علائم HIV و ایدز متنوع بوده و به مرحله عفونت وابسته است.

عفونت اولیه

اکثر افراد آلوده به HIV در یک یا دو ماه بعد از ورود ویروس به بدن به یک بیماری شبه آنفولانزا مبتلا می شوند. این بیماری به عنوان عفونت HIV اولیه یا حاد شناخته شده و ممکن است چند هفته طول بکشد. علائم و نشانه های احتمالی عبارتند از:
•    تب
•    سردرد
•    درد عضلانی
•    راش
•    لرز
•    گلودرد
•    زخم در دهان یا ناحیه تناسلی
•    تورم غدد لنفاوی، به خصوص در ناحیه گردن
•    درد مفاصل
•    تعریق شبانه
•    اسهال

اگرچه علائم عفونت اولیه HIV ممکن است خفیف بوده و مورد توجه قرار نگیرند، مقدار ویروس در خون (بار ویروسی) به خصوص در این زمان زیاد است. در نتیجه عفونت HIV در طول عفونت اولیه نسبت به مرحله بعدی عفونت به طور موثرتر منتشر می شود.
 

عفونت نهفته

در برخی افراد، تورم مزمن غدد لنفاوی در دوره نهفته بیماری رخ می دهد. درغیر این صورت، هیچ علامت یا نشانه خاصی وجود ندارد. HIV در بدن باقی مانده و سبب آلوده شدن سلول های سفید خون می شود.

عفونت نهفته به طور معمول 10-8 سال طول می کشد. در تعداد کمی از افراد این مرحله بیشتر طول می کشد اما در سایر افراد خیلی سریع تر بیماری پیشرفت می کند.

عفونت علامت دار HIV

به دنبال تکثیر ویروس و آسیب سلول های ایمنی، ممکن است عفونت های خفیف یا علائم و نشانه های مزمن بروز کند که عبارتند از:
•    تب
•    خستگی
•    تورم غدد لنفاوی (یکی از اولین نشانه های عفونت HIV)
•    اسهال
•    کاهش وزن
•    سرفه
•    تنگی نفس

پیشرفت به سمت ایدز

اگر شما برای عفونت HIV هیچ درمانی دریافت نکنید، بیماری به طور معمول در مدت 10 سال به سمت ایدز پیشروی می کند. با پیشرفت ایدز، سیستم ایمنی بدن شما به شدت آسیب دیده و شما نسبت به عفونت های فرصت طلب (بیماری هایی که برای افراد با سیستم ایمنی سالم مشکلی ایجاد نمی کنند) آسیب پذیر می شوید. علائم و نشانه های برخی از این عفونت ها عبارتند از:
•    تعریق شبانه
•    لرز یا تب بالاتر از 38 درجه سانتیگراد برای چند هفته
•    سرفه
•    تنگی نفس
•    اسهال مزمن
•    لکه های سفید یا ضایعات غیرمعمول بر روی زبان یا در دهان
•    سردرد
•    خستگی مداوم و غیرقابل توضیح
•    تاری دید
•    کاهش وزن
•    راش پوست
 

دانشمندان معتقدند که یک ویروس مشابه HIV ابتدا در برخی جعمیت های شامپانزه ها و میمون ها در آفریقا وجود داشته است (در آفریقا این حیوان به عنوان غذا شکار می شوند). تماس با خون یک میمون آلوده ممکن است سبب انتقال ویروس به انسان شده باشد.

چگونه HIV به ایدز تبدیل می شود؟
HIV سبب آسیب سلول های  CD4 (نوع خاصی از سلول های سفید خون که در کمک به بدن جهت مقابله با بیماری ها نقش مهمی دارند) می شود. با کشته شدن بیشتر سلول های CD4 سیستم ایمنی بدن تضعیف می شود. شما ممکن است سال ها قبل از اینکه به ایدز مبتلا شوید، به عفونت HIV آلوده شده باشید.

افراد آلوده به HIV زمانی به ایدز مبتلا می شوند که تعداد سلول های CD4 به کمتر 200 برسد یا عوارض ایدز بروز کند، این عوارض عبارتند از:
•    پنومونی پنوموسیستیس
•    سیتومگالوویروس
•    سل
•    توکسوپلاسموز
•    کریپتوسپوریدیوزیس
HIV چگونه منتقل می شود

برای آلوده شدن با HIV، خون، مایع منی یا ترشحات واژن که آلوده هستند باید وارد بدن شما شوند. شما از طریق تماس های معمول (در آغوش گرفتن، بوسیدن یا دست دادن) با شخصی که HIV یا ایدز دارد، آلوده نمی شوید. HIV از طریق هوا، آب یا گزش حشرات منتقل نمی شود.

شما از طریق راه های مختلفی ممکن است به HIV مبتلا شوید که عبارتند از:
•    رابطه جنسی. رابطه جنسی از طریق واژن، مقعد یا دهان با یک فرد آلوده که خون، منی یا ترشحات واژن او وارد بدن شما می شود، می تواند سبب آلوده شدن شما شود.

•    انتقال خون. در برخی موارد، ویروس ممکن است از طریق انتقال خون منتقل شود. امروزه بیمارستان ها و بانک های خون ذخایر خونی را از نظر آنتی بادی های HIV بررسی می کنند. بنابراین این خطر بسیار ناچیز است.

•    استفاده از سرنگ مشترک. HIV می تواند از طریق سرنگ های آلوده منتقل شود. به اشتراک گذاشتن سرنگ های مربوط به مواد مخدر شما را در معرض خطر HIV و بیماری های عفونی دیگر مانند هپاتیت قرار می دهد.

•    در طول بارداری یا زایمان یا از طریق شیردهی. مادران آلوده ممکن است سبب آلوده شدن کودکانشان شوند. اما دریافت درمان برای HIV در طول بارداری، به طور قابل توجه خطر ابتلای کودکان را کاهش می دهد.
 

•    رابطه جنسی محافظت نشده. این امر به معنی رابطه جنسی بدون استفاده از کاندوم لاتکس یا پلی اورتان است. رابطه جنسی از طریق مقعد نسبت به رابطه جنسی از طریق واژن پرخطرتر است. در صورت داشتن شرکای جنسی متعدد این خطر افزایش می یابد.

•     ابتلاء به سایر عفونت های منتقله از طریق جنسی (STI). بسیاری از عفونت های منتقله از طریق جنسی سبب تولید زخم های باز بر روی ناحیه تناسلی می شوند. این زخم ها راه هایی برای ورود HIV به بدن شما هستند.

•    استفاده از مواد مخدر داخل وریدی. افرادیکه از مواد مخدر تزریقی استفاده می کنند اغلب سرنگ ها و سوزن های خود را به اشتراک می گذارند. این امر ممکن است سبب ورود خون افراد به بدن یکدیگر شود.

•    ختنه نشدن. مطالعات نشان داده اند که عدم ختنه خطر انتقال HIV را افزایش می دهد.
 

عفونت HIV سیستم ایمنی شما را تضعیف کرده و شما را مستعد ابتلاء به عفونت های متعدد و انواع خاصی از سرطان ها می کند.

عفونت های شایع در ایدز:
•    سل در کشورهای فقیر، سل یکی از شایع ترین عفونت های فرصت طلب مرتبط با HIV بوده و یکی از علل عمده مرگ در افراد مبتلا به ایدز می باشد. در حال حاضر میلیون ها نفر هم به HIV و هم به سل آلوده هستند.

•    سالمونلوز (عفونتی که به وسیله باکتری سالمونلا ایجاد می شود). این عفونت باکتریایی از طریق غذا یا آب آلوده منتقل می شود. علائم و نشانه های آن شامل اسهال شدید، تب، لرز، درد شکم و گاهی استفراغ است. اگرچه تماس با باکتری سالمونلا سبب بیماری هر فردی می شود اما سالمونلوز در افراد مبتلا به HIV به مراتب شایع تر است.

•    سیتومگالوویروس. این ویروس هرپس از طریق مایعات بدن مانند بزاق، خون، ادرار، منی و شیر مادر منتقل می شود. یک سیستم ایمنی سالم این ویروس را غیرفعال می کند و این ویروس به صورت نهفته در بدن باقی می ماند. اگر سیستم ایمنی بدن شما تضعیف شده باشد، ویروس به چشم ها، دستگاه گوارش، ریه ها یا سایر ارگان های شما آسیب می رساند.

•    کاندیدیازیس. کاندیدیازیس یک عفونت شایع مرتبط با HIV است و سبب التهاب و ضخیم شدن پوشش سفید در غشاء مخاطی دهان، زبان، مری یا واژن می شود. در کودکان ممکن است علائم شدید در دهان یا مری وجود داشته باشد که می تواند غذاخوردن را دردناک سازد.

•    مننژیت کریپتوکوک. مننژیت التهاب غشا و مایع اطراف مغز و نخاع (مننژ) است. مننژیت کریپتوکوک یک عفونت شایع سیستم عصبی مرکزی است که با HIV مرتبط است و توسط قارچی که در خاک وجود دارد، ایجاد می شود. همچنین این بیماری ممکن است در مدفوع پرنده یا خفاش نیز وجود داشته باشد.

•    توکسوپلاسموز. این عفونت بالقوه مرگبار است و از طریق انگلی به نام توکسوپلاسما گوندی که عمدتاً توسط گربه ها منتشر می شود، ایجاد می شود. این انگل در مدفوع گربه های آلوده وجود دارد و ممکن است به سایر حیوانات و انسان ها منتقل شود.

•    کریپتوسپوریدیوزیس. این عفونت توسط یک انگل روده ای که معمولاً در حیوانات یافت می شود، ایجاد شده و از طریق مصرف غذا یا آب آلوده وارد بدن شما می شود. انگل در روده ها و مجاری صفراوی شما رشد کرده و سبب اسهال شدید و مزمن در افراد مبتلا به ایدز می گردد.

سرطان های مرتبط با ایدز
•    سارکوم کاپوزی. یک تومور در دیواره رگ های خونی است. این سرطان در افرادی که به HIV آلوده نیستند نادر است اما در افراد HIV مثبت شایع است.

سارکوم کاپوزی معمولاً به صورت ضایعاتی به رنگ صورتی، قرمز یا بنفش بر روی پوست و دهان ظاهر می شود. در افراد با پوست تیره تر، ضایعات ممکن است به رنگ قهوه ای تیره یا سیاه به نظر برسد. سارکوم کاپوزی می تواند ارگان های داخلی مانند دستگاه گوارش و ریه ها را نیز تحت تاثیر قرار دهد.

•    لنفوما. این نوع سرطان از سلول های سفید خون منشاء می گیرد و معمولاً اولین بار در غدد لنفاوی شما ظاهر می شود. شایع ترین علائم اولیه آن تورم بدون درد غدد لنفاوی در گردن، زیر بغل یا کشاله ران است.

سایر عوارض
•    سندرم لاغری. درمان های تهاجمی سبب کاهش تعداد موارد سندرم لاغری می شوند، اما این عارضه هنوز تعداد زیادی از افراد مبتلا به ایدز را تحت تاثیر قرار می دهد. این سندرم به معنای از دست دهی حداقل 10 درصد وزن بدن است که اغلب با اسهال، ضعف مزمن و تب همراه است.

•    عوارض عصبی. اگرچه به نظر نمی رسد که ایدز سلول های عصبی را آلوده کند اما می تواند سبب علائم عصبی مانند گیجی، فراموشی، افسردگی، اضطراب و اختلال در راه رفتن شود. یکی از شایع ترین عوارض عصبی زوال عقل ناشی از ایدز است که منجر به تغییرات رفتاری و کاهش عملکرد مغز می شود.

•    بیماری کلیوی. نفروپاتی مرتبط با HIV یا HIVAN التهاب سلول های کلیوی است که سبب دفع مایعات اضافی از بدن می شوند. از نظر استعداد ژنتیکی خطر بروز HIVAN در افراد سیاه پوست به مراتب بیشتر است. صرف نظر از شمارش CD4، درمان ضد رتروویروس ها باید در افراد مبتلا به HIVAN شروع شود.

اگر شما گمان می کنید که ممکن است عفونت HIV داشته باشید، احتمالاً به پزشک خانوادگی خود مراجعه می کنید. ممکن است شما به یک متخصص عفونی ارجاع داده شوید.

چه اقداماتی می توانید انجام دهید

قبل از ملاقات با پزشک، شما می توانید پاسخ سوالات زیر را بنویسید:
•    تصور می کنید که چگونه در معرض HIV قرار گرفته اید؟
•    علائم شما چیست؟
•    آیا شما رابطه جنسی محافظت نشده داشته اید و یا از مواد مخدر تزریقی استفاده می کنید؟
•    چه داروها یا مکمل هایی را استفاده می کنید؟
 

چه انتظاری از پزشک خود داشته باشید

پزشک از شما در مورد وضعیت سلامتی و شیوه زندگی سوال می کند. همچنین یک معاینه فیزیکی کامل انجام می دهد تا شما را از نظر موارد ذکر شده در زیر بررسی نماید:

•    تورم در گره های لنفاوی
•    ضایعات برروی پوست یا در داخل دهان
•    مشکلات عصبی
•    صداهای غیرطبیعی در ریه ها
•    بزرگ شدن اندام های داخل شکم
 

شما در این زمان چه کاری می توانید انجام دهید

اگر گمان می کنید که ممکن است به عفونت HIV مبتلا باشید، می توانید برخی اقدامات احتیاطی را انجام دهید که از خودتان و دیگران قبل از ملاقات با پزشک حفاظت کنید:

•    فقط رابطه جنسی محافظت شده داشته باشید.
•    مواد مخدر و داروها را با استفاده از یک سوزن تمیز تزریق کنید و آن را با دیگران به صورت مشترک استفاده نکنید.
 

اگر شما تصور می کنید که ممکن است با HIV آلوده شده باشید یا در معرض خطر هستید، باید در اسرع وقت به مراقبین بهداشتی مراجعه نمایید.

 روش های تشخیصی:

HIV اغلب با آزمایش خون یا بزاق شما برای تعیین آنتی بادی های ضد ویروس تشخیص داده می شود. متاسفانه، مدتی طول می کشد که این آنتی بادی ها در بدن شما تولید شوند (معمولاً 12 هفته). در موارد نادر، ممکن است 6 ماه طول بکشد تا آزمایش آنتی بادی HIV مثبت شود.  

نوع جدیدتر آزمایش که آنتی ژن HIV (یک نوع پروتئین که بلافاصله بعد از عفونت توسط ویروس تولید می شود) را بررسی می کند، قادر به تائید تشخیص چند روز بعد از عفونت است. تشخیص زود هنگام ممکن است سبب شود افراد اقدامات احتیاطی بیشتری را به منظور پیشگیری از انتقال ویروس به دیگران انجام دهند. شواهدی وجود دارد که نشان می دهد درمان سریع ممکن است سودمند باشد.
 

آزمایشات برای انتخاب درمان مناسب

اگر مشخص شد که به HIV مبتلا هستید، با استفاده از آزمایشات مختلف پزشک می تواند تشخیص دهد که شما در چه مرحله از بیماری قرار دارید. این آزمایشات عبارتند از:

•    شمارش CD4. سلول های CD4 نوعی سلول سفید خون هستند که به طور خاص توسط HIV نابود می شوند. در یک شخص سالم تعداد CD4 بین 500 تا بیشتر از 1000 متغیر است. حتی اگر هیچ علامتی نداشته باشید، زمانی که تعداد CD4 شما به کمتر از 200 برسد، عفونت HIV به سمت بیماری ایدز پیشرفت می کند.

•    بار ویروسی. این آزمایش میزان ویروس در خون را اندازه گیری می کند.

•    مقاومت در برابر داروها. این آزمایش خون تعیین می کند که آیا آن سویه(Strain) HIV که شما به آن مبتلا هستید در برابر داروهای ضد HIV مقاوم هستند یا خیر.

آزمایشات برای عوارض بیماری

پزشک شما ممکن است برای بررسی سایر عفونت ها یا عوارض دستور انجام آزمایشاتی را دهد که عبارتند از:
•    سل
•    هپاتیت
•    توکسوپلاسموز
•    عفونت های منتقله از طریق رابطه جنسی
•    آسیب کبد یا کلیه
•    عفونت مجاری ادراری

هیچ درمانی برای HIV و ایدز وجود ندارد، اما انواعی از داروها می توانند برای کنترل ویروس مورد استفاده قرار گیرند. هر نوع از داروهای ضد HIV از طریق روش های مختلف ویروس را کنترل می کنند. بهتر است برای درمان HIV که به یک دارو مقاوم است، حداقل سه دارو از دو نوع مختلف مورد استفاده قرار گیرند.
 

انواع داروهای ضد HIV عبارتند از:
•    مهارکننده های ترانس کریپتاز معکوس غیرنوکلئوزیدی (NNRTIs). این داروها سبب غیرفعال شدن پروتئینی می شوند که HIV برای تکثیر خود نیاز دارد. این داروها عبارتند از: ,etravirine ,efavirenz (Sustiva) nevirapine (Viramune).

•    مهارکننده های ترانس کریپتاز معکوس نوکلئوزیدی (NRTIs). مانع تکثیر ویروس می شوند. مانند: Abacavir (Ziagen).

•    مهارکننده های پروتئاز (PIs). این داروها پروتئینی به نام پروتئاز را که HIV برای تکثیر خود نیاز دارد، غیرفعال می کند. مانند: fosamprenavir (Lexiva), ritonavir (Norvir).

•    مهارکننده های ورود که از ورود HIV به داخل CD4 جلوگیری می کنند. مانند: ,enfuvirtide (Fuzeon) maraviroc.

•    مهارکننده های اینتگراز. Raltegravir (Isentress) سبب غیرفعال سازی اینتگراز (پروتئینی که HIV از آن برای ورود مواد ژنتیکی خود به داخل CD4 استفاده می کند) می شود.

چه زمانی باید درمان را شروع کنید

دستورالعمل های بهداشتی توصیه می کنند که صرف نظر از شمارش CD4، برای هر فرد مبتلا به عفونت HIV باید داروهای ضد ویروس تجویز شود. با این حال، برخی کارشناسان به دلیل نگرانی درباره سمیت مصرف طولانی مدت این داروها، مقاومت به داروها، هزینه های درمانی و دشوار بودن پیروی از دستورات دارویی این دستورالعمل ها را زیر سوال می برند.

شرایطی که شما باید قطعاً درمان را آغاز نمایید، عبارتند از:
•    علائم شدید دارید.
•    به یک عفونت فرصت طلب مبتلا هستید.
•    شمارش CD4 شما کمتر از 350 است.
•    باردار هستید.
•    به بیماری کلیوی مرتبط با HIV مبتلا هستید.
•    تحت درمان برای هپاتیت B هستید.
 

درمان ممکن است دشوار باشد

به منظور درمان HIV ممکن است شما برای بقیه عمر مجبور به مصرف قرص های متعدد در زمان های خاص باشید. اثرات جانبی عبارتند از:
•    تهوع، استفراغ یا اسهال
•    بیماری قلبی
•    ضعف استخوان ها
•    تنگی نفس
•    راش پوستی
•    آسیب استخوان به خصوص در مفاصل ران
 

ابتلا به سایر بیماری ها

در صورت ابتلاء به HIV برخی موارد که بخش طبیعی دوران سالمندی محسوب می شوند، ممکن است مشکل ساز شوند. برخی داروهای معمول برای بیماری های قلبی، متابولیکی و استخوانی وابسته به سن ممکن است با داروهای ضد HIV تداخل داشته باشند. با پزشک خود در مورد سایر بیماری هایی که دارید و سایر داروهایی که مصرف می کنید، گفتگو کنید.

پاسخ به درمان

پزشک بار ویروسی و شمارش CD4 شما را به طور مرتب پیگیری می کند تا پاسخ شما به درمان را تعیین کند. بار ویروسی باید در شروع درمان و سپس هر 4-3 ماه طی درمان آزمایش شود. شمارش CD4 باید هر 6-3 ماه بررسی شود.

درمان HIV باید بار ویروسی را کاهش دهد و آن را به حدی برساند که غیرقابل کشف باشد. این امر بدین معنی نیست که شما دیگر به HIV مبتلا نیستید. این بدان معناست که آزمایش به اندازه کافی حساس نیست که بتواند ویروس را کشف کند. در این حالت نیز شما هنوز می توانید HIV را به دیگران منتقل کنید.

• لامیوودین (Lamivudine)‎
• لوپیناویر+ریتوناویر (Lopinavir+ Ritonavir)‎
• نلفیناویر (Nelfinavir)‎
• نویراپین (Nevirapine)‎
• استاوودین (Stavudine)‎
• تنوفوویر (Tenofovir)‎
• اینترفرون آلفا (Interferon Alpha)‎

اگرچه دریافت درمان پزشکی برای HIV و ایدز مهم است اما ضروری است که در درمان خود نقش فعال داشته باشید. موارد ذیل ممکن است به شما کمک کند که برای مدت طولانی تری سالم باقی بمانید:

•    غذاهای سالم بخورید. از میوه ها و سبزیجات تازه، غلات کامل و گوشت بدون چربی استفاده کنید. مواد غذایی سالم به حفظ قدرت و انرژی شما کمک کرده و از سیستم ایمنی شما حمایت می کند.

•     از مصرف برخی مواد غذایی اجتناب کنید. بیماری های منتقله از طریق مواد غذایی می توانند در افراد آلوده به HIV با شدت بیشتری بروز کنند. از مصرف لبنیات غیرپاستوریزه، تخم مرغ خام و غذاهای دریایی خام بپرهیزید. گوشت را نیز به خوبی بپزید تا زمانی که دیگر اثری از رنگ صورتی باقی نماند.

•    واکسن دریافت کنید. این امر می تواند از عفونت هایی مانند ذات الریه و آنفلوآنزا پیشگیری کند. مطمئن شوید که واکسن ها حاوی ویروس زنده نیستند. چراکه این نوع واکسن ها برای افرادی که سیستم ایمنی شان تضعیف شده است، ممکن است خطرناک باشد.

•    در برخورد با حیوانات مراقب باشید. برخی حیوانات ممکن است انگل هایی داشته باشند که می تواند سبب عفونت در افراد HIV مثبت شوند. مدفوع گربه می تواند سبب توکسوپلاسموز شود، خزندگان دارای سالمونلا هستند و پرندگان ممکن است قارچ کریپتوکوکوس یا هیستوپلاسموز داشته باشند.
 

درمان های جایگزین:

گاهی اوقات افراد آلوده به HIV مکمل های غذایی را استفاده می کنند که ادعا می شود سبب تقویت سیستم ایمنی شده یا با اثرات جانبی داروهای ضد HIV مقابله می کنند.

مکمل هایی که ممکن است مفید باشند، عبارتند از:
•    روغن ماهی. برخی داروهای ضد HIV می توانند سبب افزایش سطوح کلسترول شوند. مطالعات نشان داده اند که مکمل روغن ماهی می تواند سبب کاهش سطوح کلسترول شود.

•    پروتئین وی (Whey). شواهد اولیه نشان می دهد که پروتئین وی (یک محصول جانبی پنیر) می تواند سبب افزایش وزن در برخی افراد مبتلا به HIV شود. پروتئین وی همچنین سبب کاهش اسهال و افزایش شمارش CD4 می شود.

مکمل هایی که ممکن است خطرناک باشند، عبارتند از:
•    مکمل سنت جونز ورت (St. John's wort.). معمولاً برای مقابله با افسردگی استفاده می شود. این مکمل می تواند سبب کاهش اثربخشی انواع مختلف داروهای ضد HIV به میزان بیش از 50% شود.

•    مکمل های سیر. اگرچه سیر ممکن است سبب تقویت سیستم ایمنی شود اما می تواند با داروهای ضد HIV تداخل داشته و سبب کاهش اثربخشی آنها تا 50% شود. مصرف کم سیر در مواد غذایی به نظر ایمن می رسد.

حمایت و پشتیبانی:

•    عوارض احساسی، اجتماعی و اقتصادی HIV و ایدز نه تنها برای شما بلکه برای نزدیکانتان نیز سبب می شود که مقابله با بیماری دشوار شود.

•    خوشبختانه، خدمات و منابع متعددی برای افراد مبتلا به HIV موجود است. در اکثر کلینیک های HIV و ایدز مددکاران اجتماعی، مشاوران یا پرستارانی وجود دارند که می توانند در حل مشکلات به شما کمک کنند.

•    کنار آمدن با بیماری ممکن است سخت ترین کاری باشد که شما تا به حال انجام داده اید. برای برخی افراد داشتن ایمان قوی سبب می شود که آسان تر با این شرایط کنار بیایند. برخی به دنبال مشاوره گرفتن از افرادی هستند که HIV و ایدز را درک کرده اند. برخی نیز سعی می کنند از زندگی خود به طور کامل استفاده کنند یا به سایر افراد مبتلا به بیماری کمک کنند.

هیچ واکسنی برای پیشگیری از عفونت HIV و هیچ درمانی برای ایدز وجود ندارد. اما این امکان وجود دارد که از خودتان و دیگران در مقابل عفونت محافظت کنید. این بدان معناست که باید در زمینه HIV آموزش ببینید و از هرگونه رفتاری که سبب ورود مایعات آلوده به HIV (خون، منی، ترشحات واژن و شیر مادر) به بدن می شود، اجتناب نمایید.

راه هایی که سبب پیشگیری از انتشار HIV می شوند، عبارتند از:

•    در هر رابطه جنسی از کاندوم جدید استفاده نمایید. زنان نیز می توانند از یک کاندوم ویژه زنان استفاده کنند.

•    در سال 2012 سازمان غذا و داروی آمریکا (FDA) استفاده از داروی Truvada به منظور پیشگیری از انتقال HIV از طریق رابطه جنسی را تائید کرد. Truvada همچنین همراه با سایر داروها در درمان HIV استفاده می شود. پزشک باید قبل از تجویز این دارو شما را از نظر ابتلاء به هپاتیت B بررسی کند. درصورتیکه که به هپاتیت B مبتلا باشید، پزشک باید قبل از تجویز Truvada عملکرد کلیه های شما را بررسی کند.

Truvada باید به صورت روزانه و دقیقاً مطابق دستور پزشک مصرف شود و شما باید هر چند ماه یکبار از نظر HIV و عملکرد کلیه بررسی شوید. در کنار استفاده از Truvada باید از کاندوم نیز جهت پیشگیری از انتقال HIV از طریق رابطه جنسی استفاده شود.

•    از سوزن و سرنگ تمیز استفاده کنید. مطمئن شوید که سوزن استریل است وآن را با دیگران به صورت مشترک استفاده نکنید.

•    در صورتی که باردار هستید باید فوراً درمان های پزشکی را دریافت کنید. اگر شما HIV مثبت هستید ممکن است عفونت را به کودک خود منتقل کنید. اما اگر در طول بارداری درمان های پزشکی را دریافت کنید، خطر انتقال بیماری به کودک تا یک سوم کاهش می یابد.

•    شواهدی وجود دارد که نشان می دهد ختنه کردن مردان سبب کاهش احتمال انتقال HIV می شود.