درمان به جهت کاهش علائم بیماری و جلوگیری از بروز عوارض زمانی بیشترین تاثیر را دارد که در اولین فرصت آغاز شود. درمان شامل دارو درمانی و گاهی اوقات بستری شدن در بیمارستان است.
دارو درمانی
دارو درمانی ممکن است به تنهایی یا همراه با سایر روش های درمان پمفیگوس استفاده شود. داروهایی که معولاً برای درمان پمفیگوس استفاده می شوند عبارتند از:
• کورتیکواستروئیدها. داروهای اصلی برای درمان این بیماری معمولاً کورتیکواستروئیدها مانند پردنیزون است. با این حال، استفاده طولانی مدت از کورتیکواستروئیدها یا استفاده از آن ها در دوزهای بالا ممکن است عوارضی مانند افزایش قند خون، کاهش توده استخوانی، افزایش خطر بروز عفونت، احتباس آب، کاتاراکت (آب مروارید)، گلوکوما (آب سیاه) و افزایش چربی بدن و ایجاد صورت گرد (ماه مانند) به دنبال داشته باشد.
• داروهای سرکوب کننده سیستم ایمنی. این داروها مانند آزاتیوپورین، متوترکسات، مایکوفنولات موفتیل از حمله سیستم ایمنی به بافت های سالم جلوگیری می کنند. این داروها ممکن است عوارض جانبی جدی مانند افزایش خطر بروز عفونت را به دنبال داشته باشند.
• درمان های بیولوژیکی. اگر سایر داروها به بهبود علائم کمک نکنند یا اگر شما در دریافت سایر داروها مشکل داشته باشید، نوع جدیدی از داروها به نام ریتوکسیماب را تجویز می شود. این دارو گلبول های سفید خون را که مسئول تولید آنتی بادی های پمفیگوس هستند را هدف قرار می دهد.
• آنتی بیوتیک ها، ضد ویروس ها و ضدقارچ ها. این داروها به منظور کنترل یا پیشگیری از بروز عفونت به خصوص عفونت ناشی از باکتری استافیلوکوک یا ویروس هرپس تجویز می شوند.
علاوه براین، سایر داروها که سبب تغییر سیستم ایمنی می شوند مانند داپسو و ایمونوگلوبولین داخل وریدی نیز ممکن است تجویز شوند.
بستری شدن در بیمارستان
اگر پمفیگوس خیلی گسترش نیافته باشد شما طی درمان در خانه می مانید. اما اگر پمفیگوس گسترش زیادی یافته باشد ممکن است نیاز به بستری شدن در بیمارستان داشته باشید. وجود زخم های باز شما را مستعد ابتلا به عفونت می سازد. اگر عفونت به جریان خون گسترش یابد می تواند کشنده باشد. همراه با دارو درمانی ممکن است شما موارد ذیل را نیز دریافت کنید:
• مایعات. ممکن است شما به علت تراوشات زخم ها آب بدن خود را از دست دهید. بنابراین ممکن است شما از طریق ورید مایعات و الکترولیت ها (مانند سدیم، پتاسیم و کلسیم) که سبب حفظ تعادل مایعات در بدن می شوند و همچنین پروتئین دریافت کنید.
• تغذیه داخل وریدی. اگر وجود زخم های دردناک در داخل دهان غذا خوردن را دشوار سازد، به تغذیه وریدی نیاز خواهید داشت.
• قرص های خوراکی بی حس کننده. این قرص ها می توانند به کنترل درد ملایم یا متوسط زخم های دهانی کمک می کنند.
• پلاسمافرز. در این روش، بخشی از مایعات خون که پلاسما نامیده می شود از سلول های خون توسط دستگاهی به نام جداکننده سلول جدا می شود. هدف حذف آنتی بادی هایی است که به پوست حمله می کنند. پلاسما با با پلاسمای اهدایی یا مایعات داخل وریدی جایگزین می شود.
در یک سوم موارد درمان سبب حذف تمام تاول ها و زخم ها شده و درمان متوقف می شود. در سایر بیماران درمان با دوزهای پایین تر دارو ادامه می یابد یا علائم مجدداً عود می کنند.
داروهای مرتبط