هورمون درمانی برای سرطان پروستات به منظور توقف تولید هورمون مردانه ی تستسترون در بدن انجام می شود. هورمون تستسترون به رشد سلول های سرطانی کمک می کند. پزشک ممکن است هورمون درمانی برای سرطان پروستات را به عنوان یک گزینه درمانی و به دلایل مختلف توصیه کند که این دلایل عبارتند از:

•    در سرطان پروستات پیشرفته (متاستاتیک)، هورمون درمانی می تواند به کاهش رشد تومور و از بین رفتن علائم و نشانه های بیماری کمک کند.

•    در سرطان پروستاتی که پس از درمان مجدداً عود کرده است، هورمون درمانی می تواند مورد استفاده قرار گیرد.

•    در سرطان پروستات پیشرفته، هورمون درمانی سبب افزایش اثربخشی رادیوتراپی خارجی می شود.

•    در مردانی که در معرض خطر عود بیماری بعد از درمان اولیه قرار دارند، هورمون درمانی می تواند منجر به کاهش این خطر شود.

عوارض جانبی هورمون درمانی برای سرطان پروستات عبارتند از:
•    نازک شدن استخوان
•    اختلال نعوظ
•    خستگی
•    رشد بافت پستان
•    بیماری قلبی
•    گرگرفتگی
•    از دست دادن میل جنسی
•    کاهش توده عضلانی
•    مشکلات حافظه
•    افزایش وزن

به منظور به حداقل رساندن اثرات جانبی داروهای هورمون درمانی، ممکن است پزشک توصیه کند که شما این داروها را فقط تا زمانی که سرطان پروستات به درمان پاسخ می دهد دریافت کرده و به محض اینکه سرطان تحت کنترل درآمد، استفاده از این داروها متوقف شود. در صورت عود مجدد یا پیشرفت بیماری ممکن است نیاز به از سرگیری این داروها وجود داشته باشد.

مطالعات اولیه نشان دادند که دوز متناوب داروهای هورمون درمانی می تواند سبب کاهش خطر اثرات جانبی شود. اما مطالعات طولانی مدتی مورد نیاز است که تائید کنند بقای بیماران به طور منفی تحت تاثیر قرار نمی گیرد.

داروهای آگونیست و آنتاگونیست LHRH (که آگونیست ها و آنتاگونیست های هورمون آزادکننده گنادوتروپین GnRH نیز نامیده می شوند) سبب توقف تولید تستسترون در بدن می شوند. این داروها به صورت ماهانه، هر 3 ماه یکبار یا هر 6 ماه یکبار در زیر پوست یا داخل عضله تزریق می شوند، یا به صورت یک ایمپلنت در زیر پوست شما جاگذاری شده و داروها طی یک دوره زمانی طولانی تر و به آهستگی آزاد می شود. داروهایی که معمولاً در این نوع هورمون درمانی استفاده می شوند عبارتند از:

• Leuprolide (Lupron, Eligard)
• Goserelin (Zoladex) 
• Triptorelin (Trelstar)
• Histrelin (Vantas)
• Degarelix (Firmagon)

ممکن است بعد از دریافت آگونیست LHRH سطوح تستسترون به طور مختصر و برای چند هفته افزایش یابد. داروهای آنتی آندروژن می توانند به کاهش این خطر کمک کنند، بنابراین ممکن است پزشک قبل یا همزمان با دریافت آگونیست LHRH ، استفاده از یک آنتی آندروژن را نیز توصیه نماید.

محفاظت در برابر اثرات افزایش مختصر تستسترون به خصوص زمانی مهم است که شما درد یا سایر علائم سرطان را نیز تجربه می کنید، زیرا افزایش تستسترون می تواند سبب تشدید این علائم شود. یک استثنا برای این امر آنتاگونیست LHRH به نام degarelix است که سبب افزایش تستسترون نمی شود.

آنتی آندروژن ها
این داروها میزان هورمون را کاهش نمی دهند. در عوض، آنتی آندروژن ها مانع رسیدن تستسترون به سلول های سرطانی می شوند. داروهایی که در این گروه قرار دارند عبارتند از:

• Bicalutamide (Casodex)
• Flutamide
• Nilutamide (Nilandron)

آنتی آندروژن ها به صورت داروی خوراکی داده می شوند. آن ها معمولاً همراه با آگونیست LHRH یا قبل از تجویز آگونیست LHRH استفاده می شوند تا خطر افزایش هورمون را که به دنبال مصرف آگونیست LHRH ایجاد می شود، کاهش دهند.

جراحی به منظور برداشتن بیضه ها
به منظور برداشت بیضه، جراح برشی در کشاله ران ایجاد کرده و از این طریق بیضه را خارج می کند. این فرآیند برای خارج کردن بیضه دیگر نیز انجام می شود. در صورت انتخاب شما پروتز بیضه برایتان گذاشته می شود. در طول عمل جراحی شما داروی بیهوشی دریافت می کنید.

خطرات مرتبط با جراحی شامل درد، خونریزی و عفونت است. عمل برداشتن بیضه ها به صورت یک روش سرپایی انجام شده و نیاز به بستری شدن در بیمارستان ندارد. به دنبال این عمل نیاز به هورمون درمانی اضافی وجود ندارد.

سایر داروها
هنگامی که علیرغم هورمون درمانی، سرطان پروستات پابرجا باقی بماند یا مجدداً عود کند، سایر داروها می توانند به منظور ممانعت از عملکرد تستسترون به کار روند. این داروها عبارتند از:

• Abiraterone (Zytiga)
• کورتیکواستروئیدها مانند پردنیزون
• Enzalutamide (Xtandi)
• کتوکونازول

این داروها معمولاً برای مردان مبتلا به سرطان پروستات پیشرفته که به اسیر روش های هورمون درمانی پاسخ نمی دهند، استفاده می شوند.

گزینه های متعددی برای هورمون درمانی در سرطان پروستات وجود دارند. قبل از اینکه تحت هورمون درمانی برای سرطان پروستات قرار گیرید، با پزشک خود درمورد بهترین گزینه مشورت نمایید:

•    داروهایی که سبب توقف تولید تستسترون در بدن می شوند. داروهایی که به عنوان آگونیست ها و آنتاگونیست های هورمون آزادکننده هورمون لوتئینه کننده (LHRH) شناخته می شوند مانع دریافت پیام ها توسط سلول ها برای ساخته شدن تستسترون شده و سبب توقف تولید تسترون در بیضه می گردند.

•    داروهایی که مانع رسیدن تستسترون به سلول های سرطانی می شوند. داروهایی که تحت عنوان آنتی آندروژن نامیده می شوند از رسیدن تستسترون به سلول های سرطانی جلوگیری می کنند. این داروها معمولاً همراه با آگونیست های LHRH داده می شوند زیرا آگونیست های LHRH می توانند قبل از کاهش سطوح تستسترون سبب افزایش موقتی میزان تستسترون شوند.

•    جراحی به منظور برداشت بیضه ها. حذف بیضه ها سبب کاهش سریع و قابل توجه سطوح تستسترون می شود. اما برخلاف داروها، برداشت بیضه ها دائمی و غیرقابل برگشت است.

هورمون درمانی برای سرطان پروستات، بیماری را درمان نمی کند. اگرچه این روش از طریق مرگ سلول های سرطانی یا کاهش سرعت رشد آنها به کنترل سرطان کمک می کند اما یک راه حل دائمی نیست. علیرغم هورمون درمانی تقریباً در بیشتر بیماران سرطان عود کرده یا پیشرفت می کند. اما هورمون درمانی ممکن است به طور موثری رشد سرطان پروستات را برای ماه ها یا سال ها به تعویق اندازد.