت پروستات. اگر نتایج آزمایشات اولیه نشان دهنده سرطان پروستات باشد، ممکن است دکتر انجام بیوپسی را جهت جمع آوری نمونه از پروستات توصیه کند. بیوپسی از پروستات معمولاً با استفاده از یک سوزن نازک که برای جمع آوری نمونه وارد پروستات می شود، انجام می گیرد. نمونه بافت در آزمایشگاه برای تعیین وجود سلول سرطانی مورد بررسی قرار می گیرد.

تعیین تهاجمی بودن سرطان پروستات

زمانی که بیوپسی وجود سرطان را تأیید کرد، گام بعدی طبقه بندی نامیده می شود و میزان تهاجمی بودن سرطان را تعیین می کند. نمونه های بافتی مورد مطالعه قرار می گیرند و سلول های سرطانی با سلول های سالم پروستات مقایسه می شوند. هرچه تفاوت سلول های سرطانی از سلول های سالم بیشتر شود، میزان تهاجمی بودن آن افزایش یافته و احتمال گسترش آن در بدن بیشتر می شود. با افزایش میزان تهاجمی بودن سلول ها، درجه یا گرید سرطان هم بالا می رود. رایج ترین معیار مورد استفاده برای ارزشیابی درجه سرطان پروستات معیار گلیسون است. طبقه بندی ترکیبی از دو عدد است و محدوده آن از 2 (سرطان غیرتهاجمی) تا 10 (سرطان بسیار پیشرفته) است.

تعیین میزان گسترش سرطان در بدن

زمانی که سرطان پروستات تشخیص داده می شود، پزشک درجه (میزان گستردگی) سرطان را تعیین می کند. اگر پزشک مشکوک شود که آیا سرطان شما به سایر اندام ها گسترش یافته است یا نه، بررسی های تصویربرداری از جمله این موارد را توصیه می کند:
•    اسکن استخوان
•    سونوگرافی
•    اسکن توموگرافی کامپیوتری (CT scan)
•    تصویربرداری رزونانس مغناطیسی (MRI)
•    اسکن تابش پوزیترون (PET)

انجام آزمایشات برای تمام افراد ضروری نیست. تعیین بهترین نوع تست برای هر شخص بر عهده پزشک است. زمانی که انجام آزمایشات کامل می شود، پزشک درجه سرطان را مشخص می کند. این امر به انتخاب راهکار درمانی کمک می کند. درجات سرطان پروستات عبارتند از:

•    مرحله 1. این مرحله سرطان های اولیه را دربرمی گیرد که محدود به ناحیه کوچکی از پروستات هستند. زمانی که بافت در زیر میکروسکوپ قرار داده می شود، سلول سرطانی تهاجمی به نظر نمی رسد.

•    مرحله 2. سرطان در این مرحله می تواند هنوز کوچک بوده اما زمانی که در زیر میکروسکوپ قرار داده می شود به نظر تهاجمی است؛ و یا غده سرطانی در این مرحله بزرگ است و ممکن است هر دو طرف غده پروستات را درگیر کند.

•    مرحله 3. سرطان در این مرحله فراتر از پروستات رفته و به سایر بافت ها از جمله وزیکول های سمینال و یا سایر اندام های مجاور گسترش می یابد.

•    مرحله 4. سرطان در این مرحله، اندام های مجاور از جمله مثانه را درگیر می کند و یا به غدد لنفاوی، استخوان ها، ریه و سایر اندام ها گسترش می یابد.

روش های درمانی:

راهکارهای درمانی سرطان پروستات به چندین فاکتور از جمله سرعت رشد سرطان، میزان گسترش سرطان، وضعیت سلامت عمومی بدن و نیز فواید و عوارض جانبی درمان بستگی دارد. این روش ها شامل هورمون درمانی، شیمی درمانی، پرتو درمانی و ... است.

ممکن است درمان فوری لازم نباشد

برای مردانی که در مراحل اولیه سرطان پروستات تشخیص داده می شوند، ممکن است درمان فوری ضروری نباشد. برخی مردان هیچ گاه نیازمند درمان نمی شوند و پزشکان نظارت فعال را توصیه می کنند. در نظارت فعال، پیگیری منظم آزمایشات خون، بررسی های مقعدی و شاید بیوپسی به منظور پایش پیشرفت سرطان انجام می گیرد. اگر آزمایشات نشان دهد که سرطان در حال پیشرفت است ممکن است درمان سرطان پروستات از جمله جراحی و یا پرتودرمانی مناسب باشد.

نظارت فعال ممکن است گزینه ای برای سرطان هایی باشد که علائمی ندارند و به نظر میرسد رشد آهسته ای دارند و محدود به ناحیه ی کوچکی از پروستات هستند. همچنین نظارت فعال می تواند برای مردانی در نظر گرفته شود که بیماری های جدی دیگری هم دارند و یا سن بالایی دارند که درمان سرطان را با مشکل مواجه می کند. نظارت فعال خطراتی هم به دنبال دارد یعنی ممکن است در فواصل چکاپ، سرطان رشد کند و احتمال درمان کاهش یابد.

پرتو درمانی

در پرتو درمانی از پرتوهای پرانرژی برای از بین بردن سلول های سرطانی استفاده می شود. پرتو درمانی برای سرطان پروستات از دو مسیر می تواند اجرا گردد:

•    پرتو درمانی که از خارج بدن انجام می شود (برون تابی پرتو). در طی درمان با پرتوهای خارجی، شما روی تخت دراز می کشید و یک ماشین به دور شما می چرخد و پرتوهای پرانرژی را به شما می تاباند. شما معمولاً به مدت 5 روز تا یک هفته به مدت چندین هفته تحت درمان با پرتوهای خارجی قرار می گیرید. پرتوتابی خارجی از اشعه ایکس یا پروتون برای تشعشع استفاده می کند.

•    منبع اشعه درون بدن شما قرار می گیرد (براکی تراپی). در براکی تراپی چندین دانه رادیواکتیو (به ابعاد یک برنج) درون بافت پروستات قرار داده می شود. دانه های رادیواکتیو پرتوهای با دوزهای پایین تر را به مدت طولانی تر ساطع می کنند. پزشک این دانه ها را با استفاده از یک سوزن نازک هدایت شده با تصویرهای التراسوند درون پروستات قرار می دهد. نهایتاً تابش اشعه توسط دانه های قرار داده شده در پروستات به اتمام میرسد ولی نیازی به برداشته شدن آنها نیست.

عوارض جانبی پرتو درمانی می تواند شامل ادرار دردناک، تکرر ادرار و یا احساس نیاز به دفع فوری ادرار و نیز علائم مقعدی مثل شل شدن مدفوع و یا درد در هنگام خروج مدفوع باشد. اختلال نعوظ نیز ممکن است رخ دهد.

جراحی برای برداشت پروستات

جراحی سرطان پروستات در برگیرنده برداشت غده پروستات (برداشت کامل پروستات)، برخی بافت های اطراف و گره های لنفی مجاور است. راه های انجام این عمل عبارتند از:

•    استفاده از روبات برای کمک به جراحی. طی عمل لاپاراسکوپی روباتیک، ابزارها به روبات (وسیله مکانیکی) متصل شده و از طریق ایجاد یک سوراخ کوچک وارد شکم می شود. پزشک جراح بر روی صندلی نشسته و از کنترل های دستی جهت هدایت روبات برای تکان دادن ابزار استفاده می کند. استفاده از روبات برای جراحی لاپاراسکوپی می تواند به جراح این اجازه را بدهد که حرکات دقیق تری را نسبت به جراحی لاپاراسکوپی سنتی اجرا کند.

•    ایجاد سوراخ بر روی شکم. طی جراحی رتروپوبیک. غده پروستات از طریق یک سوراخ در پایین شکم برداشته می شود. در مقایسه با سایر انواع جراحی پروستات، جراحی پروستات رتروپوبیک خطرات کمتری از نظر آسیب به اعصاب دارد. این آسیب ها می تواند مشکلاتی را برای کنترل مثانه و نعوظ ایجاد کند.

•    ایجاد سوراخ بین مقعد و اسکروتوم. این جراحی شامل ایجاد یک سوراخ بین مقعد و اسکروتوم است که یک دسترسی را برای پروستات ایجاد می کند. چنین رویکردی برای جراحی می تواند زمان ریکاوری را کوتاه تر کند اما این تکنیک امکان برداشت گره های لنفاوی اطراف و عدم آسیب به اعصاب مجاور را مشکل تر می کند.

•    پروستاتکتومی لاپاراسکوپی (برداشت پروستات). طی این جراحی پزشک، از طریق سوراخ کوچکی بر روی شکم با کمک یک لوله باریک و بلند دارای دوربین (به نام لاپاروسکوپ) جراحی را انجام می دهد. این نوع از جراحی در آمریکا برای همه افراد مبتلا به سرطان پروستات انجام نمی شود.

با پزشک خود درباره بهترین نوع جراحی برای وضعیت مختص به شما مشورت کنید. پروستاتکتومی کامل (برداشت کامل پروستات) خطر بی اختیاری ادرار و اختلال نعوظ را به دنبال دارد. از پزشک خود بخواهید تا خطرات احتمالی را بر اساس وضعیت شما، نوع روش جراحی که انتخاب نموده اید، سن، وضعیت جسمانی و وضعیت کلی سلامت تان توضیح دهد.

فریز کردن بافت پروستات

جراحی کرایو یا برداشتن کرایو (با استفاده از سرما) شامل فریز کردن بافت ها برای از بین بردن سلول های سرطانی است. طی این جراحی برای سرطان پروستات، سوزن های کوچک از طریق هدایت با تصاویر فراصوت وارد پروستات می شوند. یک گاز بسیار سرد در سوزن قرار داده شده که سبب فریز شدن بافت های مجاور می گردد. سپس گاز دوم وارد سوزن شده تا بافت را دوباره گرم کند. این چرخه فریز و یخ گشایی، سلول های سرطانی و بافت های اطراف را از بین می برد.

تلاش های اولیه به منظور استفاده از جراحی کرایو برای سرطان پروستات منجر به میزان بالایی از عوارض جانبی و ناخواسته شد. اما، تکنولوژی های جدیدتر عوارض کمتری دارند و کنترل سرطان را بهبود بخشیده و تحمل روند جراحی را قابل تحمل تر کرده اند. جراحی کرایو می تواند یک گزینه برای مردانی باشد که پرتودرمانی به آنها کمکی نکرده است.

شیمی درمانی

در شیمی درمانی از دارو برای از بین بردن رشد سریع سلول ها از جمله سلول های سرطانی استفاده می شود. شیمی درمانی می تواند از طریق وریدهای دست، در شکل قرص و یا هر دو راه تجویز گردد. شیمی درمانی می تواند یک راه درمانی برای مردان مبتلا به سرطان پروستات باشد که سرطان به سایر بخش های بدن آنها گسترش یافته است. همچنین شیمی درمانی می تواند یک راهکار برای سرطان هایی باشد که به هورمون درمانی پاسخ نداده اند. داروهای شیمی درمانی چندگانه جدید به تازگی برای درمان های پیشرونده و سرطان پروستات متاستاتیک به تأیید رسیده است.

ایمونوتراپی یا ایمنی درمانی

نوعی از ایمنی درمانی (Provenge) برای درمان سرطان های پیشرفته و عود کننده پروستات ایجاد شده است. این درمان بخشی از سلول های ایمنی بدن را بکار گرفته، سلول ها برای مبارزه با سرطان پروستات دستکاری ژنتیکی می شوند و سپس مجدداً از طریق ورید به بدن تزریق می شود. برخی مردان با برخی پیشرفت ها در سرطان، به این نوع درمان پاسخ می دهند اما این درمان بسیار هزینه بر بوده و نیازمند جلسات متعدد برای درمان است.

هورمون درمانی نوعی از درمان است که مانع از تولید هورمون تستوسترون در بدن می شود. سلول های سرطانی پروستات برای رشد خود وابسته به تستوسترون هستند. قطع دسترسی به تستوسترون می تواند سبب مرگ سلول های سرطانی شود و یا رشد آنها را آهسته تر می کند. گزینه های هورموون درمانی عبارتند از:

•    داروهایی که تولید هورمون تستوسترون را در بدن متوقف می سازند. داروهای شناخته شده با عنوان آگونیست های هورمون آزاد کننده هورمون لوتئینی کننده (LH-RH) از دریافت پاسخ توسط بیضه ها برای تولید تستوسترون پیشگیری می کند. داروهایی که در این نوع از هورمون درمانی استفاده می شوند عبارتند از: لوپرولید، گزرلین، تریپتورلین، هیسترلین.

•    داروهایی که مانع از رسیدن تستوسترون به سلول های سرطانی می شود. داروهایی که با عنوان ضد آندروژن ها شناخته می شوند از رسیدن تستوسترون به سلول های سرطانی جلوگیری می کنند. انواع این داروها عبارتست از: بیکالوتامید، فلوتامید و نیلوتامید. این داروها معمولاً همراه با آگونیست های LH-RH و یا پیش از تجویز این داروها داده می شوند.

•    جراحی برای برداشت بیضه ها (ارکیکتومی یا orchiectomy). برداشت بیضه ها، سطح هورمون تستوسترون را در بدن کاهش می دهد. اثربخشی این جراحی در کاهش سطح هورمون تستوسترون مشابه اثر هورمون درمانی است، اما ارکیکتومی سطح هورمون را سریع تر کاهش می دهد.

هورمون درمانی در مردان با سرطان پروستات پیشرفته برای کوچک کردن و آهسته کردن رشد تومور بکار می رود. در مردان مبتلا به مراحل اولیه سرطان پروستات، هورمون درمانی می تواند برای کوچک کردن تومور پیش از اقدام به پرتودرمانی انجام گیرد. این امر احتمال موفقیت پرتودرمانی را بیشتر می کند. گاهی هورمون درمانی پس از جراحی یا پرتودرمانی انجام می شود تا سرعت رشد سلول های باقیمانده را آهسته تر کند. اثرات جانبی هورمون درمانی می تواند شامل اختلال نعوظ، گرگرفتگی، کاهش توده استخوانی، کاهش تمایلات جنسی و افزایش وزن باشد.
 

• آمینوگلوتتیمید (Aminoglutethimide)‎
• فلوتامید (Flutamide)‎
• استروژن کونژوگه (سیستمیک و واژینال) (Conjugated Estrogens (Systemic and vaginal))‎
• فسفسترول (Fosfestrol)‎
• لوپرورلین (Leuproreline)‎
• مژسترول (Megestrol)‎
• تریپتورلین (Triptorelin)‎
• سیپروترون (Cyproterone)‎
• استرادیول (Estradiol)‎
• بیکالوتامید (Bicalutamide)‎
• بواسیزومب (Bevacizumab)‎
• اپی روبیسین (Epirubicin)‎

درمان های جایگزین:

هیچ درمان مکمل یا جایگزینی برای درمان سرطان پروستات وجود ندارد. با این حال، درمان های جایگزین یا مکمل می تواند به فرد در مقابله با عوارض جانبی سرطان و درمان آن کمک کنند. درمان های جایگزین سرطان پروستات که می تواند به مقابله با استرس و اضطراب پس از تشخیص بیماری کمک کنند، عبارتند از:
•    هنر درمانی
•    ورزش
•    مدیتیشن
•    موسیقی درمانی
•    تکنیک های آرام سازی (ریلکیشن) مثل تصویرسازی یا آرام سازی عضلات
•    افزایش معنویت

از پزشک خود بخواهید شما را برای کمک به یادگیری این فعالیت ها به یک متخصص معرفی نماید. برخی از این فعالیت ها نیازمند دستورالعمل بوده، در حالیکه برخی دیگر را می توانید خودتان انجام دهید.

حمایت و پشتیبانی:

زمانی که بیماری سرطان پروستات تشخیص داده می شود، ممکن است فرد احساسات مختلفی از جمله بی اعتقادی، ترس، عصبانیت، اضطراب و افسردگی را تجربه کند. در این زمان هر فرد راهکار خاصی را برای مقابله و کنار آمدن با این موضوع برمی گزیند. تا زمانی که بهترین راه را پیدا کنید، می توانید این موارد را امتحان نمایید:

•    درباره سرطان پروستات اطلاعات کسب کنید تا برای تصمیم گیری در خصوص نحوه درمان راحت باشید. تا جاییکه می توانید درباره سرطان و انواع آن اطلاع کسب کنید. تفکر درباره آنچه از درمان و زندگی پس از آن انتظار دارید می تواند به شما در احساس بهتر در کنترل سرطان کمک کند. از پزشک، پرستار و سایر متخصصان مراقبت سلامت بخواهید تا منابع اطلاعاتی قابل اعتمادی را برای شروع به شما معرفی کنند.

•    با دوستان و اعضای خانواده خود صمیمی باشید. دوستان و خانواده شما می توانند طی درمان حمایت کافی فراهم نمایند. خانواده و دوستان می توانند با انجام کارهای کوچک به شما کمک کنند چرا که طی درمان انرژی کافی برای انجام کار نخواهید داشت. علاوه بر این صمیمی بودن با دوستان و خانواده صمیمی برای صحبت و درد دل کردن به کاهش استرس و ناامیدی شما کمک شایانی می کند.

•    با سایر مبتلایان به سرطان که نجات یافته اند ارتباط برقرار کنید. گاهی خانواده و دوستان قادر به درک کامل چگونگی سرطان نیستند. سایر افراد مبتلا به سرطان که نجات یافته اند می توانند گروه حمایتی منحصر بفردی تشکیل دهند. از پزشک یا سایر اعضای تیم مراقبت سلامت خود درباره گروه های مراقبتی یا مؤسسات موجود در جامعه که شما می توانید با آنها ارتباط برقرار نمایید، سؤال کنید. مؤسساتی از جمله انجمن سرطان آمریکا امکان مکالمه آنلاین را برای افراد فراهم می کند.

•    از خود مراقبت کنید. در طی درمان با مصرف میوه و سبزیجات سالم از خود مراقبت نمایید. بیشتر روزهای هفته ورزش کنید. خواب کافی داشته باشید تا در زمان بیداری سرحال باشید.

•    به روابط جنسی خود ادامه دهید. اگر دچار اختلال نعوظ هستید، خودداری کردن از برقراری تماس جنسی واکنشی طبیعی است. اما بهتر است تا حد امکان روابط خود را به صورت نرمال حفظ نمایید.

شما می توانید خطر سرطان پروستات را کاهش دهید، اگر:
•    رژیم سالم و سرشار از میوه و سبزیجات داشته باشید. از مصرف غذاهای پرچرب پرهیز کرده و بجای آن تنوع وسیعی از میوه، سبزیجات و غلات کامل داشته باشید. میوه و سبزیجات حاوی ویتامین و مواد مغذی فراوانی هستند که نقش مهمی در سلامت بدن دارد. یکی از مواد مغذی که ارتباط تنگاتنگی با پیشگیری از سرطان پروستات دارد، لیکوپن است که در گوجه خام و پخته یافت می شود. اینکه شما می توانید با رژیم غذایی از سرطان پروستات پیشگیری کنید یا خیر هنوز به طور قطعی به اثبات نرسیده است. اما مصرف رژیم غذایی سالم با تنوعی از میوه و سبزیجات می تواند سلامت کلی شما را بهبود بخشد.

•    بجای مکمل ها غذاهای سالم را انتخاب نمایید. هیچ مطالعه ای نشان نداده است که مکمل ها در کاهش خطر سرطان پروستات نقش دارند. درحالی که تمرکز زیادی بر ویتامین ها و املاح از جمله ویتامین E و سلنیم برای کاهش خطر سرطان پروستات وجود دارد، مطالعات فایده ای برای مصرف مکمل ها جهت تأمین سطح کافی مواد مغذی در بدن پیدا نکرده اند. بجای مصرف مکمل، غذاهایی انتخاب کنید که غنی از ویتامین و املاح هستند تا سطح کافی از ویتامین ها در بدنتان حفظ شود.

•    بیشتر روزهای هفته ورزش کنید. ورزش کردن سلامت کلی بدن را افزایش داده، به حفظ وزن مناسب کمک نموده و خلق و خوی شما را بهبود می بخشد. شواهدی وجود دارد که نشان می دهد بروز سرطان پروستات در مردانی که بیشتر ورزش می کنند نسبت به آنهایی که بندرت ورزش کرده و یا فعالیتی ندارند، کمتر است. سعی کنید بیشتر روزهای هفته را فعالیت کنید. اگر تا کنون ورزش نمی کرده اید، به آهستگی شروع کرده و مدت فعالیت خود را به تدریج افزایش دهید.

•    وزن مناسبی داشته باشید. اگر وزن کنونی شما مناسب است، با داشتن فعالیت در بیشتر روزهای هفته آنرا حفظ کنید. اگر لازم است وزنتان کم شود، فعالیتتان را بیشتر کرده و میزان کالری دریافتی خود را کاهش دهید. از پزشک خود بخواهید تا در تنظیم برنامه کاهش وزن به شما کمک کند.

•    با پزشک خود درباره افزایش خطر سرطان پروستات صحبت کنید. ممکن است مردان در معرض خطر بالای سرطان پروستات برای کاهش خطر در آنها نیازمند مصرف دارو یا سایر درمان ها باشند. برخی مطالعات پیشنهاد می کند مصرف مهار کننده های 5-آلفا ردوکتاز مثل فیناستراید و داتاستراید می تواند خطر کلی ابتلا به سرطان پروستات را کاهش دهد. این داروها، برای کنترل بزرگ شدن غده پروستات و ریزش مو در مردان بکار می روند. با این حال برخی شواهد نشان می دهد در مردانی که این داروها را مصرف می کنند، خطر ابتلا به انواع پرخطر سرطان پروستات (با شدت بالا) بیشتر می شود. اگر درباره افزایش خطر پیشرفت سرطان پروستات نگران هستید با پزشک خود مشورت کنید.