سندرم گیلن باره چیست؟
سیستم عصبی از دو بخش مرکزی و محیطی تشکیل میشود. بخش مرکزی شامل مغز و نخاع است و بخش محیطی را اعصاب محیطی در دستها و پاها و صورت و جمجمه و عضلات مربوطه تشکیل میدهند. سکته های مغزی، بیماری ام اس و آلزایمر نمونه هایی از بیماریهای سیستم عصبی مرکزی هستند. گیلن باره نیز یک بیماری مهم سیستم عصبی محیطی است.
در این بیماری اعصاب پاها و دستها درگیر میشود. گاهی در بیماری شدید عصبهای مربوط به انقباض عضلات تنفسی و بلع و حرکات صورت هم ممکن است گرفتار شوند که میتواند خطرناک باشد.
علایم بصورت مورمور و کرختی در پاها و سپس در دستها شروع میشود و طی چند روز و گاهی به سرعت علاوه بر بی حسی ضعف و فلج حرکتی نیز در اندامها ایجاد میشود. علایم از نوک انگشتان شرو ع و به قسمت های نزدیک به تنه یعنی بازوها و رانها کشیده میشود. به این نحوه پیشرفت علایم به اصطلاح فلج صعودی می گویند.
گاهی در موارد شدید فلج عضلات حلق مربوط به بلع و عضلات تنفسی ایجاد میشود. این شرایط خطرناک میباشند و ممکن است باعث مرگ بیمار شوند. عضلات صورت بیشتر از سایر عضلات جمجمه درگیر میشود. با توجه به اینکه علایم بیماری ممکن است در ابتدا خفیف باشند ولی در ساعات بعد پیشرفت کنند لازم است این بیماران سریعا بستری شوند و تحت نظر قرار گیرند.
علت این بیماری را اغلب یک عامل ویروسی یا میکروبی میدانند که باعث تولید آنتی بادی هایی در بدن می شوند که بر علیه پوشش اعصاب محیطی عمل کرده و موجب تخریب آن میشوند. اما خیلی وقتها نیز علت عفونی واضحی پیدا نمیشود. بیماری مسری نبوده و علت ارثی و ژنتیکی ندارد.
تشخیص بیماری علاوه بر وجود تابلوی بالینی آن با استفاده از نوار عصب و عضله داده میشود که در آن کندی سرعت انتقال پیامهای عصبی کشف میگردد. گاهی نیز لازم است آب نخاع بیمار مورد آزمایش قرار گیرد.
درمان این بیماری استفاده از "پلاسمافرزیس" میباشد. در این کار که توسط یک دستگاه گرانقیمت انجام میشود، ابتدا خون بیمار از بدن وی خارج میشود و پس از جدا کردن پلاسمای محتوی آنتی بادی های مضر مجددا سلولهای فرد به بدن وی برگردانده میشود. به جای پلاسمای خارج شده نیز محلولهای مناسبی تزریق میشود. حدود ۵ تا ده لیتر پلاسمافرز بر اساس وزن بیمار انجام میشود.
درمان دیگر استفاده از ایمونوگلوبولین های داخل وریدی است. این دارو گرانقیمت است ولی با دستور پزشک متخصص توسط بیمه ها تایید میشود. درمان طی پنج روز ادامه می یابد و عوارض مهمی ندارد. اثربخشی آن شبیه پلاسمافرزیس است و گرانقیمت بودن و گاهی کمیاب بودن آن ایراد آن است.
درمواردی که طی یکی دو هفته بیماری محدود به بی حسی و گزگز اندامها مانده و پیشرفتی نمی کند و سپس رو به بهبودی میرود، نیازی به درمانهای فوق نمی باشد.
غیر از این درمانها درمانهای مراقبتی هم ضروری است. پیشگیری از زخم بستر و تشکیل لخته در وریدهای اندامهای فلج و ناشی از بی تحرکی بیمار ضروری است.اگر بلع بیمار مشکل دارد باید مواظب بود تا غذا و ترشحات وارد ریه های بیمار نگردند. و شاید لازم باشد از طریق دیگری تغذیه شود.
پیش آگهی بیمار عموما خوب است. امروزه با امکانات تشخیصی و درمانی به موقع مرگ و میر بیمار فوق العاده کم شده است. البته گاهی مواردی که آسیبهای شدید و غیرقابل برگشت به عصبها وارد می شود، دیده میشوند که متاسفانه معلولیتهای ماندگار برجای می گذارند. اما خوشبختانه این موارد کم هستند. اعلب موارد بیمار پس از دو سه ماه میتواند به سرکار خود برگردد.
عود این بیماری نادر است و بیماری تکرار نخواهد شد.
منبع:
http://neuroclinic.blogfa.com
تذکر مهم شما نمی توانید با تکیه بر مطالبی که در سایت e پزشک منتشر می شود مبادرت به خود درمانی کنید.