نسبت طلائی دندان ها
موثرترین عامل در دندان های قدامی متناسب و هماهنگ، اندازه، شکل و موقعیت سانترال فک بالاست. نسبت صحیح، کلید رسیدن به مجموعه دندانی مطلوب است و باید با ویژگی های صورت بیمار چه ضعیف یا قوی هماهنگ شود. سانترال های فک بالا برای هر چه زیباتر بودن باید با شکل صورت متناسب و با قوس دندانی هماهنگ باشند. دندانپزشک باید تفاوت های طبیعیرا در شکل و موقعیت ایجاد نموده و از هماهنگ بودن سانترال ها با شکل کلی صورت و نیمرخ، اطمینان حاصل نماید. Lombardi پیشنهاد می کند : هنگام تلاش برای رسیدن به تناسب باید به بیمار به صورت یک مجموعه نگریست. برای رسیدن به تناسب صورتی باید کلیه مجموعه دندانهای قدامی به عنوان یک تابلو در نظر گرفته شود که بخش های مختلف صورت، قاب آن را می سازند. تنها از طریق استفاده آگاهانه از قوانین است که رابطه نسبی خوشایندی حاصل می شوند. زیبایی زمانی که در ارتباط با هماهنگی بین دو قسمت در نظر گرفته می شود،با ارزش های بیشماری در تماس است. فیثاغورث آن را همان گونه که در تصویر نشان داده شده است توضیح میدهد.
در دندان پزشکی زیبایی، اصطلاح نسبت طلائی یک تئوری ریاضی در مورد نسبت بین دندان هاست و به عنوان تنها وسیله ریاضی جهت مشخص کردن ابعاد و نسبت در ترتیب قرارگیری دندان های فک بالا از نمای فرونتال مورد توجه می باشد. در واقع Lombardi اولین کسی بودکه این معادله را در دندان پزشکی به کار گرفت و Levin اصول ادراک بینایی و استفاده آنها را در دندانپزشکی زیبائی مطرح نمود. مشخص شد که نسبت های معیتی بیش از سایرین سودمند بودند و زیبایی با این نسبت ها مورد ارزیابی قرار گرفت. این نسبت ها می تواند تا حدی به عنوان پایه و اساس درمان زیبایی دندانپزشکی پذیرفته شده و مورد استفاده قرار بگیرند. بر اساس این قانون، عرض قابل رویت هر یک از دندان های قدامی حدودا ۶۰% اندازه دندان قدامی مجاور خود می باشد و در این صورت است که زیبا تلقی می گردند. در نتیجه اگر عرض لترال ۱ باشد، سانترال باید ۶۱۸/۱ برابر عریض تر و کانین ۶۱۸/۰ برابر باریک تر باشد.
تنها رابطه متناسب بین دندان ها، برای دستیابی به نتایج موفقیت آمیز کافی نیست، بلکه باید بین اندازه دندان و صورت، تناسب وجود داشته باشد. در کل وقتی به دندان های قدامی طبیعی نگاه می کنیم، تفاوت مشهودی بین اندازه های دندان های لترال و سانترال وجود دارد. این تفاوت، توسط موقعیت های خاص و تمایز عرض مزیودیستال آنها از نمای فیشیال، ایجاد می شود. به دلیل چرخش لترال ها در قوس دندانی به سمت دیستال، این دندان ها کمتر قابل دیدن هستند. در حالی که غالب ترین دندان های قدامی در قوس دندانی یعنی سانترال های فک بالا در اندازه کامل خود دیده می شوند. این نسبت ها نه بر اساس اندازه حقیقی دندان ها بلکه بر حسب اندازه آنها آن گونه که از نمای قدامی دیده می شوند پایه نهاده شده اند.
تاثیر خطای دید و جلوه های پرسپکتیوممکن است هنگام مشاهده یک جسم از یک نمای مشخص مارا وادار به تفسیر آن جسم به صورت بد شکل نماید. وقتی که فاصله با جسم مورد مشاهده افزایش می یابد به نظر میرسد که اندازه جسم کاهش یافته و ظاهر آن با واقعیت تفاوت نشان می دهد. از این رو می توان گفت که یک شکل هرگز آن گونه که هست دیده نمی شوند.
اگرچه ممکن است منطقی به نظر برسد، ولی اجرای این قانون سخت است، زیرا بیماران در دنیای واقعی، درست مانند لب های متفاوت و نسبت های صورتی مختلف، اشکال قوس فکی متفاوتی هم دارند. Lombardi اعلام کرد که پایبندی سخت گیرانه به نسبت طلائی به دلیل تفوت شکل قوس های دندانی می تواند برای دندانپزشک بسیار محدود کننده باشد به علاوه وی استفاده از نسبت های مستمر و نه لزوما محدود به نسبت ۶۲% را توصیه کرده است در این نظریه نسبت تکراری نسبت عرض سانترال ها و لترال ها باید همان گونه که بیننده از قسمت دیستالی می بیندمورد استفاده قرار بگیرد.
اخیرا نسبت دندانی تکرار پذیر مطرح شده است. این نظریه اعلام می کند که میزان عرض دندان ها از نمای فرونتال باید هنگام پیشروی به سمت دیستال ثابت باقی بماند. و به جای مقید بودن به استفاده از نسبت ۶۲% دندانپزشک باید نسبتی را به انتخاب خود، مادامی که هنگام پیشذوی به سمت دیستال ثابت باقی بماند، مورد استفاده قرار دهد.استفاده از نسبت دندانی تکرار پذیر، انعطاف پذیری بیشتری را به ارمغان آورده و با تحقیقات اخیر در مورد ارزیابی لبخندهای زیبا مورد حمایت قرار گرفته است. مشخص شده است که اکثر نسبت ها در لبخند های زیبامورد حمایت قرار گرفته است. مشخص شده است که اکثر نسبت ها در لبخند های زیبا از فرمول نسبت طلائی دقیقا تبعیت نمی کنند. در این تحقیق ویژه نسبت ها تفاوت های بارزی را بین مردان و زنان نشان دادند. و کانین ها در زنان عرض بیشتر نسبت به مردان داشتند. این یافته ها روشن می سازد که پایبندی سخت گیرانه به قوانین و قواعد نه تنها ممکن است خلاقیت را محدود نماید بلکه با در نظر گرفتن محیط فرد یو فرهنگی مشاهده کننده، می تواند منجر به شکست شود. بهتر است بگوییم نسبت طلایی بندرت در دندان های طبیعی وجود داشته و پایبندی شدید به آن جهت رسیدن به لبخند ایده آل می تواند زیان بخش باشد و خلاقیت را محدود نماید. در فرمول بندی و ایتفاده از این قوانین و قواعد در واقعیت، ترکیبی از علم و احساس مورد نیاز است.
همانطور که گفته شد یک نقطه ضعف دیگر نسبت طلائی این است که فقط به عرض اشاره می کند در حالی که همگان قبول دارند که عرض به تنهایی معنای چندانی ندارد. تفسیر و دریافت آن مستقیما با نسبت طول به عرض و اجسام اطراف آنها در ارتباط است. از این رو نسبت طول به عرض خود دندان، به تنهایی عرض ظاهری و پیوستگی طبیعی این نسبت ها را توضیح می دهد.لبخند طبیعی باید با صورت هماهنگ بوده و ابغاد و ویژگی های مختلف صورت را به نمایش بگذارد. باور دندان های قدامی ایده آل و یا فرمولی برای دستیابی به هماهنگی با صورت، وجود خارجی ندارد و ادراک خود بیمار در کنار تاثیر های فرهنگی و اجتماعی باید آزادانه با توانایی های هنری دندانپزشک ترکیب شوند، تا مناسب ترین نتایج حاصل گردند.این فرمول ها تنها بایدبه عنوان راهنما و وسیله هایی که دندان پزشک آنها را با قابلیت های هنری و تخیلات خویش در هم می آمیزد مورد استفاده قرار بگیرند.
مشخص شده است که باور قرارگیری دندان ها به صورت استاندارد کاملا غلط بوده و بیماران خواهان رستوریشن هایی هستند که بیش از استاندارد بودن، به گونه ای باشد که تنها و به صورت اختصاصی برای آنها ساخته شده باشد.لزوما خود بیماران در قبال این باور که زیبایی به بهترین نحو از طریق تنوع موجود در دندان های طبیعی ایجاد می شود، مسئول هستند. بر اساس plv با توجه بیش از پیش به جذابیت نتایج و نه شکل و یا ردیف هندسی ساخته می شود. اینها عواملی هستند که ظاهر جوان را برای لبخند به ارمغان می آورند و معمولا در نسبت های موجود در دندان ها و لبخندهای جوان، در مقایسه با دندان های مسن دیده می شوند. از این رو در ارزیابی سن، ظاهر صورت، منش و انتظارات شخصی بیمار، باید دقت فراوانی مبذول داشت. هدف مهم درمان زیبایی دندان ها، ترمیم دندان به طبیعی ترین حدممکن و در عین حال هم راستا با تمایلات زیبایی بیمار است.
منبع:
http://dr-ranjbarkohan.ir
تذکر مهم شما نمی توانید با تکیه بر مطالبی که در سایت e پزشک منتشر می شود مبادرت به خود درمانی کنید.