روش های تشخیصی:
آزمایش هایی که به منظور تشخیص سرطان تیروئید انجام می شود شامل موارد زیر است:
- معاینۀ جسمی: پزشک فرد را معاینه می کند و تغییرات جسمی به وجود آمده را بررسی می کند و سابقۀ مواجهه با اشعه یا سابقۀ ابتلای فامیلی به تومور تیروئید را مورد سؤال قرار می دهد.
- آزمایش خون: آزمایش خون به منظور بررسی عملکرد سالم غدۀ تیروئید انجام می گیرد.
- نمونه برداری از بافت تیروئید: از طریق یک سوزن نازک که پزشک از پوست وارد بدن می کند از غدۀ تیروئید نمونه برداری می شود. از طریق تصاویر سونوگرافی مسیر هدایت سوزن مشخص می شود. نمونۀ به دست آمده مورد آنالیز قرار می گیرد تا از نظر وجود سلول های سرطانی بررسی شود.
- آزمایشات تصویری: ممکن است لازم باشد شخص یک یا چند آزمایش تصویربرداری انجام دهد تا مشخص شود که آیا سرطان پخش شده است یا نه. سی تی اسکن، توموگرافی اشعۀ پوزیترون (PET) و سونوگرافی از جملۀ این آزمایشات هستند.
- آزمایش ژنتیکی: برخی از افراد مبتلا به سرطان تیروئید مدولاری شاید تغییرات ژنتیکی خاصی را که با سرطان غدد دورن ریز در ارتباط است داشته باشند. سابقۀ خانوادگی فرد می تواند در تشخیص ژن هایی که باعث افزایش احتمال سرطان شده است به پزشک کمک کند.
روش های درمانی:
نوع درمان سرطان تیروئید بستگی به مرحلۀ بیماری و سلامت کلی بیمار و ترجیحات خود او دارد. در بیشتر موارد، سرطان تیروئید قابل درمان است.
جراحی
اغلب افراد مبتلا به سرطان تیروئید تحت عمل جراحی قرار می گیرند و همه یا بیشتر بافت تیروئید آنها برداشته می شود. اقداماتی که برای درمان سرطان تیروئید انجام می گیرد شامل موارد زیر است:
- برداشت کامل یا اکثر بافت تیروئید (تیروئیدکتومی): در اکثر موارد، پزشک برداشت کامل تیروئید را پیشنهاد می کند. جراح به منظور دستیابی به غدۀ تیروئید در زیر گردن شکافی ایجاد می کند. در بیشتر موارد جراح قطعات خیلی کوچکی از تیروئید را در ناحیۀ غده های پاراتیروئید دست نخورده باقی میگذارد تا به پاراتیروئید آسیبی نرسد. به این نوع تیروئیدکتومی؛ تیروئیدکتومی شبه کامل یا تقریبی می گویند.
- برداشت گره های لنفی گردن: ممکن است جراح در زمان برداشتن تیروئید گره های لنفی بزرگ شده را نیز از ناحیۀ گردن بردارد و آنها را از نظر سرطانی بودن آزمایش کند.
- برداشت قسمتی از تیروئید (لوبکتومی تیروئید): در شرایط خاصی، زمانیکه ناحیۀ سرطانی شده خیلی کوچک است جراح بخشی از تیروئید را برمی دارد.
در جراحی تیروئید عوارضی مانند خونریزی و عفونت محتمل است. همچنین ممکن است غدد پاراتیروئید آسیب ببینند و منجر به کاهش سطح کلسیم در بدن شوند. همچنین ممکن است تارهای صوتی طی جراحی آسیب ببینند که منجر به فلج تارهای صوتی یا خشن شدن صدا یا سختی تنفس شوند.
سایر درمان ها
با توجه به مرحله بیماری و سلامت بیمار می توان از روش هایی مانند هورمون درمانی تیروئید، ید رادیواکتیو، پرتو درمانی، شیمی درمانی و داروهای هدفمند استفاده نمود.
پرتو درمانی
در این روش از اشعه هایی که از دستگاه مخصوصی ساطع می شود و به طور دقیق بر بخش ویژه ای از بدن اثر می گذارد استفاده می شود. این نوع درمان معمولاً 5 جلسه در هفته و برای هر جلسه فقط به مدت چند دقیقه تجویز می شود و حدود 5 هفته به طول می انجامد. در زمان درمان شخص روی تختی دراز می کشد و دستگاه مولد اشعه در اطراف بیمار حرکت می کند. این روش گاهی در مورادی که سرطان پس از انجام جراحی و ید درمانی شروع به رشد می کند مورد استفاده قرار می گیرد. همچنین ممکن است به منظور کاهش سرعت رشد در مواردی که سرطان به استخوان ها سرایت کرده است به کار رود.
شیمی درمانی
در شیمی درمانی از داروهای شیمیایی به منظور کشتن سلول های در حال رشد استفاده می شود. شیمی درمانی معمولاً از طریق تزریق وریدی انجام می شود. مواد شیمیایی در سرتاسر بدن پخش می شوند و سلول های در حال رشد و از جمله سلول های سرطانی را می کشند. شیمی درمانی معمولاً در درمان سرطان تیروئید مورد استفاده قرار نمی گیرد اما برخی افراد که به سایر روش های درمانی پاسخ نمی دهند شاید از این روش سود ببرند.
تزریق الکل به توده های سرطانی
در موراد سرطان های کوچک تیروئید الکل به طور دقیق و از طریق مشاهده به وسیلۀ سونوگرافی به محل مورد نظر تزریق می شود. این درمان در مورد سرطان هایی که در مناطق غیر قابل دسترسی از طریق جراحی رخ می دهند مفید است. همچنین در مواردی که سرطان در مناطق کوچکی عود مجدد داشته است پزشک ممکن است استفاده از این روش را تجویز کند.